Muggen dansen hun eigen vitusdans, maar ze weten het nog niet. Ze steken waar ze kunnen en ze zijn behoorlijk brutaal. Een wang, voorhoofd, ooglid of lip, ze aarzelen geen moment. Dat is een soort oorlogsverklaring en de slachtoffers, wij dus, elimineren er behoorlijk wat. Misschien kwam het door het maaien, maar gisteren, toen dat niet het geval was, zaten er ook talrijke diertjes overal. Het voordeel is de grote vogelvariatie die ze aantrekken. Van wielewaal en nachtegaal tot withalsvliegenvangers en een uitgebreide verscheidenheid aan mezensoorten.

Vannacht had een wolkbreuk aardig huisgehouden, maar de dag begon weer stralend en zonnig. Een heerlijke temperatuur. Rond de caravan was wat gerommel maar er was ruimte genoeg voor een kalme start en een hap uit de biografie van Kuipers. Rond tienen zaten we allen gepikt en gesteven aan het ontbijt en werden de plannen voor de dag gesmeed. De Bőszénfai Szarvasfarm stond op het programma. We waren er al eens eerder geweest en hadden toen vooral genoten van de herten maar zeker van de min of meer vrije natuur daarbuiten waar we waterbuffels hadden gesignaleerd en hertenroedels. Dat wilden we ze graag laten zien. Vooralsnog was het eerst genieten van de prachtige reeën, damherten, edelherten en geiten en springbokken, een glimp everzwijn, de emoe’s en de malle kalkoen met haar slodderneusvel tussen de kippetjes.

Er was een klein speeltuintje voor de filosoof en bikkeltje, altijd welkom en een mooie afleiding voor hen. Ze probeerden ieder toestel uit. Paps stond paraat om bij te springen als het nodig was. Toen we doorliepen naar het grote hek, dat de vorig keer wijd open stond, maar nu grondig afgesloten was met de ketting, moest er weer een heuveltje terug genomen worden. De zon, die eerst uitbundig aan het branden was geweest, was verdwenen. En daardoor werd de laatste wandeling ouderwets kuieren langs de kleine beesten. Prototypes van onze quark scharrelden in hokjes rond en de ganzen met hun waakzaamheid gakten hun tongen eruit omdat ze achter het hekwerk maar weinig uit konden richten. In het restaurant werden leuke kleinoden aangeschaft om uit te delen of als memorabel aandenken te houden.

Het jachthuis verderop was open, dus wandelden we daar naar binnen. Dat was het rijk van de everzwijnen en de herten, die met zwijgzame koppen langs de lange muren hingen naast reeksen geweien van de verschillende soorten herten. Gelukkig werden er films afgespeeld van hun levende soortgenoten, dat regelmatig een ‘zo schattig’ ontlokte. Eenmaal weer buiten, bleek de lucht aardig te betrekken, maar we besloten toch nog langs de buffels, paarden en herten buiten het park te gaan. Bijna hadden we te snel opgegeven, omdat ze in de uitgestrekte velden niet te zien waren maar nog een stukje doorrijden bleek een schot in de roos. We kwamen ze net om de bocht tegen. Hoera.

De paarden kwamen nieuwsgierig naar het hek. Ze snuffelden met hun grote zachte monden aan de in de haast getrokken grasjes en langs de kinderhanden, dat gegiechel en lichte opwinding veroorzaakte. Een hengst met leidsel kwam na verloop van tijd dominant naar de groep en drong alle anderen terug. Toen vonden we het welletjes. Op naar het restaurant met het blauwe dak waarvan lief en ik wisten dat er patatjes te krijgen waren. Een beetje feest moet goed gevierd worden. Dat vonden ze boven op de wolken ook, want toen we gingen rijden barstte er een flinke bui los en eenmaal veilig in de serre liet het onweer zijn bliksemschichten rollen en grommen. Er stond patat op de kaart en tot onze vreugde was er zelfs een vegetarisch menu in drie talen te vinden. Ook in het Nederlands, te danken aan de jaren negentig, toen veel Hollanders naar dit deel van het land waren gekomen.

Unaniem waren we er over eens, dat er een mooie dag kon worden bijgeschreven. Dit samenzijn en delen met elkaar was een feest op zich.

Zo verschoof het ochtendritueel naar de avond, als de stemmetjes geluwd waren, de kinderen zoet achter een filmpje zaten, de vaat werd gewassen en de koffie werd gezet. De laatste rommeltjes van een dagje thuis met alle leuke karweien op zich, die zich in de loop der dag hadden voorgedaan. Natuurlijk allereerst de boodschappen maar daarna bleek het afwisselend te regenen en dan weer droog tot halverwege de middag de zon opkwam en stralend de somberte overnam. ‘Laat mij maar even, het is nog steeds lente’, scheen ze te zeggen. De douche was koud na al die spetterpartijen van kinderen en volwassenen. Dat betekende even een betere verdeling maken voor de komende dagen, maar voor de rest was er geen vuiltje aan de lucht.

De vorige dag had ik aan dochterlief al geopperd dat de mogelijkheden van een mozaiektafel met het gietijzeren geraamte bij de schuur tot de mogelijkheden behoorde en vandaag ging het hele stel voluit aan de slag. Lief wist op zolder achter een van de schuine deurtjes nog wat antieke tegels van de gevel van het huis en natuurlijk stond er in zijn schuur vol schatten zowel cement als voegsel. De kinderen leefden zich uit door met zonnebrillen op de tafel te prepareren, afbikken van de oude tegels was niet zonder gevaar, pa kwam helpen. Moeder veegde aan en lief fatsoeneerde de tuin. Zo had iedereen een functie. Ik knipte het restant van de te lange druif tot een respectabele en te behappen omvang, speelde met bikkeltje haar honderd-en-een spelletjes en genoot van alle bedrijvigheid. Een kinderhand is gauw gevuld, zeker toen de tegels aan gruzelementen mochten worden geslagen met de hamer en de tafel zich zeker maar gewis vulde met de brokstukken.

Dochterlief was in de weer geweest met schelpenkoorden rijgen. Er moesten gaatjes geslagen worden in de onderweg gevonden schelpen waar de filosoof mooi mee kon helpen. Maar ook was hij in de weer met gras knippen, onkruid trekken, het kleed vegen op het terras en meer van dat soort kleinigheden, soms onder supervisie van papa dan weer van zijn moeder. Bikkeltje vlinderde overal doorheen met sommige van haar glitteroogjes, knuffels met grote ronde ogen. Ze spaarden ze allebei en ze hadden ingewikkelde namen. Gismo was er een van en dat deed me direct denken aan die goede oude tijd met de Muppets. Het is genieten op dit soort dagen dat niets hoeft en alles.kan. De kinderen vermaken zich met hun speeltjes en hebben af en toe een opzetje nodig naar een volgend moment, maar doorgaans is het een goed gevulde dag qua bezigheden.

Er werd een grote groene hagedis gespot in de buurt van de varkensstal, dat was al vaker gebeurd, dus werd hij omgedoopt tot Harry de hagedis. Die voelde zich kennelijk optima forma onder de omstandigheden. En wij met hem, want we waren opnieuw een observatie-object rijker, net als de kleine hagedisjes tussen de dakpannen aan de rand van het terras. .

Lief is verguld om het feit dat er weer kinderstemmen galmen door de gangen en er mensen zijn, die intens genieten van dit zalige buitenleven. Zo hoort het huis te leven bij tijd en wijle.

Vanavond is er een meeting via de zoom met de redactie van Mensenkinderen. Dan buigen we ons over de nieuwe materie en kan ik gaan bedenken welke boeken er het beste bij zouden passen. Kuipers van kaft tot kaft in plaats van digitaal leest heerlijk weg. Het begint interessant te worden nu hij met zijn vrouw het psychiaters-echtpaar Droogleever-Fortuyn in Groningen hebben ontmoet ofwel de dichter Vasalis. Natturlijk is dat voor mij, Vasalis-liefhebber bij uitstek, een cliffhanger van jewelste

De caravan paste, hoe mooi compact ook, allesbehalve in de tuin. Die was wel groot genoeg, maar voorin achter het hek lag grint en daar strandde de wilskracht van het gevaarte op, zo niet van de auto. Diens wielen bleven slippend in het spoor hangen. Er was fysieke duwkracht voor nodig om een en ander weer in werking te krijgen en daardoor heeft dochterlief nu een ruggetje die hevig protesteert bij elke onhandige wending of draai. Het gevaarte staat nu op de oprit achter het eerste hek en herbergt met vreugde het kroost en hun ouders. Flexibel zijn staat hoog in je vaandel als je al drie maanden door Europa trekt. Ze hadden voor hetere vuren gestaan.

De grote mand met knutselspullen kwam de volgende dag op tafel op het terras. Bikkeltje en ik konden er allebei wel wat van. Binnen de kortste keren waren doosjes, tekeningen, versierde glazen groentepotten en papieren kleedjes met vouwblaadjes, scharen, lijm en krijtjes tot een uitgebreid arsenaal aan potentiële cadeau’s voor moeders omgetoverd. Boordevol ideeën zit dit knutselmonster. Ze laat zich leiden door het moment. Afhankelijk van hoe iets uitpakt kan een plan zomaar ineens 180 graden draaien. Ze heeft het van geen vreemde.

De filosoof vond het heel fijn om bezig te zijn met behapbare klussen, meterhoog jacobskruiskruid ging voor de bijl, evenals het lange gras dat door hem met de grasschaar werd geknipt. Op een gegeven moment was hij er wel klaar mee en werd het tijd voor het tekenen op de Ipad. In mijn speciale teken-en-schilderprogramma hadden we erg veel lol. Bikkeltje verzon haar twee fantasiefiguren Kaashaas en Haaspaas en de filosoof wierp zich op zelfontworpen vlaggen. Altijd weer een wonder hoe een krabbeltje van niets iets kan worden als je er maar de juiste aandacht aan besteedt. We luisterden ondertussen naar de vogels en probeerden ze te determineren aan de hand van het geluid. De verrekijker was er om ze beter te kunnen zien. We trokken ook naar de Datsja om die uitvoerig te bekijken en alles en iedereen was enthousiast over het grote bezit. Wat een heerlijk paradijs.

Dochterlief moest af en toe liggen, want dan was de pijn verdwenen. Het gaf ons mooi de gelegenheid om snode plannetjes te smeden voor haar verjaardag de volgende dag. Er was beschuit met thee op bed alleen met het gezin, cadeautjes aan de terrastafel. Een pioenrozenbosje met de fijnstralen als verjaarsboeket, Vlaggetjes om ‘s avonds na haar vertrek op te hangen en de versierde vazen. Van lief kreeg ze twee mooie rode rozen. Het kon allemaal niet op.

Rozig van de wijn en het bier en het goede gesprek rolden we uiteindelijk in bed. Het beloofde een lange verjaardag te worden, de volgende ochtend. Zo vroeg als verwacht werd het ook. Boeketten geplukt, cadeaus klaar om uit te pakken neergelegd, de rechte stoel als verjaarstroon ten behoeve van de aangedane rug, het schallen van de liederen. Het vers gehaalde ontbijt kwam ietsje later met echte bolussen, nou ja, zonder de kaneel,

Een plan was snel geboren. Naar Pecs om daar wat te flaneren en een terras te pakken, maar dat viel een tikkie in het water. Alhoewel, er bleek een treintje door de stad te rijden, die op elke toeristische plek kwam. Het boemelde de stad door en kwam met een krakerige mevrouw die in het Engels uitvoerig uitleg gaf bij d verschillende bezienswaardigheden. In de leukste straat van de stad trakteerde ik op echte koffie en heerlijke cakes in een moderne entourage en we waren verheugd over de vele studenten die met hun jonge moderne outfit een mooie tegenhang vormden voor de theatrale oudheid. De stad bruiste en leefde.

Het verjaarsmaal bij thuiskomst was de vega shoarma die wij hadden meegenomen compleet met de knoflooksaus en verse groenten. In de krop sla die de globetrotters hadden meegebracht uit Kroatie bleek een heel nest Italiaanse mieren te zijn meegekomen. Die hebben we wijselijk niet gebruikt. De krioelende schatjes zijn helaas in de kuka beland. Regeren is vooruit zien.

Het is de 29e, tweede pinksterdag en wij slapen weer in ons eigen bed. De reis was heel goed gegaan, alleen vond onze Truus Tom-Tom het nodig om een toeristische route uit te stippelen door de natuur die Verweggistan rijk is. We hebben in de veronderstelling een ‘snelste’ route te hebben gekregen, ongeveer ieder dorp aangedaan dat tussen hier en Sopron lag met als extra toegift een ritje vlak langs het Balaton.

Pinksteren, dus alle winkels dicht. Maar de vorige keer had ik bemerkt dat je bij de benzinestations gewoon de drankvoorraad aan kon vullen. Nu kwam dat goed van pas, maar het is natuurlijk een tikkeltje tegenstrijdig als je alcohol uit het verkeer wil hebben en je laat het langs de weg in grote mate aanbieden.

Enfin, ongeveer vier uur later reden we moe maar voldaan regelrecht in de armen van ons welkomst comité, dochterlief en Co, die uitbundig op de weg stonden te juichen en te joelen. Kleindochter, het bikkeltje, knelde haar armen stijf om dat stukje thuis dat ze af en toe zo gemist had en ook de kleine filosoof, die allang niet meer echt klein is, omhelsde ons en daarna dochterlief en schone zoon, zo lang al onderweg en zoveel maanden geleden voor het laatst geknuffeld. Het was een warm, warm welkom. In sneltempo werd de auto leeg gehaald en de krat met levensmiddelen voor hen, voor het vluchtelingenwerk straks en voor ons uitgeladen. Terwijl de mannen bezig waren met het sjouwen, liet ik de kinderen de geheime duer zien, die de filosoof open had proberen te krijgen maar wat niet gelukt was. In volle verwondering zagen ze de grote trap erachter, nog een houten deur naar het onafgetimmerde maar grootste gedeelte en de geheimzinnige voorwerpen allemaal. We vonden ook de vreemde poepjes, waar lief al eens op had gewezen en dat leverde de vreugdevolle kreet ’we hebben een poepboek’ op. Je bent een ontdekker of je bent het niet.

Dochterlief had ondertussen een heerlijke en rijke Indiase maaltijd bereid en de beide mannen hadden de grote bank uit de gang gehaald, zodat de lange tafel met zijn twee chaperonnes weer als vanouds stond te pronken. Tafel gedekt, met chique glazen op voet voor iedereen en smikkelen. De sambal werd met gejuich ontvangen evenals het Naanbrood en de bawang goreng. Het is soms goed om iets te moeten missen, dan is het waarderen als het weer voorradig is, navenant groot.

Na de heerlijke maaltijd was het tijd voor de cadeautjes, ze hadden al lang en breed de tas ontdekt. Boeken voor schoonzoon, deel 104 en 117 van de waanzinnige boomhut voor de filosoof, een groot boek met gedichten en gedichtjes en een bloemenpersje voor bikkeltje. Een vlinderboek voor allen, Hongarije is een vlinderland bij uitstek en de bijbehorende veldgids. Dochterlief kwam er bekaaid af, want ze is morgen jarig en krijgt dan pas alle cadeaus natuurlijk. De kinderen genoten. In de wijnglazen vloeide de cola, de appelsap en de wijn en het bier, de waxinelichtjes ondersteunden de feestelijkheden en slaap overmande de koters na een leeskwartiertje en het tandenpoetsritueel.

Na de thee wisselden we de opgedane ervaringen uit en genoten meer dan ooit, van elkaars gezelschap. Het klopt, ieder die je lang moet missen wordt intens gekoesterd bij hernieuwde vereniging. Daar konden we goed op wegdromen.

Na een voorspoedig vertrek, half zes uit de veren, inpakken, huis schoon achterlaten en wegwezen, met een voorspoedige reis, zijn we aangekomen in een klein dorp in Beieren. Slingerweggetjes, help een tractor als tegenligger, keurig opgelost met van beide kanten bermrijden en dan een oase aan rust. een heerlijk appartement voor ons alleen met een uitzicht om te zoenen en kerkklokken op een zonnige pinksteravond over de groene weilanden, wat wil een mens aan geluk nog meer.

De kamer zelf was er ook een vol inspiratie, de hele sfeer was precies zoals we het hebben willen. Een donzen dekbed et een veren overtrek, kunst aan de muur, planten in overvloed, wat wil je nog meer, Een lieve emailwisseling deed de rest. Als dit ons vaste overnachtingsadres zou kunnen zijn, zijn we dik tevreden. Lief geniet van de ondergaande zon, terwijl mijn ogen eigenlijk nauwelijks meer willen, na de lange autorit. Het was lekker rustig, goed te doen, een of twee langzaam rijdende files, geen Duitsland op vrijdag gelukkig. Dat probeer ik tegenwoordig te vermijden. Vroeger opstaan heeft ook zeker voordelen. We konden doorkarren zonder een enkel probleem bij grens of anderszins. Onthouden.

Gisteren kwamen zoonlief en schoonzus met de kleine krullebol en de benjamin langs. Wat een heerlijk bliksembezoek. Ik had een taart gekocht en bloemen, want de hoogzwangere lieverd was jarig. Met de kleinzonen stiekeme kaarsjes erop gezet en ‘lang zal ze leven’ zingend, moeders verrast met taart en de bloemen.

De lieve grote broer ging achter zijn autootjes aan, bij oma altijd een groot succes met de verzameling van de tweeling uit de grijze oudheid, maar de kleine spelbreker liet zich van zijn beste kanten zien. Dan maar de cadeautjes, een groot en mooi plantenboek voor de krullebol en hoekjes van geluk voor de kleine. Twee loeps erbij zorgden voor de grootste verwondering. Wow, als je een poppetje hebt getekend en je houdt er een loep boven, steeds verder er vanaf, dan groeit ie. Dat moest uitgebreid bestudeerd worden. Iets om noot meer te vergeten, vonden we allebei. Het boek was een schot in de roos. Fijn om te weten.

De oudste zoon kwam gisterenavond laat de auto nog halen om hem te wassen en rond negen uur was ie weer terug met een stralend wit dametje. Maar de volgende ochtend bleek bij het wegrijden dat er een (altijd gewenste)zak drop op de voorbank lag en dat de tank vol was. Om te smelten toch, zo’n lieverd.

Ik schrijf nu onder het veren dons en geniet van de herkenbare sfeer in deze kamer, zo anders als de steriele hotelkamers die we tot nu toe bezocht hebben. Morgen zien we de lieve schatten, onze globetrotters. Ik ben nu eigenlijk best moe, dus brei er een eindje aan. Morgen is er een nieuwe dag.

Er kwam een allerliefst berichtje binnen van onze host in Duitsland voor de komende zaterdag. Ze gaan zelf op vakantie, maar de hulptroepen om ons te verwelkomen zijn ingezet in de gedaante van de buurvrouw, tot haar kinderen slapen en anders zijn de deuren open. Wat een fijn idee, dat dit eventueel wel eens een vaste verblijfplaats zou kunnen worden.

Gisterenochtend was het gelukkig heel kalm, want de rest van de dag zou het druk genoeg zijn. Bij aankomst zagen we al dat casual smart gewoon gepikt en gesteven bleek. Keurige kapsels, glanzende pumps, nette pakken en stropdassen en prachtige jurken. De setting was een restaurant dat hier en daar in de oorspronkelijke oude staat bewaard was gebleven. De ceremonie zelf vond onder het overdekte terras plaats dat voor de dienstdoende gelegenheid omgetoverd was met een idyllisch bruids-guirlande, waaronder het uitwisselen van de ringen plaats zou vinden.

Zo viel het sprookje op haar plek met een ambtenaar die zich goed ingelezen had en twee aandoenlijke kleine subambtenaren, die het stuk mochten afhameren. Een ander kleinkind bood de ringen aan . Zo werden de twee in de echt verbonden. Er waren de nodige toespraken en levensverhalen, soms ontroerend, soms hilarisch en er werd a capella gezongen door de familie van de bruid die uit een hele muzikale familie komt.

De bombastische bruidsmars liet men luid klinken tijdens de binnenkomst van de twee en de twee kleintjes strooiden rozenblaadjes. Een echte bruiloft dus. Als je een feest viert, mag er uitgepakt worden, ongeacht de leeftijd. Wij hadden in allerijl een cadeau in elkaar geknutseld met een zelfgemaakte kaart en het gevraagde geld erin. Het diner bestond uit drie gangen en alles was even lekker, kleine hapjes en ruim voldoende. Smaken die in lang niet meer langs gekomen waren. Er bleek ook een tafelschikking waarvan de indeling werd aangekondigd door geprinte chocolade namen op een zilveren achtergrondje, netjes verpakt, zodat het kon gebeuren dat we slechts zijdelings met broer en schoonzus konden spreken, maar des te meer met zijn lieve zoon en dochter en aanhang. De manier om mensen beter te leren kennen. Voor Lief oude jongens-krentenbrood, voor mij was het wennen aan al die nieuwe gezichten, families, verhalen en stijl.

Schoonzus had een metamorfose doorgemaakt. Ik moest denken aan mijn kleurenpalet waarmee ik de portretten kon aanpassen, zachter maken, meer schaduw hier, wat oplichten daar, een vleugje accent aanbrengen. Dat dus. Broer van lief had zich een paar mooie schoenen aangemeten en daar het hele pak bij uitgezocht. Een genietend gezicht erboven en een wat ongelovige blik. Wat een werk moest het zijn geweest voor zijn ceremonie-dochter. Die liep bedrijvig heen en weer in een van de mooiste Gudrun-creaties en zorgde stilletjes voor alles wat aangepast of uitgebreid moest worden, dat diëten niet vergeten werden en er voldoende aanspraak was. Er was een oude klingelbel als er publieke aandacht nodig was. Het verhaal ging dat het een erfstuk was van een hele oude oom, maar gaandeweg begon men toch te twijfelen. Dan zou het minstens uit de 19e eeuw stammen en ooit bij de eerste oom Jodokus hebben gehoord. Het vermeende familiestuk deed zijn werk ondertussen evenwel behoorlijk en regelmatig viel het geroezemoes even stil om de volgende aankondiging te horen.

De fotosessie kende ik nog van de bruiloft van oudste dochter in Frankrijk, het echtpaar met de hele groep, met de familie, met de kinderen, met de vrienden, met de kleinkinderen, de bruid met haar familie, de bruidegom met zijn familie, en zo ging het nog even door. De zon had bedacht als feestelijke belichting even te gaan schijnen, dus een en ander kon in de prachtig aangelegde tuin. De wind was ook van de partij en blies dwars door alle dunne stofjes heen.

Na het afscheid nemen en de laatste uitwisselingen spotten we de futen met jonkies in de vijver, maar het was inmiddels zo koud geworden, dat een fotootje er niet meer in zat. Dat bewaarden we tot een volgende keer.

Wonderbaarlijk hoeveel tijd je in een dag kan stoppen als die al in de nacht begint. We begonnen na het ontbijt met een kringloop voor de broodnodige presentjes hier en daar. Kan natuurlijk nog niet verklappen wat er op de kop werd getikt, maar bij de tweede kringloop was het raak. Glansrijk geslaagd.

Daarna gingen we de bestelde boeken ophalen en de henna in het centrum. De laatste was gearriveerd, het boek niet, maar de boeken voor de kleine filosoof waren er wel. Vrijdag, laatste kans, nogmaals de tocht ondernemen om de papieren versie van de biografie over Kuipers op te halen. Lief afgezet bij de kapper en door naar de drogist die alles per twee met korting heeft. Shampoos, tandpasta voor kleindochter, douchegels, opzetborstels voor de tandenborstel. Daarna de bloemen gehaald voor onze lieve schone dochter, die van het scooter-ongeluk, en lief opgevist met kortere haren maar geen kappershoofd. Dat was de bedoeling ook.

De volgende stap waren de T-Shirts voor zijn casual-smart uiterlijk van morgen. Vier mooie nieuwe om uit te kiezen, amarant-rood, zeegroen, hagelwit en China-blauw. Daar was er vast een bij die te combineren viel met het donkerblauwe denim overhemd en de off-white broek. Aangekleed gaat uit.

Spoorslags langs zoonlief en daarna naar Utrecht. Het hele relaas in geuren en kleuren van het ongeluk aangehoord en meegedacht over de te volgen mogelijkheden. Heerlijk om met z’n drieën rustig het verloop der dingen uit te kunnen wisselen. Soms is daar te weinig tijd voor als iedereen aanwezig is.

Terug langs de nieuwste aanwinst van de familie. Het flesje met afgekolfde melk was bewaard voor mij, de kleine pork was het er zelf niet zo mee eens, want zijn buikje gaf een hongersignaal dus hij brulde het uit, tot eindelijk de verlossende fles de behoefte kon vervullen. Leven op de voelsprieten van de zintuigen, zoals het een baby betaamd. Ik miste de geur van babyharen en zachte velletjes door mijn slechte reukvermogen en ervoer dat dat met deze kleine schat in de armen als des te groter gemis werd ervaren.

We ontdekten dat we niet bij de dansvoorstelling van zijn grote zus konden zijn in juni, maar geen nood, kleindochter, als vlinder geschminkt, gaf gewoon in de kamer een uitvoering ten beste die er niet om loog. Eerste rang voor ons tweeën, wat wil je nog meer. Na nog meer knuffels en een belofte van zoonlief en kleindochter om de auto te poetsen voor we weer op reis zouden gaan, reden we op huis aan. Daar was de puf tot het nulpunt gedaald en bewaarde ik het Hennahoofd voor de volgende dag.

Intussen zit ik, en het is nog voor achten, met dat hoofd in de henna en overbrug de wachttijd van twee uur met de blog. Gisteren belden we het feestvarken van de bruiloft terug, want hij had ons tevergeefs geprobeerd te bereiken. Ze hadden er zin in, maar hij hoopte sterk op een gemoedelijk en intiem feestje en dat gaat het vast worden. De plechtigheid, hapjes en drankjes daarna, dineren in het restaurant ergens aan zee en om 21 uur uitzwaaien van het bruidspaar. Daarna rijden wij terug naar huis voor de laatste drukke dag. Maar eerst nog een rustige ochtend ter voorbereiding van dat alles, waar we dankbaar gebruik van maken. Stilte voor de storm.

Het tuinencomplex lag er verlaten bij, toch stonden er nog aardig wat auto’s. Het was heerlijk weer al zorgde de wind voor een scherp noorderrandje. Niet te warm dus en goed om het kniehoge gras aan te pakken.

Een kraai zat op de staander van een hek. Hij had een voorname bontjas aan en keek spiedend om zich heen. Bij zoveel indringers vloog hij krassend een deurtje verder. Gelukkig had ik net een foto kunnen schieten. Halverwege nog een ontdekking. Een fuut zat op haar nest in de sloot en het mannetje zorgde nijver voor de juiste onderbouwing. Dames schaap in het weiland ernaast, met aandoenlijke bruine koppies en hun witte jassen, keken ons aan met welhaast peinzende blik. ‘Waarheen gaat gij’. Kleine filosofen hoor, die dames.

Dochterlief was in de tuin van haar zus bezig. Water geven, beetje wieden, wat inzaaien en hopen dat het goed ging. Onze hollewaai met zijn klikkertje was er ook bij en wilde eigenlijk al naar huis. Ik raadde hem aan zijn moeder te helpen met gras te trekken. Zuchtend begon hij aan die taak, toen konden wij door.

Halverwege het pad ontmoetten we de achterbuurman van onze tuin. Hij en zijn vrouw hadden beide corona gekregen aan het begin van de lente en ze waren er niet goed van afgekomen. Vooral de buuf was steeds bij vlagen benauwd en erg moe. ‘We hebben vaak aan je moeten denken’, vertelde hij, nu ze ontdekten wat het was om niet over voldoende lucht te kunnen beschikken.

De tuin was erg blij met onze komst. Het gras wuifde ons tegemoet, het stond vol boterbloemen en pinksterbloemen. De brandnetels en het kleefkruid deden een wedstrijdje wie het hardste groeien kon. Met de maaimachine op standje zeven en wat tegensputteringen begon ik aan het opschonen, terwijl lief de brandnetels te lijf ging en ruimte maakte voor een wat grotere composthoop. Helaas vergde een en ander meer energie dan de twee batterijen groot waren. Ik besloot naar huis te rijden en ze opnieuw op te laden. Tussendoor was er tijd zat om de maaltijd te bereiden. Rijst met sumak, sperziebonen met paprika, ui en champignons en vega köfte. De kleine pimpelmees was zich toch een hoedje geschrokken van het lawaai gisteren en liet zich niet meer zien. Het bleef ijzingwekkend stil rond de nestkast.

Daarna met een vaartje weer terug naar lief, die inmiddels het onderdeel ‘teveel van alles’ flink had aangepakt. Er was dankzij het gewoeker veel verdwenen van wat was ingezaaid. Niets aan te doen. Het gras liet zich korten, maar de maaimachine had er niet veel zin meer in, of was het mijn vermoeidheid die parten ging spelen. Op een gegeven moment vond ik het welletjes. Nog even wat foto’s schieten van al het moois. We stonden net de bloemen van de braam te bewonderen omdat ze in de zon zo teer scheen als Japans papier terwijl merel in de appelboom zijn uiterste best deed om er een sfeervol melodietje onder te leggen toen de oude riep en ons wees op de witte regen, die eindelijk na jaren in bloei stond. Hij knoopte zowaar een gesprekje aan en trachtte in een notendop van de hoed en de rand te horen. Lief hield wijselijk in. De vlier aan het begin van de tuin stond volop in bloei. Die bloemschermen zijn het bestuderen meer dan waard. Wat een vernuftige staaltjes van groei zijn ze toch.

Op de terugweg viel het mee met de drukte en konden we gestaag doorrijden. Dochterlief had drie boeken van Mees Kees in de brievenbus gestopt voor de kleine filosoof. Die nemen we mee. Eenmaal boven en na de heerlijke maaltijd nam de vermoeidheid de overhand. Tijd om goed uit te rusten en niet te laat de ogen te sluiten, liet het lijf merken. De boodschap was duidelijk.

Kalm bijkomen en rustig opstarten naar een week die tamelijk volgepland is. Dochterlief kwam langs met de twee oudste zonen. Helaas is die lieve Dribbel bij zijn oma in Frankrijk. De jongens hadden honger en natuurlijk was er nog maar weinig in huis. Wel crackers met brie en chocopasta. Het ging er in als koek en natuurlijk nog een restje muesli-repen. De jongste van de twee stuiterde er heerlijk op, met zijn lumineuze ideeën. Hij had de blikken dop van een fles in zijn broekzak en kon er mee klikken, zoals wij in het grijze verleden kleine blikken kikkertjes lieten klikken. Maar hij had ook uitgevonden dat je er twee verschillende tonen mee kon maken. Die jongen komt er wel. Gelukkig voor zijn moeder moest hij na het bezoek aan ons door naar Free Running, daar zal hij zijn overtollige energie wel kwijtgeraakt zijn. Er kwam een filmpje langs waarbij hij zijn eerste salto had gemaakt.

Het was heerlijk om ze allemaal te kunnen knuffelen. Mijn jongste zoon schoof ook naar binnen. Die wilde nog naar de sportschool en zou hier omkleden en douchen. Trots lieten we hem de gezinsuitbreiding zien. Jongen in het nestkastje ven de pimpelmezen. Ze vlogen af en aan en hadden het tot gisteren natuurlijk heerlijk rustig gehad, maar nu waren ze wat zenuwachtig bij al die wonderbaarlijke geluiden. Natuurlijk kwam de groothoeklens erbij, maar de foto was niet goed te maken door te weinig lichtinval. De prunus van de buren zorgde voor een mooi beschutte plek voor de twee kleine fladderaars en hun kroost.

Het hele stel vertrok naar het voetbalveld voor de oudste, die een wedstrijd moest spelen en wij gingen mee naar beneden om af te reizen naar de oudste zoon. We hadden beloofd om hem te helpen met zijn nieuwe planten voor in de grote vaste plantenbak in zijn tuin. Hij had een mooie hoeveelheid gehaald. Het pampusgras en de vijg kwamen op de uiterste hoeken en daar tussenin veel mooie paarskleurige en witte vlinderminnende planten zoals de buddleja, de clematis, de ooievaarsbekken, de rozemarijn, nepeta en een witte echinacea en hier en daar een oranje accent erbij met de crocosmia, een klimmer, die je moet leiden. Kleinzoon was met zijn moeder en zijn zus op stap, maar zoonlief beloofde van de week nog even aan te wippen.

Daarna konden we genieten van de rust thuis. Als afleiding was er een heel fijn satirisch programma op de televisie. Plakshot is een uitgekiend programma dat laat zien hoe je mensen kunt bespelen om je doel te bereiken. Roel en Jos Maalderink laten dat zien via een heldere uitleg over de verschillende toonaarden waarop je het nieuws kan brengen en laten de reacties van het publiek daarop zien. Dit keer ging het over wel of niet vlees eten en het molesteren van dieren. De meeste geïnterviewde mensen waren voor de eerste en tegen de tweede stelling. Zo zie je maar. Alles is betrekkelijk. Het is maar net hoe je het brengt.

Daarvoor was de film De luizenmoeder en omdat lief de serie niet kende, keken we die ook. Het ontroerde en niet in de laatste plaats door de reacties van het balsturige jongetje. Weliswaar een prototype van het onbegrepen en verwaarloosde kind, maar de draai die er aan gegeven werd, was niet minder aangrijpend.

Vandaag gaan we naar de tuin. De batterijen van de maaimachine zijn opgeladen. Als ik dochterlief mag geloven staat het gras kniehoog en vol brandnetels. Werk aan de winkel. Zij komt ook nog even voor de tuin van haar zus. Daarna krijgen we de kans om lekker bij te kletsen, zonder haar twee hollewaaien.

De overnachting in Duitsland voor de Pinksteren is rond. We gaan naar een particulier in een klein dorp tussen Neurenberg en Regensburg in. Voor de helft van de prijs van het hotel en met uitzicht op de ons omringende natuur. Heerlijk. We hopen erop dat dat de vaste stek wordt. Ook een soort thuiskomen.