Utrecht in de herfst en zonder dat, gewoon al Utrecht. Wat een heerlijke stad is het toch. Buiten dat de Dom was verpakt als een reuze kolos, vierkant en lelijk, waren de grachten daarentegen op hun mooist. Twee uur voor de voorstelling arriveerde ik in de garage Vaartsche Rijn. Van daaruit was het de hele lange Oudegracht aflopen. Geen straf in de herfst, kleurrijk en druk, veel fietsers, weinig autoverkeer en ruimschoots de gelegenheid om anderhalve meter te handhaven. Het was genieten. Mijn lange regenjas een goede beschermer tegen de snel wisselende zon en buien. De flinke pas gereduceerd tot kalme tred, hier en daar even een galerie in, leuke etalages bekijken in de Schoutenstraat, uitrusten op een muurtje tegenover het Theater en vooral passanten bestuderen. moeders met kinderen die een hele verhandeling hielden over het logo van Utrecht, St Maarten en zijn rode mantel en nog meer historie achter me, een zingende kleurrijke reggae-man voor me. Mensen die snel paraplu’s te voorschijn haalden bij de, door de zon glinsterende, eerste druppels, groot en niet te negeren. Inktzwarte lucht afgewisseld met hemelsblauw. In de wetenschap dat de regenboog niet ver weg kon zijn, speurde mijn blik naar boven, maar zag niets wat er op leek.

Om 14.00 uur ging de deur van het theater open en ik kon naar binnen, naar het theatercafé voor een heerlijke kop thee, rooibos met honing. Aan de bar zaten twee mensen een voorstelling te bespreken. De barmedewerkers mengden zich af en toe in het gesprek. Door het ronde raam met het aanplakbiljet van de Herfststukjes, de voorstellingen voor kinderen in de herfstvakantie, ving je een glimp op van een deel van de Ganzenmarkt en de voorbij snellende mensen. Muziekje, zoemende afzuigers, diepe rust.

Daar waren mijn mede kompanen al. De kleine filosoof, die steeds ouder, groter en wijzer werd en de onbevangen kleindochter. Juichende begroeting, biologisch appelsapje, thee voor dochter. Langzaam liep het kleine cafe vol met ouders en vooral veel kinderen. Het was voor mij de eerste keer weer in zo’n zich vullende ruimte. Geroezemoes, schelle kinderstemmen er tussen door. Pop mocht ook mee naar de voorstelling.

Tegen tien minuten voor aanvang naar beneden en in de krappe hal met de openstaande deuren wachten tot we binnen konden treden. Er lagen boekjes op een stapel van Joke van Leeuwen. Dochter zocht in de telefoon de kaartjes om te scannen. Iedereen moest ook corona-proof gecheckt worden. Eindelijk, iets voor drieën deed een van de barjongens de deur van het walhalla open. Schuifelend verplaatste zich de menigte. Bovenin was een bankje vrij. Kleindochter klampte zich nog maar eens goed vast aan haar moeder, pop stevig in de houdgreep. Want ja, waar was ze nu weer in terecht gekomen. De lichten gingen uit en Joke kwam op, starte de voorstelling alsof ze een van haar boeken voorlas, breekbaar en frêle, maar duidelijk. Tussendoor kwamen er allerlei muziekinstrumenten aan te pas, een draailier, een ukelele, een gitaar. Haar tegenspeelster was haar zusje kwijt en een hilarische zoektocht volgde aan de hand van de beschrijving van haar uiterlijk. Een heerlijk concept, een vernuftig decor en zo grappig dat iedereen met regelmaat zat te schuddebuiken. Af en toe, bij verandering van de scene kroop het handje van kleindochter om haar moeders nek, maar het geschater overheerste. Wat een mooie theater-ervaring als eerste keer. De kleine filosoof zong enthousiast mee met een laatste woord als Joke daarom vroeg. Liedjes, kleur, grappige decorstukken als outfit, afgewisseld met de muziek, er zat vaart in de voorstelling, voor groot en klein. aan het eind was Joke aan het signeren en natuurlijk kregen ze het boek mee, met een handtekening en een opdracht en voor kleindochter kocht ik de knuffel van haas erbij. Joke keek wat wazig toen ik haar gedag zei. Haha. Het was ook alweer drie jaar geleden, dat we ooit aanschoven bij die befaamde kerstdiners. Het kon de pret niet drukken Een wijntje voor Trijntje en veel ranja’s later namen we afscheid. Een topdag.

De kleine prins is al lange tijd een bron van inspiratie. Er valt zoveel levenswijsheid uit te putten en telkens weer gaf het stof voor nieuwe verhalen en ontwikkelingen. ‘Koester wat je hebt’ filter ik eruit. ‘Koester wat je ten deel valt’. Niet voor niets heet de auto, die me onafhankelijkheid en vrijheid schenkt, de kleine blauwe prins.

Op een van de cultuuravonden in het dorp verderop verhaalde ik met vriendinlief een hoofdstuk over de kleine prins en de vos. De locatie was intiem. Er was slechts plek voor tien toehoorders, volwassenen en kinderen. Een indringende versie over hoe je betrokken kan raken bij iets of iemand door je volledig te verdiepen in het leven van de ander en het te respecteren. Het was doodstil en de filosofie van het verhaal steeg in volle betekenis boven de hoofden op. Bezinning en bezinken bleef achter. Het applaus was voor de wijsheid en de schoonheid in het verhaal.

https://www.npostart.nl/het-uur-van-de-wolf/27-06-2019/VPWON_1263787

In het uur van de wolf valt een documentaire terug te kijken, die laat zien hoe de culturele en talige aspecten van verdwenen of verbannen volkeren gekoesterd en bewaard worden aan de hand van de vertalingen van De Kleine Prinus van Saint Exupery. De Berbers in Marokko, de bevolking van Samiland, en de oorspronkelijke bewoners en hun taal in San Salvador en Tibet. De regisseuse Marjoleine Boonstra volgt vier vertalers en voedt hun verhalen met de schoonheid en de verstilling van hun eigen land. Aan de hand van de slang, de vos, de roos en de verdwijning van de kleine prins geven de authentieke vertalers de betekenis weer binnen de context van hun bestaan. Ademloos om naar te kijken en inzicht te verkrijgen in de noodzaak deze culturele en taalkundige diversiteit in ere te houden, want de moedertaal verleent bij uitstek de identiteit aan het leven.

https://l.facebook.com/l.php…

Het sloot aan bij een andere film die gisteren gedeeld werd op Facebook door vriendinlief. Valisa Higman, die in Seldovia, Alaska leeft en werkt. Ze is kunstenaar en heeft zich toegelegd in de papierknipkunst. Hetzelfde geldt voor haar bestaan als dat van het bovenstaande. De oorspronkelijkheid van leven wordt in de onmetelijke schoonheid van woord en beeld uitgedrukt en vastgelegd. De rijkdom van de eenvoud. Films om je in te wentelen.

Vanmiddag gaan kleindochter, dochterlief en ik naar de voorstelling: ‘Heb je mijn zusje gezien’ van het jeugdtheater Hoge Fronten. Het is haar eerste theaterervaring en ik mag hem delen. Hoe bijzonder is dat. Lieke Benders en Joke van Leeuwen zijn de acteurs. Joke heb ik een aantal keren ontmoet ten tijde van een aantal kerstdiners. Ben benieuwd of er herkenning is.

Langzaam maar zeker begint tijd een eigenzinnig leven te leiden. De agenda stroomt vol. Het zorgt ervoor, dat een dag als gisteren, een dag van helemaal niets, nou ja, een beetje Erasmus tussendoor, een paar wasjes, een aanraken van het doek…heel even maar, en weer een nieuwe inktober met de opdracht ‘sprout’. Zelfs het eten was een opgewarmd zuurkoolprakje met boterjus. Zoals gewoonlijk was er in het denkhoofd meer beweging te vinden.

Vannacht schoot ik wakker met een verhalentitel: ‘Severina en grootvaders klok’. Geen idee uit welke hoek dit idee kwam. Misschien wel omdat ik de vijf kinderboeken passend bij het thema had gezocht en daarvoor heel wat titels de revue had laten passeren. Het had in ieder geval ook alles met tijd te maken. Grootvaders klok is in deze tijd voor kinderen al betovergrootvaders klok geworden. Zo snel kan het gaan. Wat gisteren nog morgen was is nu al vandaag. Logica van de eenvoud.

Ziezo, en wat me bijna lukt is het typen met zeven vingers, dat zijn er al twee meer. Moet er wel even voor door de pijn barrière. Een kniesoor die daar op let. In de donkerte van de ochtend vervolgens nogmaals in slaap gesukkeld en bij opkomst van de zon eindelijk een beetje in de running. Het moge duidelijk zijn. Een kind van het licht ben ik. Ooit was dat anders. Met de opleidingen die ik gedaan heb in het verleden, sloegen vele nachtelijke uren stuk op mijn studie. Heerlijk. Kinderen naar bed, geen telefoongerinkel, soms nog wat vage schuurgeluiden als manlief tot laat in de schuur bezig was met een van zijn fietsen, maar doorgaans doodse stilte. Teksten komen beter binnen, volzinnen vliegen je om de oren, kamertjes in het hoofd gaan open om de leerstof zorgvuldig op te bergen, de geest komt vanzelf in een poëtische bui. Niet zelden verstoorde de eerste schemer mijn noeste arbeid en stram en stijf zocht ik de slaapstonde, waar een ronkende echtgenoot oerwouden omver aan het zagen was. Door vermoeidheid overmand sliep ik in, er dwars doorheen.

Zo werd alle stof dubbel verwerkt, want in de droom mengden zich de zwarte vogels met de zeventiende eeuwers en de boomdiagrammen met de naturalisten, ontsloot zich het abdomen naast de techniek van het bedden opmaken, zweefde een rijmelarij boven de Rust, Reinheid en Regelmaat van de pedagoog Ribble. Het was een grote drukke bedoening daar in de droomwolken boven mijn hoofd.

Gisteren kreeg ik van een lieve blogger de tip voor de film Un Monde van Laura Wandel. Ze had er aan moeten denken, bij het lezen van mijn blog over het alleen spelende kind. Een indringende film over gepest worden en wat dat tot gevolgen heeft voor het zusje, die daar niets van over mag zeggen tegen haar ouders, maar door hen onderdruk wordt gezet om doorgeefluik te zijn. Iets om te onthouden als hij hier komt draaien. Vanaf donderdag 25 november 2021 in de bioscoop.

Een ander heuglijk feit is dat Stromae een nieuw nummer heeft uitgebracht. Een fantastisch nummer waarbij hij het glas heft op het gewone doorsnee volk. Een dame van de retirade, vissers op hun boten, kantoorklerken, vrouwen in een slachthuis, de bakker, serveersters, slagers. De clip is prachtig en let vooral op de uitdrukking op de gezichten, de begeestering in de ogen, de trotse uitstraling van een gelaat terwijl er gedanst wordt.

Dan was er nog die lieve vriend met een alarmerend bericht, dat er voor zorgde, dat elke niet bezette seconde van mijn gedachten bij hem zijn en waarbij ik hoop en eigenlijk ook wel weet, dat hij dat voelen mag en kan. We raken allemaal op leeftijd en het is natuurlijk een klein wonder als dat zo kunstig in elkaar geknutselde lijf het allemaal maar gewoon blijft doen, zonder slijtage, zonder gebreken. Ergens komt eens bij iemand wel even de klad erin. Dan is het te hopen dat het aan de periferie blijft, maar zodra het vitale delen omvat is het een ander verhaal. Negeren is niet meer mogelijk. Liefde is dan wat verzacht en een nauwe geestelijke verbondenheid. Vaste waarden die onbetrouwbaar worden, brengen de omgeving aan het wankelen. Een rots in de branding die afkalft tot een kasplant, een trotse spil van het gezin, die niet langer zelf zorg kan bieden, is ineens een lijdend voorwerp. De verandering is groot. Rollen worden omgedraaid en waarheden schudden op hun grondvesten. Daar nieuw waarden in te vinden met respect voor iedereen is een uitdaging.

Herfst, vallende bladeren, de neergang van de natuur is het voorbeeld. Uit de donkere dagen pelt zich het licht. Aan het eind van de winterdag staat het voorjaar op en verheft zich. Daar vertrouwen in te mogen hebben…

Alsof ik aan het wachten was op een spoor van blauw om wat luchtigheid in de grote grijze somberte te kloppen. Die gedachte overviel me terwijl de dag openbrak. Daarvoor was het erg mies geweest en had ik overal licht opgestoken om maar kleur te zien in huis. De troosteloosheid werd versterkt door het wasgoed aan het rek middenin de slaapkamer. Donkere was met grijstinten en zwarten, ook al geen opbeurende vrolijkheid. Wasgoed in de kamer is armoe, heb ik jarenlang de kinderen voorgehouden. Maar de zolder is met een zware wasmand net een brug te ver. Vandaar een keer in de twee weken deze noodoplossing. De witte moet er nog achteraan. Maar dat zijn de lakens, die hang ik over de deuren. Je wordt inderdaad vanzelf gekker als je ouder wordt, door alle aanpassingen die te bedenken zijn om de inspanningen te minimaliseren met al die kleine kwetsuren.

Gisteren bij de fysio trok ik de stoute schoenen aan en vroeg of ik na mijn gebruikelijke halfuur therapie nog even zelf kon fietsen. Geen enkel probleem, graag zelfs. Hoe meer beweging, hoe meer vreugd. De nieuwe stagiaire had een parcours voor me bedacht, die nauwelijks inspanning had opgeleverd, geïnspireerd door het amechtig hijgen, misschien. ‘Het maakt wel geluid maar kan meer dan je denkt’, hield ik haar voor. Dus stapte ik met verve over de hordes heen. Enkelhoog hoor en op de wiebeltaks. Pols ziet er weer beter uit, vond de fysio, doorgaan met oefenen.

Bij de kringloop vond ik twee metalen eieren op een ouderwets dressoir. Ze waren beplakt met een nostalgische afbeelding. Twee doosjes voor wat kleinoden of chocolade pastilles. Voor ik het wist lagen ze al in mijn mandje. Verder was heel de stad uitgelopen om hier de regenachtige dag te doorbreken. Te druk, dus met gezwinde snelheid en drie euro’s armer, maar twee eieren rijker, naar buiten, waar een enorme vrachtwagen de kleine blauwe had klemgezet. De man met een vriendelijk gezicht floot een vrolijk deuntje tijdens het laden. Pallets vol met blauwe kratten oude elektra. Vijf minuutjes bleek het te gaan duren. Dus observeerde ik de berm en zag de wonderlijke vormen van een bruine paxillaceae ofwel een gewone krulzoom, een schimmel die nauw verwant is aan de boleten. Er naast stonden wat verdwaalde witte zwammen. Het was me nooit voor ogen gekomen als ik niet vijf minuten lang de berm had bestudeerd. Er ontgaat ons veel in een mensenleven.

Vriendinlief appte over een tentoonstelling van Sam Drukker in het Singer in Laren. Een aanlokkelijk idee om te gaan, de man maakt prachtige dingen. Er achteraan kwam vanmorgen een podcast met de kunstenaar ter voorbereiding. Ik zal zuslief eens polsen. Het wordt tijd voor wat nieuwe input, al staat er voor zaterdag de Bergense kunstroute op de rol. Ook niet te versmaden.

Op de tuin zit het dak erop en de deur erin. Er is vier dagen lang hard gebikkeld, maar het resultaat mag er zijn. Ineens is de tuin van losse individuen een gemeenschap geworden, met mensen die een praatje aanknopen, elkaar daardoor beter leren kennen. Wat een gemeenschappelijk doel al niet bewerken kan.

Nog ruim een maand de tijd om de Erasmuspil te kraken. De proloog is lang en uitgebreid en in een klein lettertype dicht op elkaar en beschrijft de Ware verhalen. Dat vraagt om het besluit eerst zijn doopceel te lichten en pas als laatste aan de proloog te beginnen. De verzonken stad van Marta Barone voor de leesclub is nog dieper gezonken. Ze wacht geduldig onderop de stapel ongelezen. ‘Vandaag, nee morgen, eigenlijk nu, volgende week’. Van uitstel komt afstel. Eerst de stad en dan Erasmus in tempo. Het nieuwe thema voor de kinderboeken is ‘lef’. Dat moet ikzelf ook eens tonen. Lef om aan achterstalligheid te beginnen en korte metten te maken. Stop de maalstroom en stel een daad.

Op het kindplatform van Nivoz werd een verhaal verteld over een jongetje dat bij een zorginstelling was aangemerkt met het doel: Speelt met andere kinderen. Hij speelde namelijk altijd alleen. Met pionnetjes op een rijtje, met dobbelstenen, waarmee hij sommen maakte in zijn hoofd, met een spelletje in een hoekje, met het sorteren van klein naar groot. Zijn begeleidster vroeg zich af waarom hij zich alleen terugtrok en niet met de andere kinderen speelde. Toen ze met hem in gesprek ging, bleek dat hij intens gelukkig was in zijn spel. Het leidde bij haar tot de vraag of samenspel wel altijd zo gelukzalig was. Mag een kind ook als einzelgänger groot worden.

Ik heb ze in de groep gehad. Kinderen die eindeloos zichzelf konden vermaken en daar volkomen gelukkig bij waren, zich senang voelden en zich goed ontwikkelden. Het mooiste voorbeeld is zoonlief, de jongste, die tussen zijn tien jaar oudere broers en zussen als klein kind gewend was om alleen te spelen. Urenlang kon hij met papier en een schaar in de weer zijn om een papieren wereld te scheppen. Aan het strand waren het schelpen, in het bos de spar-en dennenappels, langs de rivier de gestapelde stenen, die hem de verhalen ontlokten en nooit, nooit verveelde hij zich een moment.

Mijn insteek op school bleef, het kind zelf te laten zijn wie hij was. Uitdagingen te bieden, maar niets te forceren, nieuw spelmateriaal aan te schaffen, maar het niet op te dringen. Eigenlijk was het bieden van mogelijkheden het voornaamste gegeven. Kinderen komen altijd, maar wel in de stroom van hun eigen ontwikkeling en soms komen ze niet, eenvoudig omdat ze daar geen behoefte aan hebben. De collega’s van de begeleidster van de jongen zorgden ervoor dat hij uiteindelijk wel speelde met andere kinderen. Ziezo, het doel kon worden afgevinkt. Maar de begeleidster bemerkte ook dat er van het gelukkige jongetje in zijn eigen hoekje niets meer over was. Zodra het speeluur voorbij was, trok hij zich terug, opgelucht en blij. Een prachtig en gelukkig introvert kind, waar menigeen jaloers op kan zijn, omdat hij van zichzelf kon en mocht houden.

Mijn zoon is opgegroeid tot iemand met uitgesproken en bijzondere ideeën, lief en hartelijk, dol op de kleintjes in de familie en met zijn vriendin ondernemen ze spannende uitdagingen, die de gemiddelde mens niet gauw zou kiezen. Ze zijn samen volmaakt gelukkig. Al vanaf heel jong heeft hij de wegen precies zo bewandeld als hij wilde, heb ik alleen maar voor de veilige voorwaarden hoeven zorgen. Een individu, die altijd, los van de massa, zijn eigen plan trekt, zijn eigen mening getrouw is en zelden oordeelt over wat anderen anders doen. Om van te leren en om als moeder trots op te zijn.

Een mooie overpeinzing op een miezerige morgen. Mijn gedachten zijn bij de mensen op de tuin, die nu het dak aan het timmeren zijn. Zijn ze er mee door gegaan in het druilerige weer. Gisteren waren ze al een eind opgeschoten. Na de lunch kon ik niet veel meer uitrichten, dus liep ik even naar achteren, naar mijn eigen tuin. Diepe voren in de modder op het pad door de fietsers die daar gereden hadden. Dat werd polletje springen, nou, springen, dat redde ik niet.

In mijn paradijsje hing de doordringende geur van de walmende houtkachel van de buurman. Het is een van de redenen, dat ik alleen met de deur dicht in het atelier kan toeven. De rook slaat onmiddellijk op mijn longen en zorgt voor benauwdheid, een brakke stem en vermoeidheid. Hoe dat probleem aan te pakken, om paradijs weer paradijs te laten zijn. Iets om op te broeden, want buurman woont er praktisch.

De opdracht voor inktober is ‘Moon”. Dat gebruik ik voor een voorstelling, die genoeg zegt, maar waar de kunst van het weglaten is ingezet. evenals iets te laten zijn wat het is. Inderdaad. Minder is meer.

Noeste arbeiders verdienen een stevige, maar tevens smakelijke, lunch dus vulde het karretje zich met de door mij gekozen geitenkaas, runderrookvlees en rundercervelaat, belegen kaas en heerlijke verse broodjes, pistolet, meergranenstokje, tarwebollen. Een suikervrije, zo vers als mogelijke, sinaasappelsap. Ziezo. Spoorslags op weg om op tijd te kunnen uitserveren. Er werd al flink gebikkeld op het parkeerterrein voor de bouwplaats. Cirkelzaag en handzaag werden vakkundig en doelgericht gebruikt. Plat op de grond lag het geraamte voor wat het tweede deel van het ontwerp moest worden. Er werd de laatste hand aangelegd en daarna kon het gevaarte met vereende krachten op de juiste plek geplaatst worden. Wat een vernuftig gebouw werd het toch en wat een bedrijvigheid. Al dat samenwerken werkte saamhorigheid in de hand. Ieder had zich een taak gegeven. Er werd geboord, geklotterd en gezaagd dat het een lieve lust was, Ed en Willem Bever indachtig. Iemand had zelfs nog boerenkool gemaakt, maar de broodjes met geitenkaas, komkommer en tomaat vonden gretig aftrek. De rest ging mee naar huis, om vandaag voor de lunch te dienen.

Langzaam klimt het morgenrood op en kleurt de lucht in 50 tinten en schakeringen. Familie Kauw boven mijn hoofd houdt zich al weer een aantal dagen bezig met lawaai in de dakgoot. Geen idee wat ze aan het verzinnen zijn. Doorgaans schiet een van hen de grote boom in voor het raam en poetst zich de veren glanzend zwart. Een silhouet in het late ochtendlicht en dat om acht uur ‘s ochtends. School zorgde in het verleden voor bedrijvigheid in de vroege ochtend. Nu kabbelt tijd als een stuurloos roeibootje dobberend voorbij. Zoonlief en vriendin zijn de oorzaak van deze herinnering. Gestommel op de trap, een douchestraal aan en uit, stemmen in de ruimte, de voordeur, voetstappen op de galerij en opnieuw de stilte.

Gisteren na alle bedrijvigheid overviel ineens de hang naar rust en stilte. Ze stuurde de auto regelrecht naar de grote plas aan de Lek, waar ik de wollige zachte Hooglanders wist en waterhoenders, meeuw en de kuifeenden. Met een beetje geluk zou ook de buizerd of sperwer zich laten zien. Met het nieuwe fototoestel in de aanslag was het goed toeven daar. Af en toe schoot een loslopende hond me voor de voeten. Ergens verderop werd een kinderpartijtje gevierd met een pinhatta in de boom en de kinderen die joelend om beurten met de stok erop mochten slaan. Vlakbij lagen en stonden de Schotse Hooglanders met hun indrukwekkende gekromde hoorns. Ze lieten zich totaal niet van de wijs brengen door de rennende honden of de joelende kinderen en maalden met hun grote kaken alles wat aan gras en eetbaar was onverstoorbaar klein. De Nikon ving hun rode wolligheid en hun zachte oogopslag, iets om tegen aan te kruipen als je niet beter wist. Knuffels die met rust gelaten dienden te worden. Achter de Hooglanders hun tegenpolen, een Franse koeiensoort, de Charolais, bleke betjes met een sierlijke tred, een mooi contrast in kleur.

Het was er toch te druk met plonzende viervoeters voor het uitgebreide vogelleven, waterhoentjes en meerkoeten waren er meer dan genoeg, maar de kleine steltloperachtigen hielden zich verre van het geraas. Ergens onderweg lag het platgetrapte verenpakketje van wat ooit vermoedelijk een juveniele buizerd was geweest. Tijd om huiswaarts te keren. Mijn korte pelgrimage was precies voldoende geweest om de balans te hervinden en de benauwdheid viel mee. Bijna vier kilometer, registreerde de stappenteller. Geen slecht begin voor het nieuwe voornemen wat meer aan beweging te gaan doen om fysiek wat beter bestand de winter in te gaan.

Pluis is de ochtendkou aan het trotseren op het balkon. Tijd voor warme koffie voor mij en wat achterstallig onderhoud zoals de zaterdagkrant en de nieuwe opdracht van #inktober voor vandaag: ‘Moon’. Het zandmannetje roert zich, die schept slaapzand met bergen van de maan en brengt ze in grote zakken naar de aarde om slaap in de ogen te strooien. Erg nauwkeurig is hij daar niet bij, gezien de slapeloze nachten. Ochtendlicht heeft intussen de boom weer aangezet. Gouden spikkels op de al verkleurende bladeren. Herfst in optima forma.

Terwijl er elke dag wel invulling valt te geven aan de bezigheden, is het op de tuin een drukte van belang. Daar wordt met vereende krachten door de vrijwilligers hard gebouwd aan het nieuwe verenigingshuis dat vooraan op het complex moet komen. Gisteren startte de tweede grote klusweek. Twee mannen hebben het voortouw genomen en de rest vervult opdrachten of brengt koek en Zopie. Het eerste houten geraamte staat sinds gisteren. Vandaag zal ik gaan supporten met wat lekkere dingetjes in mijn knapzak. Het zijn hele gezellige dagen en het schept een warme band.

Gisteren vierde grote broer voor de eerste keer na Corona zijn verjaardag en was totaal beduusd en overrompeld door alle aandacht en de vele mooie nieuwe speeltjes die er speciaal voor hem waren meegebracht. Schoonmama had gekookt en onder folie stond, in afwachting van de maaltijd ,een enorme hoeveelheid aan heerlijkheden. Een grote salade met bulgur en tomaat, heerlijk gekruid, gevulde wijnbladeren, gevulde koolbladeren, kippenkluifjes en pannenkoekjes met gekruide saus met gehakt. Er waren grote opwarmpannen en platen bij. Ze was gewend om bij grote feesten en partijen voor de hele familie uit te pakken en draaide er haar hand niet voor om. Helpen was er nauwelijks bij. In de grote nieuwe keuken was ruimte genoeg. Tussendoor werd de Benjamin gevoed in een hoekje van de kamer en die trok zich, ondanks het feestgedruis, snel weer terug naar zijn eigen veilige droomland. Wat kon die jongen slapen. Buiten in de tuin werd gevoetbald en gemaaid. Dribbel, kleindochter, en grote broer ontliepen elkaar qua leeftijd niet veel. Met de steeds groter wordende filosoof werd er een heerlijk potje gebald en zoonlief en schoonzoon verdeelden het spel.

Binnen ging het over ditjes en datjes. Schoonmama liep te hinkepinken. Ze was op de wasmachine geklommen om iets op te hangen en ervan afgevallen, omdat ze zich beethield aan een halflege wasmand die natuurlijk wankelde en haar uit balans bracht. ‘Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar er komt een moment dat je dergelijke hoekjes niet meer aan moet willen gaan’, zei zij, die zo vaak de grenzen opzoekt. Haha. Eigenwijzigheid, Uw naam is Vrouw.

Het mooiste cadeau was toch wel de vuilniswagen die uit een ‘pantervelletje’ te voorschijn kwam. Verrukt hield hij hem vast en liet hem niet meer gaan. De familie geeft altijd maar een cadeau, daar lappen we allemaal voor en dan mag het ietsje groter zijn. Iedere weer als de vuilniswagen in de straat verschijnt zit grote broer met zijn neus bijna tegen het raam geplakt, dus het advies van moeder was een schot in de roos. Zelf een geliefde vuilniswagen te hebben is op zo’n moment het toppunt van geluk voor kleine mannen of vrouwen. Het feest kon niet meer stuk. De grote klapper was de maaltijd en daarna was de koek zo goed als op. Die vuilniswagen gaat mee naar bed, wat ik je brom.

Terug in de kleine blauwe was er genoeg om te overpeinzen. In een opwelling haalde ik de cd’s van school te voorschijn. In een mooie streep avondstond schalde langtoeter in harmonische samenzang door de auto en vloog een lang gesloten deur met schoolherinneringen open met beelden van de voorstelling in ons speellokaal. ‘We waren langtoeter kwijt en moesten hem gaan zoeken, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, wat hebben we geroepen. ‘Langtoetoetoet langtoeeeet’. Weer genoot ik van de verwonderde blikken bij het zien van de twee vrouwen van de theatergroep ‘Detorenvangeluid’ die met hun muziekinstrumenten en hun betoverende stemmen ons in hogere sferen wisten te brengen. Wat verwondering al niet vermag.

Het mooie van de natuur is dat alles goed geregeld is en je eigenlijk vrij weinig nodig hebt, Goed waterdicht wandelschoeisel, dat wel en eventuele opvouwbare regenkleding. Horloges en anderszins kunnen thuis blijven, want hier wordt ook de tijd geregeld. Dat kompas hoeft niet mee als je leert de lucht te lezen. Het kompas van boeren en agrariers is van oudsher de zon. Ze regelt de tijd. Het weerstation is die prachtige hemelkoepel boven ons, met haar ontelbare wolkenpartijen en hun sprookjesnamen. De boer tuurt omhoog en ziet of het gaat regenen of niet. Ook de zwaluwen geven het aan. Bij slecht weer op komst vliegen ze laag en bij mooi weer hoog. Cirruswolken zijn er bij mooi weer, cirrostratus geeft soms een halo om de zon en dan regen in de ton, bij groei van cumuluswolken naar boven ontstaat een cumulusnimbus. Dan vormt zich binnen een half uur een donderwolk, stratus geeft mist en altostratus en nimbostratus brengen niets dan regen. De namen stopt de boer ver weg, hij ziet sluiers, schaapjes of woeste wolken en weet ze te lezen. Werken gaat in het ritme van de tijd. Met een natte opgestoken vinger bepaalt hij de windrichting. De opdracht voor vandaag in #inktober is ‘Kompas’.

Vanmorgen keek ik een film over een onderwerp waar ik nooit een seconde bij heb stilgestaan. In close-up kan je de film ‘1001 Nights Apart’ van Sarvnaz Alambeigi bekijken. Het is een productie uit 2021. Dans is verboden in Iran. Het zou te onzedelijk zijn. Tien jonge dansers bedenken choreografieën en verkennen de mogelijkheden en de grenzen van hun geest en lichaam in een verborgen kelder ergens in Iran. Het is snijdend en schrijnend om te zien dat jonge mooie mensen die, met hun hele ziel en zaligheid, uiting willen geven aan deze expressie, waar zo’n behoefte aan is, maar dat de schoonheid van deze kunstvorm verworpen wordt door een door religie gevoed regime. De grote vraag die als het zwaard van Damocles boven hun hoofden hangt is: ‘Is er wel toekomst voor de dans in Iran’.

Het atelier is eindelijk gedoopt. Het was een eenvoudige ceremonie met ik, mij en mijn persoontje. Dertig minuten lang zou ik het krijtbord tegen de wand moeten drukken. Boven mijn hoofd en met een foute houding voor de pols bleek dat een onmogelijke opgave. Bord nogmaals voorzien van de verse witte lijm en de hark erbij gepakt. Daar moest het op steunen en dat lukte zo goed en zo kwaad. Nu heet mijn lieve pipowagen officieel La Bernagie. ‘La’ drukt de vrouwelijkheid uit, want Bernagie is niet de Franse benaming. Dat is la Bourrache, maar la Bernagie dekt volledig de lading. Een stulpje van mij.

Natuurlijk schreeuwden de uitgebloeide springbalsemienen en de verdorde lange grashalmen om aandacht. Achter de vlier zag ik op de afgezaagde stam van de iep weer een nieuwe boom ontstaan. Daar zou ik wel eens even een stokje voor steken. ‘Even’ is een woord dat uit mijn vocabulaire moet. Er gaat niets meer even. Voortdurend moeten er pauzes ingelast worden om de adem te herwinnen op het hijgen. Maar de drang is groot, evenals het bikkelgehalte. De vlier wordt gekort, de iep geknot en de takken belanden een voor een op de takkenril tussen mijn tuin en die van de achterbuur. Ook is er nog een woekerende doornloze braam en weelderige brandnetel, maar dan smeekt het vege lijf toch echt om genade.

Zondag de rest. Als ik bij de auto aankom, blijkt dat iemand een foto had geschoten van een reiger, die eerst op de motorkap en later op het dak van mijn auto was gaan zitten. Misschien zag hij in de kleine blauwe prins wel een grote blauwe kikkervijver, luilekkerland voor brutale schavuiten. Het was een koddig gezicht en een prettige bijkomstigheid was dat de auto geen krasje extra vertoonde. In mijn stoel achter het stuur sloeg de vermoeidheid in volle hevigheid toe. Iets te lang doorgegaan, begreep ik. In het vervolg beter doseren.

Voetstapjes op de galerij. Grote broer. Schoondochter en de Benjamin waren al binnen. Toen er een glimp van mij werd opgevangen, dribbelde hij zo snel als mogelijk op me af. ‘Omaaaaaa’. Niets is meer vertederend dan de onbevangen blik vol vertrouwen en veiligheid. Hij had een egel van herfstbladeren gemaakt. Dat wil zeggen, hij had de blaadjes op een groen vel geplakt en mama tekende er fluks een spitse snuit aan. Perfect gelukt en met magneten en veel liefde op de koelkastdeur gehangen tot het daar om zou krullen van ouderdom, zoals alle maaksels van de kleinkinderen.

De kamer was brandschoon. Binnen twee uur waarde ik als Miep Kraak van de huishoudservice rond in het domein, keerde de kleden, verschoof de bank een meter, zodat er achter te zuigen viel, kwam de grote vellen papier weer tegen in de grijze vuilniszak. Bijna verwijtend lagen ze daar stil te zwijgen en te verstoffen. Ook de vergeten aquarelblokken lagen erbij. Het was weer bijna binnentijd, dan was dit buiten het schilderen met olieverf een mooie uitdaging om aan te beginnen. ‘Stel jezelf een doel, dame’, sprak mijn innerlijke zelf. Herschikken en goed inpakken, zodat papiervisjes het nakijken hadden. Tijdens de grondige schoonmaak kwam ik ze niet meer tegen. De juiste aanpak dus, was de conclusie. De dozen met autootjes werden vervangen door een fris en nieuw lila exemplaar met deksel, ook al stofvrije. Als je het eenmaal op de heupen hebt, helpt er geen lieve vader of moedertje meer tegen, maar dan stoomt het door. De bank kon ik alleen maar verschuiven door het hele gewicht er tegen aan te zetten. In eerste instantie verschoof ze geen centimeter tot ze onder de aanhoudende druk losschoot. Stofzuiger in de aanslag en zuigen maar. Tralala, nog even de keuken en hopsakee het toilet. Een verwilderd maar voldaan hoofd grijnsde in de spiegel, klaar voor bezoek.

Het was een genoeglijk uurtje samen. De kleine kreeg een flesje, krullebol de crackertjes en de autootjes en pikte er drie lievelingen uit. Een rode autobus(de wielen van de bus zijn rond en rond…)en twee witte vrachtwagens, een met en een zonder deurtjes. Hij liet ze niet meer los. Zo’n regenachtig dagje met zon in huis. Na een uurtje laarzen aan, de drie uitverkoren exemplaren als leenauto’s mee naar huis, knuffeltjes en kushandjes. Dag liefjes.

In de benen voor een etentje bij zus, voordat we aan ons nieuwe zangavontuur zouden beginnen. Een lasagne met sardientjes en een broccoli-bechamelsaus smaakte verrassend goed. Laat zus maar schuiven. Veel te vroeg kwamen we aan bij het theater, waar zou worden gezongen. Het was in een achterafzaaltje, maar zus kende blindelings de weg. Lift in, lift uit, gang en de kantine door en weer een lift. Er druppelden twee tenoren, twee bassen, vijf alten en twee sopranen binnen. De piano werd uit de aangrenzende aula gerold. Het was echt fijn dat we vorige week thuis geoefend hadden op onze altpartij. Vrij snel hadden we de eerste twee liederen onder de knie. De kracht van samenzang als alle stemmen samenvloeien verwarmt het hart. Heerlijk en te lang gemist. De stem hield het goed, heeft wel training nodig om nog langer dan twee liederen te redden. Na de herfstvakantie het vervolg.

Thuis op de bank met verbazing het eerste deel van De Kennedy’s gekeken. Over Joe, die bij zijn oudste dochter een lobotomie liet doen omdat haar ontwikkeling achterliep en dat een smet was op het ideale Amerikaanse gezin en een bedreiging vormde voor de carrière van haar broers. Het mislukte totaal. Ze kwam er half verlamd en met een spraakgebrek uit. Hij stopte haar weg in een psychiatrische instelling en haar moeder zocht pas weer na de dood van de vader contact, maar Rosemary weigerde. Tot 2005 zat ze daar. Ze werd 86 jaar.

#Inktober vraagt om een ‘Helmet‘. Vergiet op het hoofd, pannenkoekenmes in de aanslag en klaar voor de strijd tegen onrecht en voor schoonheid, het kleine geluk en meer van die dingen. En garde!