Met de zussen afgesproken voor de eerste wandeling van dit jaar. Nou ja, buiten de piepkleine rond het Spoel om. Nee, we zouden weer ouderwets van leer trekken, maar ook niet te lang. We schaalden in op een aantal kilometer tussen de 3,5 blauw en de 12,5 geel. Goed plan. De zussen met hun vertrouwde bevers en ik met mijn oude trouwe zwarte kloffen. Rugzak op de rug, fototoestel in de hand, Iphone in de jaszak.

Zoek  het roodborstje

We kozen het Panbos. Vertrouwd terrein, omdat we er vroeger als kind vaker waren geweest. Als eerste verwelkomde ons een roodborstje. Ze hipte van paaltje naar paaltje en net voordat ze voorgoed tussen de bomen verdween, drukte ik af.

De grote bonte specht

Het was een tijdstip waarop de vogels massaal aan het buiten spelen waren. We zagen in korte tijd een boomklever, de boomkruiper en koolmezen en merels op het pad.  Er stonden veel holle bomen tussen met afgebikte basten, de torenflats van de grote bonte specht en toen we verder liepen, hoorde ik hem. Met turen zagen we hem ineens in een kale boom op de hoogste tak. Een goed begin.

Torenflat van de grote bonte specht.

Het leek wel of het bos overspoeld werd door willekeurige grilligheid. Prachtige houtsculpturen, gedraaide luchtwortels, bomen die zich hoog lieten optillen op de zandvlakte in het  hart van het bos, bomen die zich hadden laten ringeloren door…ja waar door eigenlijk. Bij het nazoeken bleek het om het ‘ringen’ te gaan, dat gehanteerd wordt als beheermaatregel met trekmes en een staalborstel. Het was een wonderlijk gezicht, die stam zo afgeroomd.  De bastloze bomen waren bros en brokkelden af als je ze aanraakte. We liepen langs het glooiende groene golfterrein, waarbij het hek een onnatuurlijke begrenzing vormde.

De heuvels waren pittiger dan ik had gedacht. Kalm aan, dan breekt het lijntje niet. Zuslief wachtte steeds even bovenaan, tot ik met een slakkengang de heuvel overwonnen had. Adem in en adem uit en doorrrrrr! Het was fijn om te kunnen genieten van alles, wat het kleine leven in zich had, ik had het te lang gemist. We raakten het gele pad kwijt en belandden bij rood. Daar herkende ik de omgeving als dat van het, voor het panbos gelegen, landgoed Beerschoten. We staken een groen veld over en kwamen bij een vijver te midden van een symmetrisch aangelegde omgeving. Rododendrons en rode jonge beuken in een cirkel rondom, twee grote trappen naar het roestbruine water toe. Een wonderlijk stuk beschaving temidden van het ruige voorland.

De navigatie van zus leidde ons alle kanten op, dus vroegen we het twee passanten, die wat benauwd opkeken bij het horen van ons doel. Kennelijk moest de pas erin, want de vrouw zei optimistisch, dat het wat later pas donker zou worden. Stug doorgaan. We waren niet voor één gat te vangen.  Daar was het gele bordje weer. Dat moest lukken. De Amersfoortse weg was voortdurend aan de rechterzijde. Verdwalen kon nauwelijks, wel een heel eind afdwalen van waar we moesten zijn en wie dan leeft, dan zorgt.

Een man met de kruiwagen strompelde voetje voor voetje zijn eigen wereld binnen, terwijl twee paarden aan de andere kant ons geen blik waardig keurden. Ineens doorkruiste een pad de brede laan, waar we in terecht gekomen waren. Aan de rechterkant zag zuslief blauw doorschemeren. Sneller dan verwacht, weliswaar 10.600 stappen ver, bleken we op de bestemming te zijn aangekomen.

In het rustige geroezemoes, de warmte en met een wat schuchtere ober smaakten de bitterballen opperbest. Na gedane arbeid was het zoet rusten. We konden er weer tegenaan.

De zon tegemoet, zo tufte de kleine Blauwe Prins richting Haarlem. Twee jaar geleden reed ik iedere zondag van oktober tot en met december naar deze historische vertrouwde stad. Herinneringen aan de leuke teken-en schilderacademie roepen een gevoel van lichte weemoed op. Wat vond ik het jammer, om haar af te moeten breken, toen mijn gezondheid steken liet vallen. Ik had graag die jas afgebreid, maar kwam niet verder dan halverwege.

Er waren lessen van Koen Ebeling-Koning, die naar mijn optiek bijna grafisch werk maakt. Ik schilderde in opdracht een voetbalschoen, die veel te realistisch was. Stap uit je comfortzone, was de boodschap. ‘Wek een indruk, een impressie’. Ineens herinner ik me de grote canvasrol, die ik daar speciaal voor had aangeschaft. Ze staat te zieltogen in de meterkast Uit het oog uit het hart. De hoogste tijd om daar mee te gaan stoeien. Doeken zelf opspannen of in het platte vlak houden en prepareren.  Goed om te experimenteren in portretten. De kant die ik toch op wil. Ineens krijg ik weer zin om aan de slag te gaan, terwijl het animo zich in de winterplooien had verstopt. Op mijn eigen manier de boel verkennen, dat ga ik doen.

Al mijmerend was ik doorgereden tot de ingang naar Parnassia. Het bleek volgens een app van zoonlief de juiste te zijn. Nog niet eerder was ik in de Kennemer duinen geweest, omdat ik eerder op Noordwijk en Katwijk was aangewezen toen ik in Leiden en Noordwijk woonde. Wat een juweeltje had ik laten liggen en wat was ik blij dat zoonlief deze locatie kende. Weliswaar hadden we de volgorde verkeerd ingezet. Het ging van laag naar hoog. Via de duinen liepen we het eerste stuk, tot daar waar strand en zee beloftevol lonkten door de houten palen heen. We zochten de opening en daalden af. Zonlicht schoot okertinten in alle schakeringen tegen de dreigende donkere achtergrond. Breed opende het duin een opening tot haar zee, een glorieuze entree naar het majestueuze brede strand.

De kleintjes hobbelden met hun dribbelpas achter de groten aan. Naturlijk was er de bal, aan de voeten van de oudste en trapten de jongens een balletje mee. Kleindochter hing als een klein eskimootje op de rug van haar moeder in een warm winterpak en genoot met rode wangen. De allerjongste spruit lag in zijn draagdoek warm tegen schoondochter aan, terwijl de mannen de lege kinderwagens sjouwden, die ietwat overbodig bleken, maar als een extra conditietraining fungeerden. We vormden een bont gezelschap.

Halverwege lagen er scheermessen te over. Een uitstekende plek om onze boodschap mee te geven aan de zee. Kleinzoon twee zat vervaarlijk dicht bij de vloedlijn. Hij vertelde dat hij een gedicht had geschreven voor opa, maar dat hij er voor de zekerheid een hartje had bijgetekend, omdat hij niet wist of het goed was opgeschreven. ‘Maar’, vertrouwde hij me in de wandelgangen toe: ‘De zee neemt het mee en maakt mijn gedicht wel af, hè oma, en dan gaat het regenen en komt het bij de wolken(proces van verdampen vulde ik in) en dan komt het vanzelf bij opa’. Ik beaamde zijn verhaal met smeltend hart en hij kroop even onder mijn armen.

Het was er eigenlijk helemaal niet druk, terwijl het parkeerterrein toch vol stond met auto’s. Ik nam me voor om deze heerlijke plek met de zussen te delen. Zeker toen we, na een fotosessie door een aardige passant overgenomen van zoonlief, bij het paviljoen Parnassia arriveerden. Aan de achterkant een magistraal uitzicht op die mooie duinen en aan de voorkant met eerst het ruime terras, de zee. Het werd een aangenaam verpozen met centraal de verbondenheid en liefde voor elkaar. Een plek om te onthouden, omdat het toont hoe rijk een klein land kan zijn. Adembenemend rijk.

Gelukkig. er vallen gaten in het grijze dek. Vandaag is het zo’n bijzondere dag die dat verdient. Eerst was er een ontmoeting tussen Israël en Palestina, ik in mijn blauwe Israelische jurk en hij in een Palestijnse traditionele kaftan op de grens van de droom. Met Gouden spikkels achter een zilveren montuur.

Dan een foto ter herinnering aan ons zessen van zes jaar geleden, zodat ik niets anders kon doen dan hem delen. Vandaag de sterfdag van de vader van de vier. Inmiddels een kostbaar koestermoment, boodschappen in het zand om het gemis van het hart af te schrijven en een heerlijke brunch samen, met alle kinderen, schoonkinderen en de kleintjes. Bij het paviljoen naar beneden en een kortstondige wandeling naar een plek waar het nog ongerepte zand ruim baan maakt voor wat ieder kwijt wil. Een warm samenzijn ondanks het vaak koude weer.

Gisteren hadden we een aangenaam verpozen met de vijf kleintjes. Dat zijn de jongste vijf van de rij van elf. Het was erg fijn. Zuslief trakteerde, omdat ze in deze maand haar eerste vrijheidssalaris had ontvangen. Nu zijn alleen de jongste twee nog aan het werk en genieten de drie oudsten van de vrijheid van het bestaan. We kozen voor een kaasfondue, omdat onze traditionele erbij ingeschoten was, dit jaar. Er was een ‘thuis’restaurant, die het op de kaart had staan. Een lekkere Gruyere, die lange draden trok op de drie waxinepitjes naar mate de avond vorderde en nog een keer op het vuur werd gezet. Lekkere hapjes erbij.

Wij vijven trokken het meest met elkaar op van de elf. Altijd samen. In de tuin en buiten aan het spelen, samen of met de buurkinderen. ‘De maan is rond’ tegen de kopse muur van de Amandelschool, stoepranden, hoepelen, tollen en tikkertje. Er was gisteren een uitgebreide theorie over het ontwikkelen van linker-en rechter hersenhelften, maar ooit kregen we het als kind met de paplepel ingegoten. Ergens daar werd een basis gelegd voor gelijk opgaand evenwicht.

Een rijk weekend met de hereniging en het afreizen in de gedachte. We vierden ‘ruim baan voor de wensen en verlangens-vrijheid’, bespraken de dood. Het komt zo het komt. We constateerden met elkaar dat we allen een mooi leven hadden gehad. Met ieders eigen haken en ogen, maar nooit diep doorgebogen, was de eindconclusie. Geestelijke vrijheid was het hoogste goed. Van nu af aan was alles in tijd mooi meegenomen. Een troostrijke gedachte. Als we de kansen berekenden op mijn moeders sterfelijke leeftijd kwam die inderdaad rap dichterbij. We bespraken ‘gezond’ en ‘ongezond’. Liever kort en een tikkie baldadig, lees ‘tegen de angstcultuur in maar gelukkig’ dan leven in de wetenschap dat plezier nooit meer samen op zou lopen met verboden vruchten. Dat konden we omarmen en beamen. Het werd een heerlijke avond met kwinkslagen en diepgang.

Zo trekt het volle leven voorbij en schrijft geschiedenis. De droom over de twee verenigbare werelden, Palestina en Israël, is misschien wel de langst gekoesterde wens, waar ik diep van binnen in geloof. Grenzenvrij. Als daar gouden spikkels achter een zilveren montuur bij komen kan dat alleen maar een verrijkende betekenis hebben. De kaftan heb ik niet meer, de jurk nog steeds wel. Ooit in de jaren zeventig in een kleine Egyptische winkel in den Haag gekocht.

Kijk, de zon komt te voorschijn. Gouden spikkels dus, voor een gedenkwaardige dag. Een dag zonder afscheid, omdat de liefde in het hart zit. Voor altijd.

Iemand komt op facebook langs met een vraag voor de filosofische praktijk. ‘Hoe word ik gracieus oud’. Ik ben nog nooit op het idee gekomen om daarover na te denken. Het blijkt dat er veel meer achter steekt, dan zo op het oog lijkt. Haar man is wat aan het kwakkelen met zijn gezondheid. Bij doorvragen blijkt dat hij minder vitaal is en dat ze daar van alles van denkt. Dat vitaliteit een luxe is, het probleem derhalve een luxeprobleem en dat het maar een gevoel is en daarom niet erg.Het wordt een interessant gesprek. Voor mij ligt hier de boodschap, dat vitaal en niet kwakkelen opgevat kunnen worden als een luxe en dat de definitie van gracieus er alles mee te maken heeft.

Ik vind kleine tengere vrouwen over het algemeen heel gracieus. Als ze zich daarbij ook modebewust en vrouwelijk kleden, maakt het het plaatje rond. Maar gracieus zal nooit de graadmeter zijn voor het gevoel dat ik bij iemand heb. Ikzelf ben nooit fijntjes geweest. Eerder een beetje grof van snit en ik hou zo van zwart en henna dat ik nooit als ‘bevallig’ zal worden weggezet. Daarnaast hou ik van kleding, die niet alledaags is. Veelal zwierig, want ik heb een hekel aan strakke en knellende banden. Zoals mijn geest waait, zwabbert mijn broek. Maar fijnbesnaard, dat wel. Onder al die lappen en warrige haardos zit een teer gevoelsleven. Dat zou op zichzelf wel als een kenmerk van gracieus kunnen gelden.

De gracieuze vrouwen in mijn omgeving zijn er zeker. Ze zien er uit om door een ringetje te halen, hebben altijd de juiste combinaties aan, zilverwit haar, fijne gezichten, perfecte make-up. Nooit zal er eens een kohlpotlood uit de pas lopen, of een lippenstift in gaten en hoeken kruipen, waar je het niet wil hebben. Mascara loopt nooit door en ze schieten niet uit met de dagcrème. Ze zijn te benijden.

Je wordt minder gracieus oud, als je van alles vindt over manlief, die niet uit de voeten kan, of die vergeetachtig wordt, of nog heftiger, als je het gevoel hebt hem op sleeptouw te moeten nemen. Ik vermoed dat dat diepere groeven brengt, verbitterde lijnen rond mond en oog, gemopper in de marge.  Slepen maakt het dubbel zwaar.

Mijn moeder had haar modus gevonden bij het verzorgen van de oude knorrepot, die mijn vader was geworden. Ze walste rond hem heen en trok zoveel mogelijk haar eigen pad. De stortvloed aan verwijten liet ze van zich afglijden. Mijn moeder was een praktische vrouw. Ze had zich bij het ziek worden van mijn vader afgevraagd, hoe ze zichzelf kon blijven naast zijn veeleisende aanwezigheid. Alle gaten van het net had ze dichtgemaasd met haar eigen energie. Daarom was het vol te houden. Welke indruk ze zou wekken was geen issue. Je bent. Zo simpel was het.

‘Gracieus’ is sierlijk, bevallig. ‘Bevallig’ is lief en aardig. ‘Sierlijk’ is bevallig en elegant, volgens De Dikke van Dalen. Het is maar onder welke noemer een mens wil vallen. Ik zou van alles wat kiezen. Een beetje fijnbesnaard, een beetje erudiet, een beetje empathisch, een beetje chaotisch, een beetje impulsief, een beetje grappig. Een hollewaai dus, met gebreken, dat ook, maar met een positieve instelling en een drive om eruit te halen wat er in zit. Het leven leven. Dat lijkt me meer dan genoeg.

Vannacht was ik op school. Er waren twee  leerlingen, Theo en Lars. Eigenlijk was Lars meer een Theo, want overgestructureerd en op zoek naar ritme en duidelijkheid. Theo was veel meer een Lars, met de chaos in zijn hoofd. De oorspronkelijke Theo wilde niet meer praten. We stonden in een kast om de was op te ruimen. Ze was door een van de ouders diezelfde avond nog gewassen, gedroogd en gestreken. Ik kreeg het terug in kartonnen rechthoekige dozen met een handvat aan de zijkant, en een venster, zodat je kon zien wat er inzat. In iedere doos gingen twee stuks van elk. Theedoeken, handdoeken, schorten. Heerlijke dozen om mee te knutselen.

Terwijl ik ze een voor een op de planken schoof, zei Theo dus: ‘Ik praat niet meer’. ‘O’, zei ik. ‘Dat geeft niet want ik weet een lijntje achter in je nek, en als ik die knuffel, dan praat je wel met mij. ‘, en ik voegde de daad bij het woord. Het bleek dat hij niet meer wilde praten omdat er niet naar hem geluisterd werd. Lars was altijd bezig met zijn eigen dingen. Ik legde uit hoe dat kwam. ‘Door de chaos in het hoofd van Lars zwiepen daar de hele tijd deuren en luiken open en buitelen er allerlei verhalen, ideeën en woorden door zijn hoofd. Dat maakt dat er geen ruimte meer is om naar een ander te luisteren. Het is er eenvoudigweg te vol’. ‘Dan kan hij nog maar een ding doen’ zei schrandere Theo. ‘Hij moet zich leeg schrijven’. Met deze simpele en hoogst waarschijnlijk zeer effectieve oplossing werd ik wakker.

Het was nog donker buiten en het verkeer begon al een beetje aan te trekken. Rond vijf uur moest het zijn en ik duikelde de volgende droom in. Er waren twee eenden in een modderige plas aan het zwemmen. Ik liep naar de rand van het water en ineens was het er heel helder, als een verse bron. De eenden waren ondergedoken en zwommen bijna als een rechte streep, de kleuren intens. Ik dacht spijtig aan mijn Iphone die thuis lag en voelde voor de zekerheid in mijn zakken. Hé daar was ie toch. Maar net toen ik wilde fotograferen, dook zoon langszij de plomp in, die ineens weer de modderige plas werd en zwom een paar baantjes. Ik maande hem eruit te komen, maar liet tenslotte ook mijn ochtendjas vallen. Zoon keek verbaasd naar de blauwe plekken die naast de tatoeage van een Lotus op de kop van mijn schouder stonden. Ik schokschouderde verlegen.

Op dat ogenblik denderde zoonlief in het echt de zoldertrap af. Met het nasoezen registreerde ik de droom en was nog steeds verbaasd over de eenden. Zo glashelder als de kleuren waren. Die lotustatoeage is er niet. Er waren in beide dromen mooie elementen. Dat zoon erin voor kwam, was ook omdat ik er ’s middags nog op  de thee was geweest. Heerlijk genoten van de zon in de knusse kamer en als vanouds een gesprek van hart tot hart. De kleine groeide als kool en kreeg de fles van mij. De thee zat in een beker met de tekst: ‘I-hartje-Mama’ en dat moest op de foto vereeuwigd worden, terwijl het mijne smolt.

Even daarvoor had ik de longfunctietest laten doen. In en uitademen zo lang je kan, met de knijper op de neus, terwijl je hebt gehapt in de breedbekkikker-mondkap, bij de laatste twee zelfs tien tellen helemaal zonder lucht en dat in de herhaling. Omdat ik weet wat er komt, is er geen paniek. De uitslag hoor ik pas volgende maand.

Ik wil de lotus en de eenden wel op papier nu ze nog zo duidelijk op  het netvlies staan. De Lotus staat symbool voor eeuwige vernieuwing van het leven, nieuwe kansen of een nieuw begin. Dan hoop ik, om met Gorter te spreken, dat ze staat voor de nieuwe lente. Met ingang van nu.

Alsof ik nooit was weggeweest, zaten de twee dwergkonijntjes in het gras. Ze keken af en toe even op, hipten een paar grassen verder en knabbelden dan gemoedelijk aan het malse geluk. De grote kolos slokte, zoals elke dag, de haastig toegestroomde mensen op met zijn zoevende draaideur. De gebruikelijke ochtenddrukte bij het wisselen van de wacht.

Op naar de afdeling en de metamorfose van neutraal naar medewerker. Haar op zolder, ringen af, bril schoongepoetst.  Met de andere rol kwam ook een andere energie, iets wat ik van het begin af gevoeld heb. Door de zorgfactor verandert de instelling. eigen zorgen maken ruim baan voor die van hen, die het zwaarder hebben dan jezelf. Het is een ideale positieve wending voor het eigen gemoed. Daarom snijdt het mes met deze baan van twee kanten. Het werkt helend.

Koffie en thee zijn dankbare attributen voor mensen die soms eindeloos hebben moeten reizen om hier terecht te kunnen. Het echtpaar uit de Betuwe bijvoorbeeld. De vrouw haalt altijd wat leesvoer van de middentafel weg en manlief mijmert wat voor zich uit. Ik vraag hem naar zijn schilderijen en dankbaar laat hij er een paar zien. Kleinkinderen aan zee, vrouw aan zee. Hij is van de landschappen en stadsgezichten en er is een hele mooie bij à la Israëls. En passant laat hij ook met ingehouden trots zijn kleinkinderen op een rijtje zien. Vergeet daarbij even de lange wachttijd, die druppelsgewijs lengt.

Verderop wil mijnheer nu wel koffie, met een Tia Maria erbij en een schalkse knipoog volgt. Zijn vrouw lacht een tikkeltje verlegen. ‘Och malle’. Bij het tweede bakkie ben ik hem voor. De kwinkslag maakt hem vrolijker dan een echte Tia Maria zou doen.

Op de afdeling ligt in het kamertje een vrouw alleen. Ze kijkt wat sip als ik langs vlieg. Ik besluit even om een hoekje te kijken. Ze schenkt met een bibberende hand de antibiotica in een maatbekertje. Ik probeer het land van herkomst te peilen, want ze praat met een accent en draagt een Hollandse naam. Er zal geen bezoek komen, verwacht ze, want iedereen is aan het werk of heeft het druk. De zucht is veelbetekenend. Al vier dagen hier, met een negatieve boodschap op haar bord, daar wordt een mens gelaten onder. Het blijft ondergaan als de keuze tussen twee kwaden is. Haar telefoon gaat af op seniorensterkte, luid en indringend.

Nog meer mensen van over de rivieren. Hij oogt norsig, maar is gewoon der dagen zat. Het lange wachten, de infuzen, de bijwerkingen, het doorbreken van de week op die plek, waar je eigenlijk niet wil zijn. Hij begroet me uitbundig voor zijn doen. ‘Waar was je nou’. Trots laat hij de vaste lijn in zijn ader zien. Nu kan het er gewoon blijven en is de kwelling van het eindeloze zoeken naar bruikbare vaten voorbij. Het scheelt enorm in de wachttijd, want de uitslagen zijn sneller gereed. Voor de lunch verlaat hij met zijn vrouw, dochter en kleinzoon het oord. Opgelucht en vrolijker dan ooit daarvoren. De kleinzoon heeft ondertussen de volle wachtkamer vermaakt met zijn guitige koppie en het wat kromme gerebbel. Hij mag water, maar sinaasappelsap vindt hij ook lekker en chocola. De ogen worden groot en hij kleurt er sneller van bij het idee alleen al. Met mama telt hij  tot tien en wil dan een high five en een grote en een klein boks. Die laatste kende ik nog niet.

De grote gele meneer aan de tafel schiet ervan in de lach.  De man blijkt wat verward en maakt luide grapjes, waarop zijn vrouw hem beschamend terecht wijst. Ik zou haar willen geruststellen. Het gaat buiten hem om. Als hij staat valt vooral de lengte op die overal bovenuit torent en de wonderlijke kleur. Zenuwachtig reddert zijn vrouw achter hem aan. De zuster maakt grapjes met hem. Koffie wil hij niet.

Na gedane arbeid is het zoet rusten. Letterlijk. Na de omgevlogen ochtend mag de energie in de schoenen zakken, terwijl de film nog een keer voorbij trekt. Prietpraat, kleine gestes, afleiding. Alle kleine beetjes helpen.

Dochterlief had een lieve kleine panter in huis. Hij gromde wat, kreeg af en toe een stukje vlees toe geworpen om in zijn hol op te peuzelen, sliep soms onder de tafel en hielp zijn moeder met tafeldekken. Soms zei hij ‘Mama’.  Zijn hol was een kleine tent bestaande uit drie stoelen en een schuimrubberen valmat met daarover heen een dekentje. Hij gaf soms kopjes en at in een keer twee borden met spaghetti op. Alleen het raspen van de parmezaanse kaas was voor panters nog wat moeilijk. Er was een pandaknuffel, die mocht erbij maar de grotere cheetah moest uit het hol blijven. Die hoorde niet bij de familie.

Aan het eind werd panter wat beduusder, want de tweede zwemles kwam in zicht. Soms viel hij even uit zijn rol en vroeg vooral aandacht om de spanning te overbruggen. Toen ik wegging was hij er bijna klaar voor. Ik vormde een hartje met mijn handen voor het raam en kreeg een lief hartje terug. Zo werkt dat met panters.

Er heeft ook al eens een dino bij dochterlief gewoond en nog meer Freek Vonk-bestendige wilde dieren. Ze hadden allemaal hun eigen functie. Kleinzoon laat zich dan de hele middag alleen bij toeval zien. Heerlijke fantasie die grenst aan het oneindige. Het deed me denken aan het boek van Yono Severs en Sandra Klaassens met de titel ‘Julia is een olifant’. Daarin is Julia van vier jaar iedere dag een ander dier. Ze drijft haar moeder soms tot grote wanhoop, omdat ze tot bij het boodschappen doen, in haar rol blijft. Ze hangt in de gordijnen als ze een aap is, plast, net alsof, tegen lantaarnpalen en bedelt om worst bij de slager. Elke dag is het een verrassing welk dier er uit de kast komt.

Bij DWDD een indringend gesprek over discriminatie, naar aanleiding van de documentaire ‘Terug naar de Akbarstraat’ een tweeluik van Felix Rottenberg en regisseur Gülsah Dogan. Over de veranderingen van deze straat sinds het eerste drieluik van Felix in 2002 en de veranderingen die hebben plaats gevonden. Daarin kwam een man aan het woord, die zich afvroeg wanneer je eindelijk als Nederlander opgenomen zou worden. Nog steeds had hij het gevoel niet geaccepteerd te zijn. Derde generatie, goede opleiding, eigen baas, huis, geld en nog is het niet genoeg. Het werd een interessant onderwerp omdat Ali B en Özcan Akyol ook aan tafel zaten met hun eigen licht op de zaak.

Wat het plaatje compleet maakte, was daarna het lied, dat Ayoub, een Marokkaanse jongen, en Kes, een Nederlands meisje, als duet hadden gezongen bij de Voice of Holland in het team van Ali B. Het lied heette Verleden tijd/ Menak Wla Meni het werd hier door Inez vertolkt, die het ook als eerste ooit heeft uitgebracht. Tijdens de Voice zongen beide jonge mensen Nederlands én Marokkaans en daarmee werd het lied de brug die voor verbinding zorgde tussen twee culturen. De kritieken waren lovend en terecht. Het was zo’n prachtige manier om te zeggen, dat je er meer aan hebt om de goede dingen van elkaar over te nemen en met die schoonheid ieders eigen wereld te verrijken.

Het is vroeg dag, vanmorgen, zoals vanouds. Straks ga ik naar het werk en kijk hoe ver ik kom. De laatste antibiotica zit erin. ‘Kalmpjes aan dan breekt het lijntje niet’, hoor ik fluisteren. Zo is het. Niets moet en alles mag met mate. Het leven begint weer vorm te krijgen.