Pardoes een gat in de dag slapen en duizend dromen dromen. Verkwikt werd ik wakker. Het wil nog maar niet zomeren, ook vandaag niet. Ik ga toch richting tuin, want het tweede ladekastje is leeg. Het had wat voeten in de aarde. Waar breng je de inhoud van 8 lades onder. Er waren gouden herinneringen, kleine hebbedingetjes, cassettebandjes van Tracey Chapman en Paul Simons, hele platte vijftigerjaren envelop-tasjes en schriften met gedichten. Het afscheidsschrift van de vader van de kinderen, de foto van pas overleden vriendin van haar bruiloft. Stralend in het wit en brede glimlach.

Met een lach en  een traan wisselde de inhoud van plaats. Een klein linnen tasje voor persoonlijke dingen, een enveloppe met foto’s en schriften in een kistje boven op de kast.

Toen de klus geklaard was, stroomde de regen met bakken loodrecht naar beneden. Het ladekastje mocht leeg wachten op een vervolg. Evenals de tas voor de kringloop en de tekentas voor het atelier. Er lag nog een mooie klus te wachten. Zus en zus bedanken voor de hulp bij de inwijding van het atelier. Bij de bloemist was het druk. Het bleken allemaal bekenden van elkaar te zijn. Ik pakte twee veldboeketten en weet zeker dat de vrouw die met me afrekende niet gezien heeft wie daar tegenover haar stond. Alsof ik lucht was. Wonderlijke ervaring.

Bij zus was het gezellig met zwager en andere zus en broer. Een gemoedelijke middagborrel en toen broer weg was besloten we samen te koken. Viskoekjes wilde ze maken en worteltjes uit de oven. In het nieuwe appartement was het goed toeven met alle apparatuur volgens de nieuwste normen. De viskoekjes waren te nat om als koekje te bakken. Dus zus aarzelde geen moment en brouwde er een grote viskoek van. We hadden er diepvries-vis voor gebruikt en ik kon me niet aan het idee onttrekken dat er teveel vocht bijzat van het ontdooien. Mijn oma zei bij elke mislukte cake: ‘De ingrediënten zijn goed, dus het is te eten’. Zo was het ook. Het smaakte heerlijk.

Daarna trokken we naar het nieuwe appartement van andere zus, die het voor elkaar had gekregen om een betrekkelijk beperkte ruimte groot en sfeervol te laten zijn. Prachtige tinten zachtgroen en grijs straalden een heerlijke rust uit.  Alles versterkte elkaar in evenwicht. Heel fijntjes had haar goede smaak zich genesteld in haar nieuwe huis. Het balkon deed mee in de beleving. De ramen op het oosten brachten iedere ochtend het licht en, als ze er was, de opkomende zon. Voor fotografenzus een walhalla aan mooie luchten en een weids uitzicht zo op drie hoog.

In de ochtend had ik het Swifterbant-cultuurverhaal opgestuurd ter beoordeling . Ik had het idee van een kant en klaar verhaal laten varen en was overgestapt op het ‘stel dat…’ principe. Zo zouden de kinderen een eigen versie van het verhaal kunnen schrijven en daardoor meer betrokken raken bij het leven van die verre voorouders van ons. Er bleek ook op YouTube een leuke informatieve film van het leven uit die tijd te zwerven. Wat een uitkomst. Het was precies wat ik nodig had om verder te kunnen. Het had zo moeten zijn. Toeval bestaat niet. De juiste ingeving op het juiste uur. Nu maar afwachten hoe het ontvangen wordt. We gaan het zien en beleven.

Het kastje leeg maken was een ding, maar het in de Bernagie krijgen was een tweede. Zoonlief was zo goed het naar de auto te tillen. Het paste door de smalle contouren met gemak op de achterbank van de kleine blauwe.

Het was puik weer voor een dagje tuin. Niet te warm of te koud, af en toe een beetje zon afgewisseld met een  wolkenpartij, die vriendelijk overwaaide. Bij de tuin kreeg ik het kastje met gemak uit de auto. De rode steekwagen was minstens zo zwaar als het mee te zeulen object, maar qua vorm was dit de beste optie. De blauwe tas met de losse lades er bovenop, de gewone tas aan een van de handvatten en duwen maar. Na een paar stappen even uitpuffen en voort. Op het verharde pad was het goed te doen, maar de laatste halve kilometer door het gras bleek bijna te zwaar. Na al dat gezwoeg was het zoet rusten en de voldoening was groot over het resultaat. Mijn kleine juweel paste precies op de wielkasten van de pipowagen. Alsof het ervoor gemaakt was.

Buuf kwam even kijken nadat ik het gras had gemaaid en samen deelden we de zorgen over de oude, die in het dagelijks bestaan soms een wonderlijke vlucht maakte. Gedeelde smart is halve smart. We besloten het los te laten. De wilgen langs het pad aan de achterkant vroegen om een flinke snoeibeurt, zodat er met de grote maaier langs gereden kon worden, zonder dat de takken in het gezicht zwiepten. Winterkoning wipte, niets vermoedend, onder onze spiedende blikken bij de buurvrouw links van mij.  Hij hipte ‘ton sur ton’ prachtig in kleur over de rand van een verroest vat.

De dahlia’s stonden in bloei. Een oorwurmbloem met schachten die diep genoeg waren om in weg te kruipen. Hoe lang geleden is het dat ik een oorwurm heb gezien. Ik kan het me niet meer heugen. Zelfs in al die jaren op school hebben we er nooit een gevangen en besproken. Tussen het purperen blad van de andere dahlia kwam een vurige cyclaamkleurige enkelvoudige bloem te voorschijn en er zaten nog twee beloftevolle knoppen in. Dankbare bloemen, die dahlia’s.

De oorwurm. Foto wikipedia.

Met een vage belofte aan dochterlief over langskomen appte kleinzoon een gesproken bericht. Ik stond net op het punt om te gaan schilderen en de afspraak te verzetten naar de volgende dag. Daar klonk zijn heldere stemmetje: ‘Oma, wanneer komt U eraan. Zes uur of tien uur, voor het eten of na het eten? We weten het niet, doei’. Zo’n vraag was niet te weerstaan Dat betekende afsluiten, de buuf gedag zeggen en met de zware steekwagen weer naar voren zwoegen. Om tien over zes was ik bij de belhamels. Ze waren naar het Archeon geweest en oermensen en ridders vlogen voorbij, een ridderhelm van karton op het koppie. Natuurlijk  moest de laatste goocheltruc met zijn nieuwe goocheldoos nog gedemonstreerd worden en speelde de verbazing haar rol, toen het, na wat gefriemel achter de rug, de goede, door mij gekozen, kleur bleek te zijn. Het werd een bliksembezoek van een uur, want toen moest de jongste naar bed en was het voor de andere twee computertijd en daarmee was elke vorm van contact verder uitgesloten. Sinds deze vakantie werd er paal en perk gesteld aan het digitale verkeer.

In de supermarkt liep ik de vader van twee kinderen uit mijn groep van lang geleden tegen het lijf. Ik wist dat hij ook in de waakmaatjespoule zat en vroeg hoe hij op het idee was gekomen om mee te doen. Het bleek dat hij heel ziek was geweest, waardoor andere waarden in het leven belangrijker waren geworden dan het zorgeloze bestaan van daarvoor. Rijker en bewuster was hij er weer uitgekomen en ook al was hij er nog niet, het ging de goede kant op. Wat fijn om daar, zo tussen de vleeswaren en de kazen, even een glimp te mogen vangen van betekenis.

Met een goed gevoel reed ik naar huis. Nog net op tijd om het leven voorbij te zien schieten van de prinses, die geen prinses wilde zijn. De nachtegaal had zich ontworsteld aan haar gouden kooi. Het leven zit vol met respectvolle keuzes.

En daar piepen wat zonnestralen naar binnen. Wat heerlijk. Dat vraagt om snelle acties, voordat het in de middag weer ombuigt naar de zware regenval van de afgelopen dagen.

Afgelopen woensdag hadden we de keuze om te gaan schilderen of om thee te gaan drinken en voor drie weken radiostilte, door de vakantie, bij te kletsen. We kozen voor het laatste. Het huis met de gezellige buurtjesdeur, zo’n echte die op de helft open kan. Daarover heen leunen en kletsen doet me aan vroeger denken. Het huis van vriendin is een klein oogstrelend museum van kunst, kleinoden en groen, die samen een behaaglijke sfeer oproepen.

Het is fijn om te sparren over de resultaten van haar werk op het strand. Kleine panelen met gevoel voor sfeer en ruimte. De toets steeds gedurfder omdat ze er al doende meer en meer inkomt. Onmiskenbaar haar handschrift, de door mij zo bewonderde losse toets. Als ze schuift met de panelen en ze in orde van gelijke onderwerpen bij elkaar brengt , gebeurt het wonder dat alles te maken heeft met vormgeving en kleur. Ze versterken elkaar. Ergens in mijn hoofd gaat het luikje strand open, ik hoor de meeuwen, zie de mensen, snuif de geuren van de zilte zee. Kunst die zintuigen opent.

We theeën buiten op de stoep in de kleine stadstuin. Veel groen breekt het baksteen. Studentenhaver erbij en een grote pot Verveine thee, die we uit gejutte vrolijk gekleurde bekers drinken. Af en toe vallen er een paar druppels naar beneden, maar het is zo fijn om daar te zitten, dat we dat kleine beetje trotseren. Een buurkat, een halve Dikkie-Dik komt een kijkje nemen en strijkt langs de benen van vriendin naar zijn geliefde plekje op de bank.

Foto wikipedia

Als het harder gaat regenen trekken we toch naar binnen met een wijntje van trijntje en wat kaas en hebben het over de liefde, relaties, houden van je zelf. Over spiegels met teksten erop. Ik moest denken aan het project bodemschatten. Een toneelstuk met een verhaal van een kleine mol, die niet gezien werd door de anderen, als rode draad. Ze groef zich door de verschillende lagen van de aarde heen. Met een pak van aluminiumfolie trotseerde ze de hitte van Midden-aarde en vond er een kistje met een spiegel erin en de tekst ‘De mooiste ben jij’ erop.

Eigenwaarde is de basis. Als dat er is, kan je de wereld aan. Maar ze is lastig te behouden, door tegenslag en de knauwen die je kunt oplopen. Soms is een woord al genoeg. Knagende onzekerheid ligt snel op de loer. We pinkten een traantje weg bij het achterom zien. Het is ook een uitdaging bij het schilderen of tekenen en plein public. Mensen die langskomen en oordelen of een stempel op je werk drukken, de subtiele aanduidingen, die als goed bedoeld worden uitgesproken. We praatten over het hebben van waardering voor een ander en het respect tonen en het daarbij laten. Niet te oordelen. Van boven klinkt nu de stem van oude wijze vriendin en haar magische spreuk: ‘Oordeel niet, verwonder je slechts’.

Ik vertelde waarom het boek ‘De Keuze’ me zo had geraakt. Zo kwamen we op de ruimte bij een interactie, die een mens kan geven, maar ook kan nemen en waarbij communicatie zo belangrijk is om geven en ontvangen in balans te laten zijn.  We lieten ons leiden door ingevingen, herinneringen, gedachten en ervaring en kabbelden de avond naar een eind. Terug in de auto voelde het warm en goed. Wat fijn als diepgang de meerwaarde is van een vriendschap.

De berg met rommel stond nog netjes onaangeroerd voor de schuur van de buurman. Er waren geen ochtendsterren geweest. Het weer was er ook niet naar. Het was te nat. Ik poetste me snel door de ochtendrituelen heen en schoof om half acht in de kleine blauwe. Het werk wachtte.

Altijd weer is het een wonder hoe snel de vrije dagen met het grootste gemak worden ingeruild voor de routine. Uniform halen, post meenemen, aanmelden bij de vrijwilligerspost en met de huistelefoon naar de kleedkamer. Spullen in de locker, haar op zolder en post rond brengen. Dankbaar werk omdat het altijd weer een verheugde blik en een brede lach opleverde.

Er zat een man op de gang in een rolstoel. Hij had een bord met eten voor zich. Vanuit de zusterspost waar de overdracht gegeven werd, zag ik hem langzaam een stuk brood aan zijn vork prikken en voorzichtig richting mond transporteren. Menigmaal ging er een lege vork naar boven. Dan had hij er naast geprikt. Na het uitwisselen van de wederwaardigheden waaierde de kamer leeg. Ik liep naar mijnheer toe, die het toch gelukt was om het bord leeg te krijgen. Er kwam geen antwoord op mijn vragen. Hij keek me aan en schudde zijn hoofd, legde een hand over het voorhoofd heen en schudde weer. Mijnheer bleek dement te zijn.  Hij sprak geen Nederlands en begreep ook niets van wat we zeiden. Hij zat daar maar, voor zijn kamer en keek naar iedereen die voorbij trok met een vragende blik. Met tussenpozen sloot hij de ogen. Af en toe gaf ik hem wat water. Dan dronk hij gulzig en verslikte zich. Mondjesmaat was de les.

In een andere kamer lag een man die me aan onze oude buurman deed denken uit de Amandelstraat. Spits en benig, maar met een heldere oogopslag. De afleiding kwam voor hem als geroepen en in een oogwenk had ik zijn naderende dood en het levensverhaal voorgeschoteld gekregen. Zeven jaar lang had hij de kanker achter zich gelaten en nu had de kwelgeest hem ingehaald en liep voorop. Er klonk berusting uit zijn woorden, maar in een ooghoek aan de binnenkant van zijn oog balde al het verdriet erom zich samen in een verloren traan.

Een lieve oud-collega, kwam voor de dagbehandeling. Een hartelijke begroeting. Het uitwisselen van de ongemakken en het delen van de kleinzoonperikelen. Trotse foto’s van de laatste spruit van drie weken.

Hier in het ziekenhuis lopen leven en dood hand in hand. Ook de zelfstandigheid en de afhankelijkheid houden elkaar stevig vast. Voortdurend schommelt het beeld bij de grote draaideur aan de ingang van het ziekenhuis van mens-zijn naar patiënt-worden.

De rijzige vrouw met de prachtige grijze lange haren kreeg een icecap aangemeten in de behandelkamer. Door een kier van de deur zag ik hoe moeizaam het strakke kapje over haar prachtige weelderige haardos werd heen geschoven. Al dat haar dat, ter behoud, onder de kap verdween, vertelde een eigen verhaal van hoop en vrees.

Bij de begroeting van vanmorgen zat er een vervangster van de secretaresse die met vakantie was gegaan. Ze herhaalde mijn naam met een vraag. Ik keek haar aan en in een fractie van een seconde was ik bij de Bernadette-groep in de kleine boshut achter de Monicakerk in het bruine kabouter-uniform. Een kloof van ruim vijftig jaar bleek met het grootste gemak te overbruggen. Alle rimpels van jaren verdwenen als sneeuw voor de zon in de herinneringen die boven kwamen drijven. Het werd een feest van herkenning, waarbij we lichtvoetig een denkbeeldige tarantella dansten op de verhalen van toen.

Gedeeld verleden schept een band voor het leven.

Het weer bepaalde de dag. Toen de eerste heftige buien losbarstten, begreep ik dat de tuin een mijl op zeven was. Dan eindelijk het kastje aanpakken en leegmaken, dat precies op de wielkasten zou passen van de Bernagie. Ze was gevuld met alle persoonlijke dingen. Brieven, wat kippies van mijn moeder, dagboeken, cassettebandjes van lang geleden. Het werd weer een reis door de herinneringen. Ik kwam erachter dat pennen verzamelen ook een hobby is en het oude geld stapelde zich op in een speciaal laatje van een andere kast. Wat moet ik met de stuivers en de dubbeltjes, de guldens en ik kwam zelfs nog een zilveren tientje tegen. Ik heb ze nu slechts verplaatst. Dan kan ik er nog over nadenken. De grootste vondst was de beurs die uit een lade kwam. De oude was lam en ik zocht al heel lang naar een nieuwe. Hier vond ik hem. Al die tijd had het daar liggen wachten op mij.

Als een zo’n kleine kast al zoveel uit te zoeken geeft, hoe moet dat dan ooit later. Als het huis te groot is en ik in een kleinere jas moet gaan wonen. ‘Geen zorgen voor de dag van morgen’ glimlacht mijn  moeder door de bezwaren heen.

Langzaam maar zeker vorderde het werk. Boeken weg, een reeks boeken naar boven en de dagboeken in de kast. De cd-tjes tot nader order ook evenals de oude cassettebandjes.Het was een mooie gelegenheid om alle andere prullaria onder de loep te nemen, af te stoffen met de oude rode plumeau en letterlijk schoon te bezemen. Het kleine ladekastje moest op de oudroze kast en daar rangschikte ik de ornamenten weer anders. Zo nu was het fit. Pluis dacht daar anders over. Met een grote klap kwam ze, helemaal niet sierlijk, op de houten vloer neer. Ze was van bovenop de kledingkast naar beneden gesprongen. Ik had haar sluiproute gebarricadeerd. Ze moest een paar keer extra slikken door de vaart waarmee ze op de grond was gekomen.

Ruimte scheppen is toch een aangename bezigheid. De oude foto’s gleden ook weer door de handen en heel veel brieven. Ik legde er een aantal vast voor de kinderen en zette ze op de prive-site. Er zaten zelfs enkele foto’s van mij tussen. Een zeldzaamheid want ik schoot de foto’s bijna altijd. Zonder make-up, met lange hippieharen keek bleke Betje me aan. Het waren fijne maar drukke tijden met de kleintjes. Kleine kinderen worden groot.

Zoonlief appte of ik naar de schuur wilde komen met de schuursleutel. Hij had het grof vuil besteld voor de volgende dag, dus de schuur moest leeg. Nog weer een duik in datzelfde verleden van de foto’s. Eerst de troep. Een kast, een stapelbed, een matras, zakken met kleding, Het was veel. Een oude grote weekendtas bleek gevuld te zijn met Lego. Die was echt in de meest stoffige hoek van mijn geheugen beland, evenals de trein. Wie wat bewaard die heeft wat.

Terwijl we bezig waren kwam er een auto aanrijden. een meneer haalde bijna een derde van onder onze handen vandaan. Wat een lef om dat en plein public te doen. Ik moest denken aan vroeger als manlief  voor morgenster speelde. Hij ging dan om vijf uur op pad om een tocht te maken langs al het grove vuil. Daar kwamen de fietsen en fietsonderdelen vandaan en handiger bruikbare spullen voor in het huishouden. Het was een deel van de overleving in die dagen  met bijstand en nauwelijks marge voor meer.

Tijden veranderen. De vader van de kinderen is nu een blijvende morgenster. De schuur kwam leeg. Looppop van 67 jaar en oude beer van 61 jaar heb ik nog niet teruggevonden. Ruimte wel.  In de schuur, in mijn  hoofd en in de kamer. Zeeën van ruimte.

De kleine blauwe prins mocht bij de garage blijven, toen ik er in alle vroegte naar toe gereden was. Hij zou nagekeken worden en een stempel verdienen. Dit keer had ik geen vervangende auto genomen, maar een elektrische fiets. In een vlaag van heimwee naar de fietstochten in het Zeeland van vorig jaar, koos ik voor dat vervoersmiddel. Lekker op de fiets, haren in de wind, zon op de toet, regencape onder de snelbinder en licht trappen door de handige aandrijving.

Fiets en ik moesten even aan elkaar wennen, maar algauw had ik zijn kuren en zijn grilligheid in de gaten. Wilde ik harder gaan dan duwde ik nog extra de pedalen aan en dan schoot ze naar voren. Zo werd ik toerist in de eigen omgeving. Fietsend zie je zoveel meer omdat de heelheid van de indrukken, het gedetailleerde zicht, de geur, de vrije wind die langs je gezicht strijkt en het kleinste geluid de beleving sterker maken. Door Vreeswijk heen fietsen betekende terug in de tijd te zijn als wijkverpleegkundige op de Wierslaan. De flats nog hetzelfde. Het gezin, waar ik destijds kwam, allang vertrokken of overleden.

De deur zwaaide open, daar stond de man, die me door de bedompte huiskamer begeleidde naar zijn vrouw, die ik hielp bij het wassen om daarna om de schone vochtkussens van benen de zwachtels te wikkelen. Of die keer dat er een walm van vette olie uit de kleine keuken steeg. Hij was kaantjes aan het bakken en probeerde  ze uit de olie te scheppen met een plastic zeef. Als bij toverslag was de zeef opgelost en hield hij alleen nog het handvat en de ring eraan vast. Hij smeet het ding door de achterdeur naar buiten, waar nog meer van de onvolkomenheden van zijn leven lag. Twee oudjes, die samen aan het redderen waren. Maar altijd die bulderende stem en die grote brede grijns van oor tot oor.

Ik reed langs het poppenhuis van een vriendin van af en toe, die als een rode draad door het leven wandelde. De fiets danste op de keien en nam het hochie naar de ophaalbrug met het grootste gemak. Op de brug nam ik een foto van het weidse uitzicht , daar waar de Vaartsche Rijn na de Oude Sluis de Lek instroomt.

Langs de Lek fietsen is een beleving. De prachtige verkleuringen van de begroeiing van de uiterwaarden waaierden breed uit.  Het is een vogelparadijs bij uitstek. Daar op de dijk vliegen de zwaluwen kriskras heen en weer, verstoord een reiger met zijn schorre roep de meeuwen die eigengereid rond stappen, hoog op de poten en bedaard,. Ze trekken zich niets aan van de querulant. Hij delft het onderspit, krijst een paar keer luid en stijgt op. Hij vliegt een heel eind met me mee.

Er passeren wat auto’s, verkeer is hier altijd goed te horen door de A2 die over de brug van Vianen raast. Ik vind tussendoor weggetjes dwars door de polder heen. Voel me de koningin te rijk. Daar staan de koeien vlakbij het hek en als vroeger stopte ik en aaide de voorste. Ze schudt met haar kop en snuift onder mijn hand vandaan.

Langs het uitgestrekte land bij Lopik trok ik richting IJsselstein en stopte even bij de kringloop. Eigenlijk alleen maar omdat het lijf niet meer gewend was om op een zadel te zitten en om doorbloeding smeekte . Wandelen door de rijen met de, op kleur gesorteerde, kleding, de schoenpartijen, de rijen boeken en prullaria en de sfeervolle opstelling van de meubels. Een warenhuis met allure, deze kringloop. Er werd in het vroege morgenuur gedweild, gestoft en gepoetst. Deze mensen hielden van hun zaak. Dat was duidelijk te zien.

Uitgerust dook ik tussendoor naar Nieuwegein, om via het park bij oud Jutphaas te belanden. Het Fort lag er uitnodigend bij. Rondje Fort en Plettenburg. Daar het laantje met de loslopende dames kip en hun hanen. Ze hadden kleintjes.

Toch even terug naar huis en dan een app. De auto stond klaar. De lucht was inmiddels betrokken en de donderbui hing als een heftige preek boven mijn hoofd. Dat betekende de kortste weg. Getoeter, daar zoefde zuslief langs. Een korter praatje door de dreigende bui. In noodtempo, zo snel als de fiets hebben kon en mijn benen wilden gaan, ving ik bij de openstaande brug de eerste dikke druppels. Dat beloofde wat. Nog haastiger redde ik het net voordat de hemel openscheurde.

De kleine blauwe stond al te wachten. Ze glom aan alle kanten. Goedgekeurd. Stempel erop en klaar. Triomfantelijk liet ik de drie dikke druppels op de dichte verpakking van mijn poncho zien. ‘Op alle fronten droog gehouden’, glimlachte ik de man toe. In de auto was het warm en behaaglijk. Muziek onder de knop en gaan. De bui mocht los.

De zonen hadden het op hun heupen. Ineens was er de behoefte om alles wat kleding is de juiste plek te geven. Langzaam transformeren de kamers tot halve inloopkasten met ruimte te over, maar nog niet genoeg en rijen sneakers eronder. Ze schaafden en waren in de weer met de stofzuiger tot het op de millimeter opgeruimd en schoon was. Ik spon er goed garen bij, want het zag er weer perfect uit. Ik hield me koest en trok na de was naar de tuin. Het gras moest gemaaid, maar voordat ik een kwart gedaan had, was de accu leeg. De acculader zou er morgen of overmorgen pas zijn, verwachtte ik. De oude had de grote grasmaaier bij de buren opgehaald en ronkte zijn grasveld kort. Ik mocht hem lenen voor het overgebleven stuk.

Dit zwaardere formaat ploegde ook, waar de woelmuizen hun bergjes hadden gemaakt in het gras en soms bleef er een spoor van enkel aarde over in het kleine gazon. De twee stoelen, die nog steeds op een betere bestemming stonden te wachten in het kleine schuurtje, wilde de buuf wel hebben, graag zelfs. Kwam het omdat ik ze prinselijk noemde? Met hun veren zitting zaten ze wel zo. Ze waren er heel blij mee en ik ook, want nu paste de grasmaaier weer.

Met de oude had ik een discussie over zorg en zorgverleners en hoe het kwam dat iemand die tot dan toe de zaken bestierde, boos werd op hem omdat hij langzaamaan in de orde van belangrijkheid, die taak overnam. Mijn conclusie was dat samen praten echt de enige oplossing zou zijn. Dat was niet gebeurd. Het werd een groter probleem door de aannames. De koning werd van zijn troon gestoten, daar kwam het op neer. Soms is een spiegel voorhouden een noodzakelijke taak om de radartjes in beweging te krijgen.

Verbena

De afleiding was er in wat snoeiwerk en het wegtrekken van de kamperfoelie, die hij aan zijn kant rigoureus had ingekort. Daarbij waren er hele delen afgestorven, die als een grote bruine lap over de onderste takken van de wilg hing. De roos was in de afgelopen paar jaar verwilderd en had lange uitlopers gemaakt. De kamperfoelie had alle ruimte gekregen om zich er mee te vervlechten. Na de tweede bloei, zo kort als mogelijk, terugsnoeien leek de beste oplossing. Er waren meer van die verwilderde plekken, maar ik wilde wachten tot de herfst om daar korte metten mee te maken.

Nicandra

Ik maakte een gang langs alle bloemen, die dankzij het groeizame weer, het naar hun zin hadden in de wilde tuin. De Borage sloeg aan. Straks zou de Bernagie er mee omhuld zijn en haar naam eer aan doen.  Haar vriendin de Nicandra was uitgegroeid tot een enorme bos van formaat en Vlier wrong zich net als iep overal tussen waar maar te kiemen viel om over de paars bloeiend moerasandoorn maar te zwijgen.

Zo rondwarend in de tuin mijmerden de gedachten verder over de reacties die ik kreeg op mijn blog van gisteren. Over het hebben van keuzes. Er zijn een aantal zaken waar niet in te kiezen valt. De basis staat vast. Het ging hier specifiek om het oplopen van een trauma en de keuze die je hebt bij de verwerking ervan.  Hoe er mee te dealen. Wat is het waardevol als een boek je zo kan pakken omdat het aanzet tot reflectie. Het zorgt ervoor dat onze leesclub door het uitwisselen van de literatuur nu al bij alle drie de boeken van grote waarde is gebleken. Het heeft diepgang en zet inderdaad van alles in beweging. Dat maakt de betrokkenheid groot en het belooft alle goeds voor later.