Mei is er vol van

De dag verliep gisteren een beetje anders dan gepland. Lief was na de middag begonnen met het stofzuigen van de ledikanten die we op de zolderkamer in elkaar zouden zetten. Er waren vier bedden, twee aan twee, van een verschillende stijl. Oude statige ledikanten en twee een beetje in De Nieuwe Stijl van de jaren 1920/30. De laatsten moesten het worden. Lief had ze al jaren geleden eens in elkaar gezet gebruikt, maar wist niet meer zo goed hoe alles zat. Dus werd het puzzelen op niveau. Toen we eenmaal het eerste bed in elkaar hadden, zagen we dat de matrassen er nooit in zouden passen, die waren groter.

Dan toch de statige ledikanten. Bed uit elkaar naar de grote zolder andere bedden te voorschijn halen, afsoppen en in elkaar zetten. Zo gezegd, zo gedaan, maar toen zat de binnenkant buiten en de buitenkant binnen, dachten wij. Het bleek een puzzel van formaat te zijn, want als het tussenschot er op de juiste manier in zat, leek het alsof de zijkanten van de bedden nu aan de binnenkant zaten. Het kon niet anders met de ophanging en dergelijke. Dan moest het maar zo. Dicht tegen elkaar aankruipen was er niet bij in ieder geval. Toen we klaar waren met puzzelen was de middag al bijna om. Morgen de Aupings erin hangen.

Tussendoor een belletje van dochterlief dat De zus van de vader van de kinderen was overleden. Maandag al. Dat was een schok, want we hadden gerekend op medio mei. Kennelijk was de toestand snel verslechterd. Ze speelde alle dagen al door onze gedachten. Vlak voordat we weggingen hadden we haar nog drie keer ontmoet. De laatste keer was fijn, want toen was ze alleen en niet met de escorte van de andere broer. We zaten in het restaurant tussen de boeken in een donker hoekje. De hond, een aanhankelijke soort schapendoes, was erbij. Ze vertelde over haar angst voor het verloop en gaf aan zelf te willen uitstappen als het niet meer zou gaan. Zij was ook degene met wie ik het gesprek had gehad over de voors en tegens van een lang ziekbed of een snelle dood. Nu was alles doorgesproken met de kinderen, had ze nog vragen kunnen beantwoorden, dingen zelf kunnen regelen en kon ze er in berusten.

Dochterlief stuurde de kaart door. Na de crematie zou er een borrel zijn in het restaurant om het leven te vieren. Dat was haar op het lijf geschreven. Even is de Hof dan wel heel ver weg. Maar vannacht heb ik over haar gedroomd en van alles kunnen bespreken. Dat voelde erg goed bij het wakker worden. Het leek op de sfeer in het restaurant met haar alleen. Ik weet dat het zo beter is dan almaar in angst te moeten zitten over zaken die een plotselinge wending kunnen nemen en waar je geest geen invloed meer op heeft. Ze zal nog lang bij ons blijven deze dagen. In flarden komen herinneringen boven drijven en zorgen er voor dat je bij tijd en wijle even stilstaat en wegdroomt, terwijl het leven van alledag verder gaat.

De klaprozen staan in allerlei stadia uitbundig te bloeien en gisterenavond stapte er een ooievaar over het veld naast ons achterland. Lief maakt tegen die tijd altijd een wandeling door De Hof om de nachtegalen en de koekoek te kunnen horen en de fazanten en tegenwoordig dus ook de ooievaar te begroeten.

Het leven van alledag. Mei is er vol van.