Nieuwe stappen met weemoed vooruit

Het vierde boek kwam in eerste instantie wat oppervlakkig over, een echte chicklit. Zeg maar ‘De Joop Terheul’ voor jonge vrouwen, literatuur die wat schamper weggezet werd tussen de ‘serieuze’ minrebroeders, wat daar ook maar de definitie van mocht zijn. Maar na een boeiend geschreven eerste hoofdstuk bleek aan het eind ervan dat haar moeder van 55 jaar niet was gescheiden van haar vader, maar aan vroege dementie leed en dat dat erfelijk was. In die wetenschap sidderde het boek onder deze wending, en wierp een totaal nieuw licht op de zaak. Daar had de schrijfster van ‘De Falling In Love Montage‘ Clara Smyth me bij de lurven en sleurde me het verhaal binnen.

Gisteren was een dag van lezen en lanterfanten. Lief, die volledig ondergedompeld was in het laat Middeleeuwse Spanje bij het lezen van ‘De hand van Fatima’ van Ildefonso Falcones, besloot een stuk te gaan fietsen om mij de ruimte te geven meters te maken met het boek. Het lieve lijf eiste evenwel wat beweging op, dus besloten we dat een kookbeurt met de tajine, weliswaar in een zware stoofpan bereidt, de sfeer die in zijn verhaal hing, mocht omlijsten. Stoofje met wortel, rozijnen, heel veel kruiden, bij hoge uitzondering kip, een recept, hoe toepasselijk, uit ‘De keuken van Fatima’. Koken met de hand van Fatima om in het Middenoosten te kunnen blijven dralen. Er moesten nog wat ingrediënten gehaald worden. Vier vliegen in een klap. Ik was er tussenuit, al wandelend tussen de schappen kon ik loskomen van het boek, er was de broodnodige actie ter afwisseling van die gedwongen rust en we zouden een smakelijk maaltje hebben straks. Het lukte allemaal wonderwel. De boodschappen, het koken en stoven, de heerlijke tajine met kip en groenten.

In het magazine Zin van vorige maand stond een artikel over ‘Joie de Vivre’. Een zinsnede begon als volgt: Hoe vaker je ervaart dat je de wind niet kunt veranderen maar de stand van de zeilen wel(…). hoe waar is dat. Het leven wordt geleid door allerlei omstandigheden die zich voordoen en wij hebben in de loop der jaren geleerd te walsen met of om dat alles heen. De woorden komen uit de koker van geluksexpert Patrick van Hees. Een van zijn uitgelichte quotes is: ‘Ik raad iedereen pitstops aan. Met de benen omhoog, muziek luisteren, boek lezen, in bad gaan’.

Dat ‘boek lezen’ is voornamelijk waar we op het ogenblik veel mee bezig zijn. Buiten dat het een volledig andere belevingswereld aanboort, levert het ook gespreksstof op voor een fijn samenzijn en omdat het vaak dezelfde interessewereld behelst, geeft het een diepgaand gevoel van verbondenheid. Bij het zoeken naar bijbehorende items om de sfeer te verhogen, brengt het ook diepgang in de beleving. Dat samen te mogen meemaken, is het kleine geluk pur sang.

Vannacht droomde ik van school. Misschien kwam het door de herinnering die FB me stuurde met een foto waar de hele groep aan een kleine maaltijd zat van de nieuwe oogst. Al mijn lieve schatten om de lange tegen elkaar aangeschoven tafels heen. Als klap op de vuurpijl hoorde ik vanmorgen ook dat de bovenbouw van de scholen aan de overkant van de weg vermoedelijk aan het uitglijden waren. Het gejoel was uitbundig en er werd iedere keer enthousiast geklapt. Het ritueel van ons afscheid op de oude school ieder jaar, met de oudsten uit de groep, kwam in vluchtige beelden langs. In de onderbouw gleden ze het raam uit op de grote houten glijbaan uit de gymzaal en het ritueel van een versje met karaktereigenschappen, zodat de kinderen uit de andere groepen konden raden wie er uit zou glijden. In de middenbouw werd er een heel parcours opgebouwd voor de vijfde jaars om te eindigen in een zwembadje en in de bovenbouw gleden de achtste jaars over de zeepglijbaan de school uit. Rituelen die het extra feestelijk zouden maken, omdat het afscheid nemen zo dubbel was. Nieuwe stappen met weemoed vooruit.