Dit is er zo een

En weer een nacht hanenwaken vanaf een uurtje of drie. Daarbij is wel alles uit de kast gehaald om het tij te keren. De schapen sprongen over het hek, de sterren verdwenen langzaam in een ijl wit, de ogen gingen dicht en open, open en dicht, het dekbed wisselde af en aan, gevoelstemperatuur veel te warm of een frisse kou. Luisterstilte. Vragen als ‘Komt Pluis de trap op of niet? Is ze wel binnen? ‘ helpen niet bij het in slaap proberen te vallen. In de vroege ochtend sloop ze omhoog.

Remco Campert is er niet meer. Hij is nooit onder mijn velletje gekropen. Dat is iets om je over te verwonderen. Dat sommige dichters direct de weg naar het hart vinden en anderen er ‘verre van’ blijven Campert was een ‘verre van’.

Lief en ik hadden een voornemen voor de dag van gisteren. Naar de tuin en niet om te werken maar om rustig te lezen. We trokken onze tuinkleren niet aan, maar bleven zitten op de stoelen met het boek in de hand. Tenminste, op het trekken van wat onkruid na, dat al te opvallend in het oog sprong. Het lukte een beetje, maar waarom zag ik er op de foto erna uit of ik de hele dag had staan schoffelen.

Het was een drukte in de sloot van jewelste. Fuut kwam op bezoek bij het ouderpaar meerkoet en hun twee kleintjes. Hij bleef opvallend in de buurt zwemmen en als pa meerkoet hem te lang aankeek, dook hij een poosje onder. Wonderlijk schouwspel. Aan de kant in het gras toefde moeder eend met haar zes pubers al, schatte ik in. Ze doken ras het water in toen we naderden en verdwenen langs de kant in het hoge riet om pas weer in de volgende sloot tevoorschijn te komen.

Vriendinlief, mijn leesmaatje, kwam ons groeten. Ze was terug van een heerlijke fietsvakantie in Frankrijk en had, voor de afwisseling echt vakantie gehouden met voldoende ruimte voor kathedraal en museumbezoek, maar ook lanterfanten en veel lezen samen. Bergje op en bergje af was goed te doen geweest. Leve de ondersteuning. Er kwamen vier nieuwe titels aan boeken voorbij, allemaal aanraders, maar er lag nog genoeg op stapel.

In de ochtend had ik de sjaals en schoenen uitgezocht. Sommige lagen al zeker veertig jaar achter in de kast en het werd dus tijd, dat die oude dansschoentjes, die ik zo gekoesterd heb, eindelijk verder mochten reizen. Dansschoenen moeten dansen en niet werkeloos onder in een oude kast liggen te craqueleen. Dat gold voor meer exemplaren en ook voor de sjaals. Je hebt per slot van rekening maar een nek en er waren er zoveel. Schiften dus; omslaan, spiegelen, keuren en in de zak of in de kast. Zo propte ik een zak vol met wintersjaals, een met dunne voile en een met schoenen. We hebben hier in het stadje de voedselbank ontdekt, waar kleding en speelgoed wordt ingezameld. Superfijn dat overtollige kleding weggegeven mag worden. Zo blij mee, het kost minder moeite om te ruimen op die manier. Deze piepkleine tussenstappen zetten wel zoden aan de dijk. De kast is bijna leeg en kan daarna weg.

Bij de Marokkaanse bakkerij vroeg ik om Turkse pizza, niet handig natuurlijk. De jongen achter de toonbank verblikte of verbloosde niet, maar ik wilde ter plekke door de grond zakken. Sesam open U, maar Sesam had zijn oren potdicht. Als je eenmaal je zinnen heb gezet op een wrap met kebab en sla dan smaakt een champignonnendeegje toch net even anders.

Vandaag is er weer een dag. We gaan in de kringloop zoeken naar ‘Kathedraal van de Zee’ van Ildefonso Falcones. Hier is ie foetsie en hij heeft zich vast geschaard onder de galerij van verdwenen boeken. Sommige boeken zijn in twee opzichten niet te missen. Dit is er zo een.