Je bent nooit te oud om in het diepe te springen

Het vierde boek is uit. Zucht. Mag ik jullie aansporen om literatuur aan te schaffen of te lenen van de bieb, die onder de categorie ‘jong volwassenen’ valt. Het is het licht op hun wereld, een heuse inwijding, het inzichtelijk maken omtrent hun handelen, de gedachtekronkels die hun zoektocht op een eigen weg vertalen naar onze wereld. Kortom begrip voor de lieve jeugd, met de nadruk op lief, ook al lijkt het in de verste verte niet op datgene, wat wij eronder verstaan en doen ze dingen die je de haren te berge laten rijzen als je je tolerantiepakketje te diep hebt weggestopt of uitgezet. Er zijn er vier langs gekomen. De vijfde ligt klaar.

Het enige wat ik weet is dat het in de recensie zorgvuldig uit de doeken moet worden gedaan, want dat verdient deze categorie. Er ligt zoveel emotie onder verborgen, dat het niet zelden de vorm van een tragikomedie aanneemt. De hardheid van het bestaan versus de hoop en het verlangen van jonge mensen met hun hele toekomst nog voor zich. Niet alleen moet je dealen met wat er tot dan toe op het bordje ligt, maar er wordt op die leeftijd ook van je gevergd, dat je alles wat met de kinderlijke onschuld en ook met een zekere naïviteit te maken heeft van je afgooit en dat je de onzekerheid van wat er komen gaat in een bepaalde realiteitszin wrikt. Ga er maar aan staan. En dat in de wereld van dit moment waarbij heel veel ego ‘s, vaker dan wenselijk, de nobele maatschappelijke gevoelens voorbijsnellen uit eigenbelang.

Pluis ligt wat mottig op de bank in diepe rust. Lief is gaan singelen met vriend. Singelen is een geliefde bezigheid. Dan loop je in betrekkelijke rust, vooral doordeweeks, de singels rond het centrum van Utrecht af. Het is een ultiem moment om een goeie boom op te zetten over filosofische en maatschappelijke kwesties. Doorgaans verdrinken ze de opgedane energie in een verfrissend pilsje in een van de uitmuntende bierlokalen. Daarna is er stof tot bijpraten voor de hele week voor ons samen. Altijd leuk en verhelderend.

Gisteren was het balkon het toneel van een brute verstoting. Moeder kauw had bedacht dat haar zoon of dochter, met de natte nestharen nog op de kop(dat laatste is een tikje overdreven)op eigen poten moest leren staan en zijn eigen vleugels moest leren hooghouden. Ze pikte wat granen van de voederschaal en weigerde dat in de opengesperde bek van de uit de kluiten gewassen kleine te mikken. Integendeel. Ze pikte, toen haar bek leeg was, venijnig naar hem met haar snavel om hem te verjagen ‘Vort jij, ga je eigen voer maar zoeken’ leek ze te krassen. Meesmuilend met zielige krakrassen, liet het jong zijn bezwaar horen, maar moeder kauw was niet te vermurwen.

Het vijfde boek ligt te branden op de stapel. Het is geschreven door Yorick Goldewijk en heet ‘Films die nergens draaien’. Het wordt hooglijk aangeprezen in de pers en het heeft de zilveren griffel en de Vlaamse literatuurprijs gewonnen. Met een klapper naar het einde toe werken. Dat is het betere werk. Zo leerden we de kinderen op school ook plannen. Bewaar het leukst, mooiste, ontroerendste, grappigste, voor het laatst. De hele dag ligt nog open. Zometeen probeer ik een rondje familie hier in de buurt. Al wie er thuis is. De gierzwaluwen vliegen laag. Zou er regen komen? Anders is fietsen een goede optie.

Zuslief appte over het vakantiehuis waar wij volgende week, de vier zussen, onze jaarlijkse samenzijn vieren. Er is een hottub, een sauna, maar er zijn ook dieren rondom. Kippen, een hond, twee geitjes, de poes. Voldoende levende have om van te genieten. Alleen de lusten. Voor de lasten is een oppas geregeld. We kijken er naar uit. De fietsen staan bij aankomst klaar, de hottub ook geloof ik en dat wordt zomaar weer een nieuwe ervaring. Je bent nooit te oud om in het diepe te springen.