Een hoofd vol

En dat was vijf. In één ochtend het allerlaatste boek uitgelezen. Zo’n heerlijk ouderwets verhaal om in te verdwijnen terwijl de waarheden je om de oren vliegen en achter elk woord er de dubbele betekenis uit te vissen valt. Eigenlijk is het daarboven nog een beetje verdoofd door wat zich in die vier uur achter mijn oogleden heeft afgerold als een film, wat weer toepasselijk is, omdat het boek de titel heeft; Films die nergens Draaien’. Alleen daarom al weet je dat je de wereld van de verbeelding in zal stappen en dat die wereld meer waarheden zal opleveren dan je in het echte leven eruit kan filteren. Ik laat het betijen en maak met lief wat lanterfantplannetjes voor de rest van de dag, nu er geen belangrijke informatie meer in kan.

Iemand met minstens zo’n grote verbeelding als de hoofdpersoon uit het boek is mijn lieve kleindochter, de zus van de kleine, inmiddels al veel grotere, filosoof. Gisteren bij een ouderwets gezellig theeuurtje schitterde ze met haar sterrenogen van de ideeen, hoe volmaakt zichzelf ze dan is en bezig kan zijn, zich laat leiden door wat er voor associaties haar kleine hersentjes binnen zweven, waar ze simpelweg op welke manier dan ook vorm aan weet te geven. Hetzij met haar stiften of met haar magnetenspel, een zelfverzonnen lied of een uitgebreid verhaal ‘en toen….en toen….en toen’.

Er stonden in het vandaag gelezen boek prachtige waarheden, die moeiteloos in de ontmoeting met zo’n kleine kinderziel te verweven vallen. ‘Het had de melodie van dingen die voorbijgaan en de geheimzinnigheid van de dingen die nog zouden komen’ of ‘De lucht was fris. Cato rook nog steeds die vreemde geur van paardenbloemstelen. Maar ze rook ook mest en gras en aarde. De geur van buiten. De hemel was gevuld met schapenwolken, oranje gekleurd door de ondergaande zon’. en ook ‘Bestaat iets als niemand er naar kijkt?’ Of ‘Het veldje-dat-niet-bestond, bestond natuurlijk wel, anders had Cato er niet kunnen liggen. Maar afgezien van Cato leek niemand het te zien.’

Die gedachtenwereld van een kind, kleurrijker, fantasievoller, weidser, onbegrensd en veel associatiever dan wij ons kunnen voorstellen. Daar groeien zomaar nieuwe boeken uit als we naar ze luisteren, als we met ze binden, als we zorgdragen voor de juiste betekenis. Dat eindeloze kinderspel in alle facetten, er is niets mooiers om waar te nemen.

De kleine /grote filosoof kwam met zijn bollebozenrapport aanzetten en ik was blij dat er nog een verdwaald briefje in de beurs zat. Met zulke prachtige waarnemingen op een klein foutje na(je kan niet spreken van brutaal als je niet in het hoofd van het kind kan kijken)verdient een volle spaarpot. Kleindochter kreeg natuurlijk ook een zilver/gouden munt omdat je daarmee álle feeën tevreden kan stemmen. Schatten van onschatbare waarde. Die zijn het mooist.

Daarna door naar de winkel en een samengesteld boeket voor de nieuwe tuin van zoonlief en zijn gezin, ik dacht eerst aan een plant maar bedacht me nog net dat je dan moet weten in welke richting de tuin zal gaan en daar was ik niet zeker van. Een mini-plantje voor mijn andere kleindochter. Roze met een vleugje wit, omdat ze er echt zelf van houdt.

Alleen zoonlief was thuis, terwijl hij met trots de moderne patio liet zien met haar palazzo-tegels. Mediterraan vond ik en dat moest het ook worden. Nog een overdekt terras en de beplanting. Of ik daarbij kon helpen een keuze te maken. Winterhard en toch planten die de warmte van het Zuiden beloven. Ik stop het in het vakje ‘nader uit te denken’. Eerst de recensies, dan de voorbereidingen voor de reis met de zussen en daarna de weken in Verweggistan. Alles op zijn tijd.

De bloemen en het plantje bleven achter na het bliksembezoek en ik ging weer op huis aan, bijgekletst en met een hoofd vol.