De kwaliteit van samenzijn

De ochtend begon vroeg. Pluis kwam gewag maken van het feit dat haar bakje leeg was. Klaaglijk gemiauw met een groot gevoel voor drama is onze lieverd niet vreemd. Ook had ze haar zinnen gezet op even buiten spelen, maar daar stak ik een stokje voor. Vaak zitten de kleine vogels juist dan wat granen weg te pikken. Van de week vonden we ook al vijf witte veertjes op de rand van het hek geplakt. Het was wel een uitstekende gelegenheid om alvast wat impressies voor de recensies op te schrijven. Vijf boeken in je hoofd is een beetje torsen van kennis als je het mij vraagt. Bij het uitschrijven wordt het allengs lichter daarboven.

Na gistermorgen aan een stuk door het laatste boek te hebben uitgelezen, werd het tijd om de benenwagen in te zetten. Een klein wandelingetje door Vianen, dat lief zo graag wilde zien. Pittoresk stadje aan de Lek. De winkelstraat gaf allesbehalve de ommuurde rust die in de achterafstraatjes hing. Wat wonderlijk dat het verkeer er doorheen mag rijden. Ook de geparkeerde auto’s in het midden deden afbreuk aan het geheel.

We liepen nog even naar de school die me letterlijk en figuurlijk het laatste jaar van mijn werkzaam leven had genekt. Erg dicht in de buurt wilde ik er niet zijn. Zo heeft het aangegrepen en dat zegt genoeg. Bij ‘De Grote Kerk’ konden we een stukje de tuin in lopen naast de zijbeuk. Een oude meidoorn wenkte uitnodigend en het eeuwenoude muurtje met haar begroeiing ademde een oase aan verleden uit. Daar viel de tijd stil. Geen auto meer te horen, geweerd door de hoge toren bezijden. Het roestige tweede hek naar een uitnodigende tuin zat op slot.

We bogen af voorbij Mamma Mia, de stadsgracht langs en liepen naar de nieuwe brug. Daar een fitte verbouwing en de rust waarnaar we zochten. Binnen de stadsmuur met bogen en lieflijke muurbegroeiing kwamen we tegeltuintjes tegen en een kastje vol stekken om te ruilen. De nostalgische straatjes zijn voor ons altijd een aanleiding om te fantaseren over appartementen in lieflijke trapgevelhuizen of anderszins, die de tijd en de eeuwigheid hadden getrotseerd.

Er bleef genoeg over om te dromen. De Winkel van Sinkel was een brocante van de zuivere soort, maar voor vandaag niet aan ons besteed al keek de vermeende eigenaar ons welhaast smekend naar binnen. We wilden slenteren en kletsen en dromen op dat moment. Met een omtrekkende beweging langs betrekkelijke nieuwbouw belandden we weer bij de kleine blauwe die nietig en klein leek naast het grote zwarte vehikel, dat als in haast, schuin naast hem stond.

De boodschappen waren snel gedaan nadat we in de kringloop van Ijsselstein naar ‘De kathedraal van de Zee’ hadden gespeurd. Op het menu stond ‘Mexicaanse Quesadilla’s’, de vegetarische versie met bonen, mais, tomaat en paprika. De dip bestond uit yoghurt met verse munt, verse koriander en kaas. Een aanrader, deze zomerse lekkernij.

Vanmorgen na de escapades van Pluis schreven de recensies zich bijna zelf. Ik hoefde alleen maar mijn vingers over het toetsenbord van de kleine Ipad te laten gaan. Straks redigeer ik ze, stop er de foto’s van de boeken bij en stuur ze weg. Het hoofd leeg voor een volgende ronde.

Vandaag is schoonzoon jarig en we vieren het samen met het feestje van onze dribbelaar op, naar we hopen, een zonnige zondag in het park. Ruimte genoeg voor iedereen en de aanhang, tijd te over om het leven te vieren met elkaar. Het gaat per slot van rekening niet om de kwantiteit van ontmoeten maar om de kwaliteit van het samenzijn.