Kan het mooier zijn dan mooi

De ochtend was er vooral om te delen, dicht bij elkaar. Gevoelens, vooruitzichten, ideeën komen langs zeilen nu het laatste woord geschreven is. Deadline gehaald. Op naar de volgende stap. Redigeren, klein beetje schrappen en overlezen. Daarna met een druk op de toets, verzenden en er is ruimte.

Op zolder gaan de beduimelde kinderboeken in de tassen. En haal ik de archiefkast leeg waar oude India-spreien stiekem een weggetje hadden gevonden om te ontsnappen aan de opruimwoede. Wat versleten of verschoten is mag weg, de andere gaan op het stapeltje nostalgie.

Die gaan we eerst wegbrengen. ‘Heb je nou nog wel wat te lezen’, vraagt lief, die zelf in De Erfgenaam van Ildefonso Falconez en in het Spanje van de vroege Middeleeuwen is gedoken. Haha, de biografie van Marten Toonder ligt er en Pieter Waterdrinker, nog twee dunne boekjes. Ik kom de zomer wel door. Bovendien is het alweer tijd om aan de volgende reeks kinderboeken te knabbelen.

Als broodnodige variatie voor al het papierwerk willen we de natuur induiken. Ik zoek naar filebestendige wegen en kom uit bij de Zouwe Boezem, waar ik ooit, in grauwe Corona-tijden toen ik nauwelijks iemand zag, alleen was gaan wandelen. Destijds was het vroeg in het voorjaar of op het eind van de winter. Blauwe luchten, wolkjes ademden kringelend omhoog, vogels legden een deken van getsjilp, gegak, geklok over het water, de rietstengels en de kale wilgen.

Nu, in de aanwassende zomer, was het een en al groen onder een stralend blauwe hemel dat vleugen wit telde. Het onooglijke weggetje naar een nog dieper weggestopte parkeergelegenheid was het geheim naar dat ware vogelparadijs. Wuivend riet, de spiegelende Zouwe, plompeblad en lelies geven de omlijsting die stilte omarmt en uitspreidt als een schilderij, uitnodigend met een breed gebaar:’Treedt binnen’.

We lopen over het kleine paadje door het riet heen naar de vogelobservatiehut met aan weerskanten het weelderig groeiende groot akkerscherm, de paarse wikke, de bramen van tere bloem tot zwarte vrucht, de klimmende winde die, stralend wit tussen het groen, zich lustig rond het riet kringelt, de moeraswederik, het groot hoefblad, kattenstaart en waterzuring. Het riet omsluit het smalle pad met boven onze hoofden niet meer dan een streep blauw. We maken zwiepende takken. Daarna het weidse Hollandse land met het paarse kleed, soms een gele toef, veel groen in al haar schakeringen en heel ver weg stipjes in het spiegelende water. Ze gakken, ze klokken, ze maken gewag van hun bestaan, maar zijn voor het blote oog te ver weg. Dat er veel te bewonderen valt weten we door de twee lepelaars die daarnet boven onze hoofden vlogen.

Als er een ander stelletje aan komt ritselen, maken we plaats en wandelen de weg terug door het riet, richting de tweede observatiepost, dat voorbij het rietdekkershuis De Kikker ligt. Het huis is de perfecte plek zo temidden van deze rijke natuur om er te schrijven, te lezen, te genieten van alles dat geboden wordt. Aan de overkant laat een boer zijn schoven van de tractor rollen. Zacht geronk over het veld. Langs de post loopt een watertje dat met tussenpozen vreemd opbolt en gromt en blubt. We denken aan een snoek, een otter, maar er zit een ritme in. Bij nader onderzoek lijkt het ondergrondse gemaal iets verderop de luchtbellen te veroorzaken. Weer een raadsel uit de lucht. Een grote vraatzuchtige snoek of een nieuwsgierige otter waren sprookjesachtiger geweest.

Op de terugweg komen we het echtpaar tegen dat een weekend in de Kikker zit. Het huisje kan zes personen herbergen, maar met twee is het de ideale plek voor meditatie en contemplatie en het moment voor vorsende natuurobservaties.

De kleine blauwe staat aan het einde van de wilde peren-en-appelbomen braaf te wachten. Ik weet de juiste plek als afsluiting van dit dagje natuur en na een stief kwartiertje rijden zitten we vlakbij huis te genieten van een ruim blikveld op de weilanden en een heerlijke maaltijd. Het zingt door me heen, de woorden van Maarten van Roozendaal indachtig, ‘Kan het mooier zijn dan mooi’.