Dat zal lukken

De droom spatte als een zeepbel in duizend losse flarden uiteen door geroffel op de trap en lief die het klokje bestudeerde. Met een oog op de donkere wereld boven mijn hoofd en de vraag hoe laat het was, zes uur pas, kon ik nog een drie kwartier verder doezelen maar de droom weigerde terug te komen. Eigen schuld, dikke bult.

Dochterlief en de kleine filosoof waren al vertrokken toen we in alle vroegte bij schoonzoon aanklopte. Thee en kleindochter die het lumineuze idee had om te knutselen, iets wat binnen no time ineens een toneelkijker bleek te worden, handig als je naar het theater gaat om een stuk van Podium Sprits te bekijken. Efrem Stein speelde ‘Pakkepapier’, een interactieve voorstelling voor kinderen vanaf één jaar in het knusse Zimihc-theater in Zuilen.

We waren er ruim op tijd en wandelden over het oude schoolplein met zijn drie reusachtige beuken van de voormalige Beatrixschool en de Prinses Christinaschool. Het vorstelijk complex, zoals het genoemd wordt, een naam gerelateerd aan de twee scholen, verbindt hen met elkaar en er vindt behalve cultuur ook kunst, welzijn en horeca plaats. Er werd trouwens druk aan het gebouw aan de voorzijde geklotterd en geboord. Straks mag het cafe zich wentelen in een gemoderniseerd jasje.

In het theatercafe was er gelegenheid te over voor de kleintjes om te kruipen, te lopen, te spelen en elkaar te ontdekken. Ouders al dan niet samen en een enkele opa en oma begeleidde het grut. Er was koek en zopie en ranja voor de kleintjes.

De voorstelling draaide om papier en pakjes, scheuren, ritselen, kreukelen en rondzwieren, maar vooral om versieren. Iedere keer valt me op bij het aanschouwen van jeugdtheater, dat een verhaal wat weinig vergt aan opbouw, vaak ingenieuzer in elkaar steekt dan het meest moeizame decor. Zonder al die rompslomp er omheen komt het op spitsvondigheid aan, goede mimiek en timing, op samenspel met het hele jonge publiek.

De kleintjes lieten zich figuurlijk dankbaar inpakken door deze grappige Efrem. Op het laatst mocht iedereen, die wilde, meedoen. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Binnen de kortste keren werden zelfs de kleine angsthazen, die weggedoken zaten op een veilige schoot, overgehaald om mee te doen. Logisch als je zelf aan het scheuren mag slaan.

Kleindochter aarzelde, maar van lieverlee naderde ze het podium met voorzichtige stappen, al hield ze de vluchtroute goed in de gaten. Aan het eind van de voorstelling was ze helemaal los en met een buit van uitgedeelde papiertjes, kleurrijk en goed te gebruiken voor het knutselen, togen we na de koffie, thee en ranja naar ons huis, waar we de croissantjes zouden bakken.

Onderweg viel ze in slaap en kon ik voor een snelle boodschap een winkel in, terwijl lief bij de kleine bleef. Ziezo, alles klaar voor de tweede ronde. Dochterlief haalde haar op en ging na croissant opnieuw op pad.

Eindelijk schrijven en rust en zware oogleden van de vroege dag, maar het komt ook door de koude. Negentien graden krijgen mij niet gauw warm, met dit kippevelletje. Een deken in kruipen en warm denken, dat zal lukken.