Volop genieten

De monchou-taart staat op te stijven. Straks komt de moeilijkste opdracht een glutenvrije vegan worteltaart. We gaan het proberen. Alleen de lijst van ingrediënten al vereist de nodige voorbereiding. Maar het kan ook verheffend zijn om kalmpjes in de keuken te staan.

Griep en corona slaan om zich heen. Zus in de lappenmand, broer geveld, kleinkinderen met snottebellen en koorts, arme schatjes. Eerst maar even bij dochter langs, nee, de kleine filosoof niet knuffelen. Zijn zus had nergens last van. Uit de stapel bewaargoed, mijn oude hippieattributen, had ik twee wikkelrokken en een Israëlische kaftan getrokken die ze mocht omtoveren voor verjaarsslingers. Ze aarzelde licht; ‘Wat een leukies mam, misschien trek ik ze zelf nog wel aan’, wat ik natuurlijk zo’n fijn gevoel zal vinden. l’Histoire se repete.

Even bijkletsen, gezellig theeën, en de kleindochter die vooral het gesprek gaande bleef houden door steeds met iets nieuws om te knutselen aan te komen. Kusjes, de bestelde kunstkaarten van de kleine filosoof in de trend van Keith Haring mee, zwaaien bij de deur en een miljoen kushandjes. Dag schatjes.

De donderdag was er gevraagd voor oppas om half negen ‘s morgens. Even slikken, over mijn hart strijken en om zeven uur op pad, binnendoor om de gewisse file te ontwijken. Gelukt, maar wat een barre tocht met die miezer van boven. De kleine krullebol en de benjamin moesten even wennen aan oma en lief en aan het idee dat pa en ma, die respectievelijk voor een gesprek en voor werk op pad gingen, alletwee weg zouden zijn. Die kleine is watervlug en iets delen met elkaar kan hier en daar een dingetje zijn. ‘Blijf stoicijns kalm of heel enthousiast en het komt allemaal goed’ staat in mijn grote ervaringsboek. Als zoonlief er na een uur weer is, gaat hij met de benjamin naar de huisarts voor een oortje dat niet wil en heb ik kwaliteitstijd met de kleine krullebol. We blussen de brand met twee van zijn grote auto’s, tellen vogels op een hand, wiegen in de schommelstoel. De rust is neergedaald bij hem en bij mij.

Thuis was er koffie en lief met een goed gesprek en in de middag reden we naar een tweede oppasuurtje, waar de kleine dribbel op volle decibeltoeren, vanwege zijn matige gehoor op het ogenblik, ons luidkeels verwelkomde, twee knellende armen om de benen. Dochterlief was er even om een quiche te maken voor het kerstdiner op de school van dribbel en zijn grote broer. Een halve per groep was genoeg. Natuurlijk, doorgaans lijken het de ‘Vleeschpotten van Egypte’ wel. Iedereen bakt en kookt voor twintig ongeveer. We brachten ze naar school waar de auto met geen mogelijkheid geparkeerd kon worden omdat het opgehouden was met zachtjes regenen en iedereen met auto op z’n kerstbest naar school werd gereden.

Het was fijn dat schoonzoon klaar stond om mee de drukte in te gaan. Zoonlief was er ook en wachtte op zijn kleine meisje. Geen puf meer om uitvoerig de voorbereidingen te treffen voor het kerstfeest van vandaag, bedacht ik me. De dag zelf was vroeg genoeg. Dus stond ik bij het krieken van de dag appeltjes te schillen voor de appelmoes die nodig was in het recept. Glutenvrije(schoondochter had een glutenallergie) en vegan(voor zoon en dochterlief) worteltaart. Easy peasy met het recept op de ipad. De avond ervoor had schoondochter al haar glutenvrije bietenrisotto gemaakt.

Net als bij mijn kookreizen in tachtig dagen de wereld over zette ik eerst alles geraspt, gesneden, afgewogen en afgemeten klaar in bakken en bakjes. Zo’n heerlijk rustgevend werkje. Lief kwam zich af en toe verbazen over de discipline en de rust die er ondanks de bedrijvigheid heerste. Nu is het bijna gedaan en moet alleen de frosting nog gemaakt worden en zijn we ruim op tijd voor het diner.

Wat een rust geeft het om niet te hoeven dekken en alles in kerstsfeer op te poetsen. Volop genieten dus.