Daar gaan we voor

De frosting voor op de taart moest volgens het recept met kokosyoghurt of kokoscreme en ahornsiroop. Het plaatje liet een friswitte frosting zien, maar de mijne leek meer op bruine drab. Toch maar de makkelijke weg genomen, boter, poedersuiker en citroen. O ja, als je een mooie Monchoutaart uit de koelkast haalt, moet ze in het huis van zoonlief terug de koelkast in, vergeten en derhalve een ‘mousse au Monchou’ als tweede toetje

Het was een gezellige drukte. De kinderen konden los in de grote ruime woonkamer. Iedereen was er. Een lange tafel vol meegebrachte heerlijkheden, aandacht voor de makers, een uitgelaten ‘Eet smakelijk, eet smakelijk, delen is noodzakelijk en wie zich aan de soep verbrandt, gaat volgend jaar naar Ameland, eet smakelijk, eet smakelijk, delen is vermakelijk’ naar traditionele inleiding tot de maaltijd. Kinderen, volwassenen, allemaal lachende gezichten en twinkelogen.

Er waren heugelijke aankondigingen, er werd in de keuken druk gespoeld, gewassen, gerechten werden opgetuigd, er was geroezemoes, gelach, uitgelaten gekraai van de kinderen, er werd gestoeid, een film gekeken en te midden van dat alles was er ook weer tijd voor rust, bezinning, een gesprek aan de tafel met de volwassenen.

Heerlijk zo’n vroege viering en daarna de handen vrij. Alles bij elkaar werden de allerkleinsten rond half acht bijna in slaap en in pyjama in de armen gewiegd en naar huis gebracht. De anderen waren er tot negen uur, maar daarna mochten de gastheer en gastvrouw op de bank onderuit zakken en uitpuffen, hoopte ik. De taarten waren, net als alle andere hapjes en maaksels, een groot succes, schoon op.

De groene komt met artikelen die het zelfbeeld van Nederland belichten en heeft als titel ‘In de spiegel’. Ik blader het door, lekker veel leesvoer voor de komende weken en daarna sla ik de Tao van Pooh op bij, geloof het of niet, een verhandeling die over de innerlijke aard gaat. In toeval geloof ik allang niet meer. Goed om een spiritueel licht over die innerlijke aard te laten schijnen. Het werd een verhaal uit de geschriften van Tsjoeang-tse, een Chinese dichter en Taoistisch filosoof in de vierde eeuw voor nul: ‘Een houthakker vindt zijn boom waardeloos, omdat de stam krom en weerbarstig is en vol zit met knoesten, waar elke bijl op stuk zou slaan. Hij klaagt erover dat hij niets met dat ding kan beginnen, waarop Tsjoeang-tse hem uitlegt dat hij alleen maar zijn wil wil opleggen aan de boom, zonder naar diens innerlijke stem te luisteren. Ze zou als schaduw kunnen dienen, je zou kunnen rusten onder de beschuttende takken en er omheen kunnen wandelen om het uiterlijk en het karakter te bewonderen’.

Benjamin Hoff, de schrijver van de Tao van Poeh, legt naar aanleiding daarvan uit dat alles zijn eigen betekenis en functie heeft en dat het goed zou zijn te luisteren naar die innerlijke aard. Een aanvulling op De Groene. Het is een bijzondere en mooie gedachte voor deze kerstdagen en het is zo waar. Zolang we onze eigen wil opleggen aan alles om ons heen en niet luisteren naar hun werkelijkheid en niet alles nemen zoals ze zijn, omdat ze zo zijn, vervorm je de boel.

Lief en ik hebben, in de maanden dat we samen zijn, langzamerhand geleerd om te zoeken naar die eigen aard. In het begin bestond de neiging om het beeld naar eigen hand te zetten en bepaalde gewoonten vroegtijdig te veranderen. Beetje bij beetje kwam de acceptatie. We zijn er nog niet, maar we hebben geleerd elkaar de ruimte te geven om die ander en diens wezenlijke aard te ontdekken. Het is een boeiend proces. In de waarde laten en respect voor alles in je omgeving hebben, daar gaan we voor.