Alle vliegen in een klap

Het was bij het afhaalpunt niet het meisje met de lange wimpers, die achter de balie stond, maar ze had snel het pakje gevonden en wenste ons veel leesplezier. Kader Abdolah heeft weer een meesterwerkje afgeleverd door Rumi zijn gedichten en zijn verhalen te vertalen. Bij het doorbladeren van het boek bedacht ik me hoe anders deze ‘mystieke reis door het leven van de Perzische dichter Rumi’ zal zijn dan de biografische verhalen van de hiervoor gelezen boeken. Het zal een totaal ander gesprek opleveren in de bioclub, omdat het inderdaad vooral gaat over een innerlijke reis. Met plezier zal ik er doorheen gaan.

Langzaamaan hadden Lief en ik in deze wintermaanden de gewoonte ontwikkeld om in de ochtend kantoor te houden, ik op bed met alle leesvoer en schrijfgerei om me heen en lief achter het bureau. Met die werkwijze, werden de dagen allengs korter, kwamen we minder in beweging en leken de dagen op die retraite in Verweggistan. Tijd om de kaarten te schudden. We kwamen overeen dat de dagen mochten lengen. Eerder naar beneden, geen koffie meer boven. De dag beginnen op een vroeger tijdstip, vullen met inspiratie en ontmoetingen, musea en anderszins. Er was werk aan de winkel.

Vanmiddag gaat lief om te beginnen al naar een lezing: ‘Engelen van Assyrië tot de Zeedijk‘ door Felicia Dekkers, die letterkunde en theologie heeft gestudeerd. Het behoort tot het aanbod van HOVO-Utrecht. Zij geven meerdere lezingen per jaar en hebben een uitgebreid studieaanbod, waar dan logischerwijs een prijskaartje aanhangt. Zorgvuldig overdenken en doen is de boodschap. Maar wel onderwerpen die garant staan als bronnen voor nieuw elan.

Dochterlief vraagt om stofjes of kleding die niet meer gebruikt wordt. Ze maakt er stoffen vlaggetjes van. Wat een leuk idee. Ze was net te laat met het vragen om mijn trouwjurk, die zat toen al in de Humanabak. Er zijn boven vast en zeker genoeg stofjes die ik door kan geven. Mijn oude hippie-wikkelrokken bijvoorbeeld. Ze gaan de vlaggetjes verkopen onder andere om extra geld in te zamelen voor hun reis door Europa. Wie weet wat het oplevert.

Gisteren keek ik ‘Even tot hier’ terug. Mijn grote idool Jenny Arean met haar prachtige stemgeluid zong op de wijze van ‘Vluchten kan niet meer’, in plaats van die tekst

‘Bukken kan niet meer
Ik zou niet weten hoe
Mijn rug die doet zo’n zeer
Echt bij alles wat ik doe’,

Het ging over ouder worden, stramme knieën, in de zachte Hollandse winters het schaatsen verleerd zijn, stroeve heupen en al wat dies meer. Het klonk me bekend in de oren, alsof ik het zelf als een litanie op zou kunnen lepelen. De laatste aflevering alweer, maar niet getreurd, in April zijn er nieuwe uitzendingen. Een gouden trio, die drie mannen.

Vrijdag vieren de zussen en de jongste broer kerst en ben ik er helaas niet bij, omdat we vorige maand al met de hele familie hadden afgesproken om kerst naar voren te halen, zodat iedereen in alle rust de kerstdagen kan vieren op eigen tijd en in eigen uur. Mijn grote wens was altijd om eens zonder ouderbezoeken kerst thuis te kunnen vieren, maar de dagen waren steevast opgedeeld in twee of drie bezoeken. Zo vermoeiend vond ik dat. Soms benijdde ik de mensen die zich ook helemaal konden verliezen in dat hele Kerstige gebeuren. Ik had alleen nog enkele nostalgische wensen en verder niets. De brunch was voor ons samen als gezin een terugkerend vast onderdeel. De rest werd geleefd door die andere bezoeken.

Dit was een gouden plan. Diner bij zoonlief, iedereen verzorgt één van de gangen, ruimte genoeg in de grote kamer, twee grote tafels om een lange te maken en met alle twintig er omheen. We hoeven ons dan met kerst niet te vierendelen. Alle vliegen in een klap.