Deze donkere dagen voor kerst

Het meisje met de lange wimpers tuurde vanachter die gordijnen op het scherm. ze schudde het hoofd, spijtig bijna. Zoekend naar de juiste woorden maakte ze duidelijk dat het pakketje aanstonds, straks, later, zou kunnen worden gebracht door de bezorgdienst maar nu had ze het nog niet ontvangen. Terwijl we wachtten op het antwoord observeerde ik de ruimte van dit nieuwe concept. Een afhaalpunt met een pashokje, een geniaal idee. Je haalt het pakje op, past het kledingstuk en bij een onjuiste maat geef je het weer onmiddellijk retour. Zo blijft het niet, zoals dikwijls schat ik in, thuis weken liggen.

De hele dag had in het teken gestaan van spannende ontwikkelingen in een van de huizen aan de overkant, waar we vanuit de maisonette goed zicht hadden. Een politiebus en een politieauto waren de straat ingereden. Agenten hadden om het blok gelopen en een van hen kwam met en breekijzer aanzetten. Even later was er te horen dat de deur werd ontzet. Vier mensen, waarvan een van hen kennelijk de politie gewaarschuwd had, stonden onder de carpoort te wachten. De deur bleef openstaan, verder gebeurde er niets. Geen lint, geen ambulance, niets van dat alles. Maar de politie bleef er tot gisteravond laat. Ze liepen met zaklampen door het huis en dat zorgde voor een geheimzinnige uitstraling. Grote schaduwen op de muren, oplichtend schijnsel. In deze vroege ochtend stond er een bovenraam open. Verder was er geen beweging meer.

Zo’n groot vraagteken op het bord is haast onverdraagbaar. Mijn buurman was slimmer, die sprak gewoon een van de agenten aan, maar dat is ook onze wandelende krant. Hij weet alles. We krijgen het eerdaags vast in geuren en kleuren te horen.

Koning winter had zich in een nacht laten verjagen door een lenteachtige druilerige regen. Lief liep te puffen in de vier lagen kleding die hij aan had. ik had de dikke trui wijselijk uitgelaten. Het weerbericht had valse informatie verstrekt door te zeggen dat de gevoelstemperatuur -4 zou zijn.

Zoonlief had zijn pakket binnen, een extra zware deken waaronder het goed slapen zou zijn. Ik kreeg het al Spaans benauwd bij het idee alleen.

Vandaag is de kringloop aan de beurt en weer zal ik, net als de vorige keer, doorrijden naar de Emmaus, omdat ze daar erg in hun nopjes zijn met alles wat je hen geeft. Een andere reactie dan de geijkte grote kringlopen die nauwelijks nog iets goedkeuren voor de verkoop, alles gaat te snel de kliko in. Zo jammer.

Ook de fysio staat op het lijstje. Vorige week kon ik met de benauwdheid nauwelijks uit de voeten en vandaag is het niet veel beter. Vooral in de ochtenduren schiet ik na een eerste actie in een onbedaarlijk hijgen. Concentratie op de ademhaling is dan een eerste vereiste. Elke keer schieten de frasen ‘Kalmte zal U redden’ en ‘ Het hijgend hert der jacht ontkomen’ door het hoofd. Humor brengt rust. Het zij zo en is niet anders.

Het boek Berg van Ann Quin boet nog niet in aan de weergave van de chaotische gedachten van de hoofdpersoon. Haast onnavolgbaar probeer ik me in hem te verplaatsen. Iedere dag een paar bladzijden en dan zou ik het moeten redden. Vandaag komt het boek van Kader Abdolah aan bij het pakketten-ophaalpunt. Rumi zal een welkome afwisseling zijn in deze donkere dagen voor de kerst.