Bij winterlicht

Foto’s uitzoeken, verdelen in zes stapels, naam erop, straks jaartallen erbij en voor ieder een bak maken, als in de kaartenbakken van vroeger. Het doet me denken aan bibliotheek spelen met mijn zussen. We hadden in een hoek van de kaft van de boeken driehoeken geplakt, briefjes met de datum erop erin geschoven en bij het uitlenen kwam er een nieuwe datum bij. Liever hadden we dat met echte stempels gedaan, maar die hadden we nou eenmaal niet en wie niet sterk is moet slim zijn.

Een tocht door de herinnering. In de geboortejaren van de kinderen werd er meer gefotografeerd dan in de tussenliggende jaren, ten tijde van de eerste en de tweeling helemaal. Lief verbaasde zich over de hoeveelheid. Ik begon met fotograferen toen we samen gingen wonen in Leiden. In die dagen plakte ik nog het een en ander in boeken. Daarna probeerde ik het bij te houden, maar algauw werden het schoenendozen, om later te eindigen als losse foto’s in grote plastic bakken vol, die veilig uit het oog onder het bed werden geschoven. Nog weer later, tassen en tasjes met foto’s. God zegene het digitale tijdperk.

Het aandeel foto’s van school, dertig jaar in beeld gebracht, was minstens zo omvangrijk. Per jaargroep archiveren is een titanenklus. Voorlopig is dat het laatste wat te doen staat. Eerst de bakken voor de kinderen in orde maken.

Het is een wonderlijke reis door de tijd, ik spring van voor naar achter en weer terug. Feestje van de tweeling, he een foto waarop ze alle vier de taartkaarsjes uitblazen. Had ik toen soms een feest bedacht voor alle verjaardagen tegelijk. Mijn jonge moeder in de tuin van mijn eerste huis bij de verjaardag van de oudste, broers, zussen ongerimpeld en goedlachs. Partijtjes met rokende mensen binnen, onvoorstelbaar in deze tijd. Een foto van lief, jeugdig en lachend, het mij nu toch weer zo lieve vertrouwde gezicht. Verloren geraakte vriendinnen met hun kleintjes op bezoek. Soms ben ik de namen kwijt, maar die komen langzaam weer terug. Stralend weer of sneeuw en ijs, nostalgische feestjes rond de kerstboom, pasen, sinterklaas. Ze zijn verkleed, allemaal met mijn mooie jurken uit de hippietijd, zowel de dochters als de zonen. Of ze zitten gierend van het lachen met z’n vieren in bad. Van de jongste zoon, tien jaar later, zijn ook weer heel wat foto’s. Een onherkenbare zelf kom ik tegen, versierd met krullen, glimmende loverhesjes, lange oorbellen in en sieraden om. Als een kerstboom opgetuigd. Met make-up en alles het ongemak dat daar gevoeld werd, bekruipt me nu ter plekke weer, ik ben er overduidelijk mijzelf niet.

Dit is nog maar één tasje, er gaan nog heel veel uurtjes inzitten. Lief zou willen helpen, maar omdat alleen in mijn hoofd het overzicht zit, ben ik de enige die er mee voort kan. Dochterlief had ook al aangeboden alles in huis te nemen. Maar het is te veel en te onoverzichtelijk. Mijn eigen chaos ordenen is tegelijk een vorm van meditatie. Rust creëren. Een mooie manier om het leven te overpeinzen bij winterlicht.