Licht in de duisternis

‘Duurzaamheid wordt duur betaald’ in variatie op een thema van die goede ouwe kniertje, die verzuchtte in de voorstelling ‘Op hoop van zegen’ van Herman Heijermans, dat de vis duur betaald werd. En natuurlijk gaat de vergelijking eeuwig mank, want we hebben het in mijn geval over geldelijk gewin door derden. De boom stond ons op te wachten, tussen vijf andere geel gelabelde exemplaren in. Een klein pierig boompje met rondom de ‘duurzame afhaalplek’ de niet duurzame enorme Nordmannen voor de somma van 18 euro tegen de 32 euro van ons. met daarboven op ook nog eens tien euro borg. Als ik een bal aan een takje wil hangen, zakt het door, vrees ik.

Ik moest denken aan de winteropera en hun uitvoering voor vier+ van ‘Het kleine boompje’. Dat arme kleine boompje met zijn stekelige naalden, die toch uitgroeit tot de allermooiste rond de kerst. Ergens in mijn geheugen zit ook een verhaal over het kaarsje, dat niet in de kerstboom mocht. Het is uit een tijd, lees de jaren vijftig, dat een kerstboom pas echt was, als er echte kaarsen in brandden. Levensgevaarlijk natuurlijk. De auteur is me ontschoten, maar het kaarsje was te lelijk. Uiteindelijk kreeg het toch een ereplek. In de trant van het lelijke jonge eendje, een verhaal met de ware kerstgedachte dat alles goed zal komen omdat gerechtigheid zal zegevieren. Goed deze lieve boom dus ook. Ze mag schitteren, misschien moet ik bij de kringloop kijken naar kleinere ballen of er alternatieve versieringen in hangen. Straks haal ik alles uit de kast om haar op te peppen en gelukkig te maken.

Om bij de kerstversieringen te komen zal ik de kast onder de trap in moeten duiken. Die kast zit ramvol met alle spullen die we, uit het zicht, even snel op moesten bergen. Een aanwas die door een jaar heen groeit en groeit en groeit. Tegen de tijd dat de kerstspullen tevoorschijn moeten komen, wordt ze dan weer grondig uitgemest. Het overtollige, ik vrees in dit geval ook het speelgoed waar echt nooit meer iemand mee speelt, omdat een mand met autootjes voldoende is voor kind en kraai en nazaten, de hulpstukken van de stofzuiger, de ligstoel voor buiten, het kattegrit, het kattenvoer, de mandjes met grote auto’s, de overtollige voetballen, vinden of hun weg naar de kringloop of naar de stort. Stille bewijzen van de aanwezigheid van voetbaltassen in de gang, jongetjes die bij weer en ontij stonden te popelen om naar buiten te gaan om een potje met de vriendjes uit de buurt te spelen op het schoolplein hier tegenover de flat en echt, dat waren alleen maar jongens.

Die kast dus. Diep ademhalen, even de schouders eronder en dan met alle opruimwoede aan de slag. Zo gepiept als je er eenmaal aan begint. Wie weet wat ik nog tegenkom. Ergens natuurlijk ook de plastic box met kerstballen, onverwoestbaar, de nostalgische glazen vogeltjes van vroeger, de lichtsnoeren, de adventskrans voor aan de deur, die schering en inslag steevast twee weken te laat wordt opgehangen, door mijn heilige credo: ‘Sint eruit, kerst erin’.

Buiten zijn de koude beijzelde en onbereikbare wegen, binnen is het warm en knus, klaar voor de gezelligheid die kerst nou eenmaal kenmerkt in deze donkere dagen. Wat je zegt. Licht in de duisternis.