Toeval bestaat niet

Schapen tellen, maar iedere keer rennen ze te hard en brengen het hoofd op hol. Klaas Vaak is met prepensioen en heeft zijn zak zand aan de wilgen gehangen. Lief droomt zijn dromen bij elkaar. Buiten blijft het stil op het geluid van de A2 na, die zacht door het open rooster van het raam ruist. De lucht steekt lichtgrijs af tegen het donker van de kamer. Het is 1 uur 26 en de tijd kabbelt voorbij.

Het kopen van de regenton viel in het water. Nee, niet letterlijk, maar het tuincentrum was toch gesloten. Verkeerde interpretatie van de mededelingen van hun website. Ze waren pas tweede pinksterdag open. Voor die dag waren de kaarten voor het Centraal Museum al besteld. Gelukkig viel dat euvel heel makkelijk en snel digitaal te veranderen. Derhalve gingen we vandaag naar het museum en morgen komt alsnog de regenton aan bod. De kleine blauwe kon geparkeerd worden onder de eeuwenoude bomen op het plein naast het museum. Het carillon van de Nicolaikerk speelde een deuntje, de regen tikte vanaf het gebladerte op het dak. Het was zondag en de stad hulde zich in een aangename rust. Met de paraplu op liepen we het Nikolaaskerkhof over naar de ingang van het museum en vielen met ons neus in de kwakzalvers, de barbieren die kiezen trokken en de aderlaters.

Vooral de koelte en de schemerdonkere zalen met de uitgelichte schilderijen vielen op. Een sfeervolle tentoonstelling met als titel ‘De Gezonde Stad, de kunst van het overleven door de eeuwen heen’. Als extra was er ‘De Vaandeldrager’ van Rembrandt en ‘Annex John Akomfrah’ met zijn The Five Murmurations’ in de allerlaatste zaal, een indrukwekkende vertoning van drie films op evenveel grote schermen. Hij heeft ermee een uitleg willen geven aan wat corona over de hele wereld heeft gedaan met iedereen. Het maakte indruk. Als extraatje ontdekte ik Isaac Israels met twee doeken. Pareltjes tussen de andere schoonheden, tenminste voor mij dan.

Na het museum was er een wijntje met bitterballen bij Gist, het restaurant aan de Vaartsche Rijn. Binnen natuurlijk want het regende pittig door. We wisselden uit wat was opgevallen bij de tentoonstelling. De baardtangetjes, een soort voorlopers van het pincet, bijvoorbeeld, het doek met de zeven barmhartigheden die we allemaal hadden kunnen herleiden, en eigenlijk waren het voor mij vooral de kleine doeken die beroerden, de moeder met kind, de min, de strijkster.

Omdat in het restaurant de bediening een heerlijke Gado Gado zat weg te smullen had ik onbedaarlijke trek om me te wagen aan een bewerkelijk gerecht, de ‘Imam Bayildi’ een Turkse schotel van gevulde aubergines, die ik combineerde met heerlijke couscous met rozijnen. Het heet in de vertaling: ‘De imam die flauw viel’. De reden? Hij genoot zo van de overheerlijke combinatie aan smaken, dat hij ter aarde stortte.

In de avond was er de aangrijpende film ‘De Veroordeling’ op basis van de realiteit en het boek dat Bas Haan, een onderzoeksjournalist, had geschreven over de Deventer Moordzaak, en dat alle werkelijke feiten bloot legde, opdat iedereen voor eens en voor altijd zou kunnen zien hoe verschrikkelijk men had gedwaald in deze zaak. De twee gedupeerden, Michael en zijn vriendin Meike, hebben enorm geleden onder de valse beschuldigingen. Het geeft ook een helder inkijkje hoe het mediacircus de emoties op kan kloppen en hoe het publiek zich moeiteloos laat meeslepen in de te berde gebrachte ‘feiten’ tegen deze zogenaamde’ Klusjesman’, die een voor een afgestreept konden worden als notoire leugens.

Na al deze commotie was er gelukkig nog een klassiek concert in het open veld en laat dat nou precies in het Betuwse dorpje zijn geweest, waar wij, de zussen, onze eerste kop koffie dronken op die dag. Dat idyllische plekje aan de Linge. De mooie combinatie van natuur en klassiek zorgde voor de rust in het opgeschrikte gemoed. Toeval bestaat niet.