Een mijlpaal

Gisterenavond na het programma ‘Even tot Hier’ op het scherp van de snede als altijd, was het onderwerp: ‘Denk je in woord of in beeld’. Lief en ik doen beide, maar bij mij overheerst het beeld en bij lief overheerst de taal. Hij heeft in de afgelopen twee jaar eenzaamheid hele dialogen gehouden met zichzelf. Veelal filosofisch getinte, existentialistische vragen. Ik, in Corona-tijd, om mijn gedachten en belevenissen in kaart te brengen door te tekenen en te krabbelen in een klein formaat tekenboek. Van het een kwam het ander en we trokken er een paar van die boekjes bij als voorbeeld.

Een tekening van mezelf in bed in het ziekenhuis triggerde. Welk jaar was dat. Het duurde even voor we het konden vinden, maar ik wist dat het na de vakantie met het hele gezin in een casa in Portugal was. Daar kreeg ik bij het wandelen naar de winkel, een stukje de heuvel op, voor het eerst felle steken te voelen in de borststreek en moest ik even rusten. Daarna trok het weer snel weg. Niet iets om aandacht aan te besteden, of nee, ik vergat het domweg weer.

Het duurde even maar aan de hand van de fotogalerij en via de vele foto’s van die vakantie kon ik de juiste datum terugvinden. Op de valreep van 2017/2018 had ik mijn reeks angina pectoris te pakken en na twee keer SEH en ziekenhuisverblijf was het de derde keer raak. De kransslagader bleek zo goed als dicht te zitten. De oplossing lag voor de hand. Dotteren en een nieuwe moderne flexibele stent erin. Dat hele proces werd uitgevoerd door twee Italiaanse artsen in een donkere kamer met kerstlichtjes aan de muur en de kleren van de keizer, een klerenhanger in een plastic zak, aan het plafond. Over beelddenken gesproken. Ze waren vooral grappig en gelukkig heel bedreven. Daar werd de katheter richting het hart gevoerd, met als resultaat dat ik na afloop me alweer direct een stuk lekkerder voelde en de zorgelijke gezichten van de kinderen bij terugkomst op mijn cardio-kamertje kon weglachen.

Het probleem van het tijdstip was opgelost. We konden rustig gaan slapen.

De voetbalwedstrijd werd een succes door de overweldigende uitslag. 6-1 gewonnen. Wat een mooie manier om een voetbalcarrière af te sluiten. Zoonlief werd overladen met bloemen en cadeaus door familie en vrienden. Bij de huldiging waren we niet, want ergens in zijn achterhoofd broedde een plan om misschien toch nog een jaar door te gaan. De club had hem edelmoedig de shirts van de drie clubs waar hij voor gespeeld heeft in de afgelopen jaren in een mooie grote lijst geschonken even als een teamgenoot, die net als hij ook voor drie clubs had gespeeld en nu ook afscheid nam.

De foto’s waren ontroerend en de verzonnen teksten erbij op instagram met als grootste compliment ‘ de trouwste fan’ de kroon op mijn eigen ‘voetbalcarrière’ als supporter door al die jaren heen. 31 jaar langs de lijn, dan leer je het spel wel te waarderen.

Thuis bleek een oase van rust. De boeken gingen open, de krant werd uitgespeld, folkmuziek op de achtergrond en Pluis, geborsteld en wel, languit soezend op het balkon. Lief vindt het boek ‘ Het woord voor rood’ boeiend en knap beschreven. Even als ik weet hij maar al te goed wat Afasie betekent. De auteur, Jon McGregor, is volledig onder de huid van de patiënt gekropen. Zoals hij het beschrijft is het in de realiteit ook. Heel knap sijpelt door het hele boek heen het weten dat één enkele gebeurtenis, bijvoorbeeld zo’n vat dat knapt, in alle levens er omheen in een oogwenk een aangrijpende verandering te weeg brengt. Iets om bij stil te staan.

Vandaag gaan we op pad voor de regenton. Met de voorspelde regen zou het wel eens niet al te lang kunnen duren of ik kan eindelijk water tappen uit eigen vaatje. Een mijlpaal.