Bij deze

Terwijl Franklin over het land raasde en her en der voor opschudding zorgde, kabbelde de droom stilletjes voort. Een wonderlijke, als altijd, waarbij er een wedstrijdje aan de gang was van: Wie er het snelst op handen en knieën om de tafel kon lopen. Iemand verzekerde mij, dat ik het echt kon proberen op mijn versleten knieën en dat dat geen schade zou geven. Inderdaad ging ik als een speer en won de wedstrijd. Het resultaat was dat ik eindelijk een keer op het ouderwetse vroege ochtenduur wakker werd. Koffie en genieten van het oplichten van de donkere nacht.

Gisteren kwam dochterlief gezellig theeën, maar ze had alleen de kleine dribbel bij zich. Die moest uit zijn autoslaapje en zijn dikke jas gepeld worden en keek nog wat pips in het rond. Maar zodra hij in de kamer was, ontdekte hij zijn vriendin, de pop Greetje, en smeekte mij haar tot leven te wekken. Zijn naslaap verdween als sneeuw voor de zon door Greetjes grappen, helemaal toen ze hem wel wilde opeten. Dat leverde een hoge, ietwat, angstige maar ook uitgelaten lach op. Het monstertje, een vingerpopje van het bijbehorende monsterboek, leverde grote hilariteit op tijdens het voorlezen. Vooral omdat hij steeds de herhaling zelf kon nazeggen. Dat er geen goed einde was, deerde de lieverd geen seconde, schaterend bewoog hij het vingerpopje over de bladzijden. Hoe meer monsters, hoe beter, hoorde je hem denken. Daarna was het de hoogste tijd voor crackertjes en appelsap.

Ineens dacht ik aan de mappen boven, die ik dochterlief wilde laten zien. Studiemateriaal van Speel je wijs, dat al jaren stond te verstoffen in een tas achter het bed. Ziezo, weer wat ballast over boord. Dribbel had ondertussen de doos met kleine auto’s ontdekt en speelde een heel spel in zijn eentje, iets wat hij als geen ander kon. Wij konden heerlijk bijpraten.

Zoonlief kwam zijn vogelaars-attributen laten bewonderen en toen de twee Turkse Tortels ondanks de striemende regen er lustig op los pikten in de voederbak konden we door de Swarovski- verrekijker de druppels als diamantjes op hun veren zien liggen. Het was een aangenaam verpozen en natuurlijk ging een bakje met de eerder gemaakte pasta richting huis. Dribbel zond, hard lopend om de niet aflatende regen, kushandjes over de galerij in het ritme van zijn rennende schoentjes. Later appte dochterlief dat de jongens van de pasta gesmuld hadden en dat alles schoon op was.

In de Skype met lief een schematische weergave voor het programma van de volgende dag, nu dus. Straks rij ik om elf uur richting Hoek. Daarna gaan we richting Den Haag en na het onderzoek gaat hij voor een paar dagen mee naar huis. Het grote voordeel van een weerzien is dat het extra genieten is als je elkaar in de armen kan sluiten. Nu nog duimen voor een gunstige uitslag en dat stormachtige Franklin zoet gaat rusten. Dat geeft een geruster gevoel. Hij gromt hier nog steeds een beetje na. Daarna mag het wel wat droger worden allemaal. En lichter…Letterlijk en figuurlijk.

In de boekenbijlage van de krant trok een recensie van het boek ‘Waar gezongen wordt’ door Shula Tas de aandacht. Ze gaat in het boek op zoek naar haar identiteit. Ergens wordt beschreven hoe ze zichzelf ziet: ‘Als een rode draad mij zou verbinden met alle generaties voor en na mij, dan zou die op dit moment alleen bestaan uit een klein rood puntje. Een gênant klein stipje in de eeuwigheid. Een losse noot op een verder lege partituur. Een lied zonder begin en zonder einde, zwevend in een vacuüm van tijd’ De conclusie van recensent Onno Blom is de volgende: ‘Door haar verdriet en schaamte onder ogen te zien probeert ze haar lot te omarmen. Zich te verzoenen met het onvermijdelijke’. Een boek ‘dat zich op de grens van feit en fictie beweegt’ lijkt me uitstekend geschikt voor de lijst van ‘te lezen boeken’. Bij deze.