Een feestje waard

Nog vroeger dan anders en voor de zekerheid de wekker ingesteld voor deze ochten.. Mijn taak was de gymzaal te ontsluiten waar die ochtend de voorstelling ‘Guppie’ zou worden gespeeld. De theatergroep had een uur nodig om op te bouwen, dus ruim voor de aanvang van half tien, moest het gebouw open. Het was een stief half uur rijden. De nacht liet zich op terugtrekkende sluipersvoeten veroveren door zijn vriendin de Dag.

De slaap uit mijn hoofd vloog bij iedere sprank ochtendlicht de nacht achterna met alle dromen in het kielzog en de lome ochtend erbij met een eerste Valentijn boodschap per app. Ziezo, aan het werk. De spierballen moesten rollen om de banken en de matten vast klaar te zetten in de kale sportzaal. De maten van het podium had ik opgevraagd en stapsgewijs mat ik de afmetingen na. Daarna gepuf en gehijg om de onhandige matten en de looiige banken op de juiste plek te krijgen. Maar daarna had ik alle tijd om uit te rusten, want het gezelschap stond vast in de file en kwam een twintig minuten later.

Het was een tikkie koud in de grote zaal maar de twee kleedkamers waren lekker warm. De kinderen waren twintig minuten te vroeg, maar de opbouw kon korter, dus konden we ook eerder beginnen. Voorbeeldige groepen met voorbeeldige juffen, die kalm en afwachtend de kinderen en hun spontane reacties konden laten gaan. Corrigeren geeft veel meer onrust.

Wat een heerlijke voorstelling was Guppie. De spelers hadden er subtiliteiten in gestopt die vooral door de kinderen zelf begrepen werden. Grapjes waar ze om moesten schateren, spanning waarbij ze griezelend zaten te genieten en geluiden die hen de oren deden spitsen. Guppie in de zee, tuurlijk wel, haai verliefd op, uhhh, nee, bevriend met Guppie, alles is mogelijk. Laat Guppie en alle zeevriendjes maar zwemmen. Of het nu een grote walvis is of een bijdehante krab, ze kwamen allemaal langs, compleet met zwiepende vin en knippende scharen. Toch was Guppie ook weer stiekem blij bij zijn eigen vriendinnetje de goudvis in het aquarium. Eind goed al goed.

De twee optredens verschilden. De eerste groep zat er helemaal in en hing tegen het verhaal aan om maar vooral niets te missen. De tweede groep begon met een gehonoreerd wc-loopje en dan is helaas het hek van de Dam. Dan blijven kinderen vragen en gaan, al dan niet begeleidt door de juffen, wat nog meer onrust veroorzaakte.

Al met al toch geslaagd en voor de twee acteurs heerlijk om weer los te kunnen gaan sinds november. Fijn dat het straks allemaal mogelijk is. Het blijft voeding voor de ziel. Tussen de beide voorstellingen hadden we nog een leuk gesprek over de essentie van het spel voor jonge kinderen. Dat hoeft niet groot en meeslepend te zijn. Hier geldt nog meer ‘ Minder is Meer’. Hoe minder ruis er is, hoe duidelijker het verhaal uit de verf komt.

Met een fijn gevoel reed ik richting huis waar ik net op tijd was, zo bleek, om de man van de brandalarmen te ontvangen. Op iedere etage kwam er een te hangen met een batterij, die beloofde tien jaar mee te gaan. Een kwestie van samenklikken en plakken. Koffie en thee kon ik niet aan hem slijten.

Straks gaan Lief en ik met elkaar Skypen. Even dat lieve gezicht zien. Valentijn is het iedere dag vanaf nu, maar we vieren met name dat we elkaar weer gevonden hebben na al die jaren. Dat is echt wel een feestje waard.