Vort, aan de slag

Gisteren op Valentijnsdag, waarop je er op voor kan staan dat je het niet viert omdat alle dagen Valentijn zijn, kwam er een cadeautje digitaal binnengeslopen. Ergens, ik meen op de doorgaans weinig verheffende kost van Twitter, schoof deze zin naar voren: ‘De deur van het geluk gaat naar binnen open’. Het komt uit de koker van Søren Kierkegaard. Het werd stil in mij bij het lezen van deze woorden. Wat een kracht aan betekenis viel aan die ene zin te ontlenen. Zodra je het geluk in jezelf hebt leren kennen, valt het uit te dragen naar anderen. Het is een basis, waarop de oude oosterse wijze spreuk geschoeid is: ‘Elke glimlach die gij uitzendt, keert weer naar U terug’. Om te koesteren, op de koelkast te plakken of boven je bed te hangen, maar vooral om je eigen te maken, dergelijke doordenkers.

Zondag op de thee bij dochterlief maakten we met kleindochter haar ideeënbord voor hun rondreis door Europa volgend jaar. Wat wil je allemaal zien. Natuurlijk wees ze elk kleurrijk plaatje aan dat in haar ooghoek verscheen. Veel zand en water, hier en daar een stadsgezicht met torentjes en veel van wat doorgaans in toeristenboekjes te ontdekken valt. De kleine filosoof had er ook een gemaakt en daar stonden opvallend veel afbeeldingen van dieren tussen.

We borduurden voort op het idee dat vriendlief en ik dan zouden toeven in Verweggistan en zij met de caravan op het terrein konden komen logeren. Hoe leuk, zo’n vooruitzicht. Ruimte en tijd ondergeschikt aan de plaats. De wereld wordt op die manier een stuk groter dan ze was. Evenzo vaak springen er weer reizen rond in mijn gedachten. Het zoutpad in Engeland als eerste, maar ook Schotland, Ierland, Frankrijk, Italië, iets wat ik niet meer voor mogelijk hield omdat ik alleen niet op pad dorst te gaan. Met mijn lief ligt de wereld weer open. Dat voelt als een gezegend mens.

Dagdromen neemt een vlucht als de liefde in het spel en de geliefde tijdelijk alleen per beeld bereikbaar is. Het brengt zoveel met zich mee en opent deuren, waarvan ik meende, dat ze voorgoed gesloten zouden zijn. Oude ideeën worden afgestoft, zelfs de toekomst maakt een hernieuwde start. We zijn niet ‘Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan’, het stel bij de tikkende klok van het verleden van Louis Couperus, maar twee mensen met hernieuwde levensvreugde. Bij tijd en wijle noem ik mezelf een romantische dwaas, maar tegen de roze wolk schurkt een betekenisvol vooruitzicht. Iets om te koesteren.

Een app van zoonlief. De twee kleintjes hebben een fikse buikgriep. Het brengt me terug in de tijd, toen we een kerst met de zieke vier hadden doorgeworsteld. Emmers en washandjes onder handbereik, grauwe koppies van ellende. De theelepeltjes gingen mondjesmaat naar binnen met het broodnodige vocht en huidplooien werden regelmatig gecontroleerd. Eens een pleeg, altijd een pleeg. Slaap was ver te zoeken. De keerzijde van de medaille van het huiselijk geluk. Ziek zijn in kwadraat betekent zorgen in kwadraat. Hoe deed mijn moeder dat met haar elftal denk ik dan. We werden niet gauw ziek verklaard, zolang de handen nog konden wapperen werden we geacht ze te gebruiken ter meerdere eer en glorie van het gezin. Pas als het echt niet meer ging mochten we onder de wol. Het zorgde er wel voor, dat we ons nauwelijks ziek achtten bij kleine kwalen en dat is altijd zo gebleven.

Het eerste kinderboek is bijna uitgelezen en het begin van het verhaal voor de historische kring is er ook. Alleen zijn zorgt voor meters maken als ik me niet teveel in het dagdromen verlies. Dat levert weliswaar nieuwe inspiratie op, maar zet op zichzelf geen zoden aan de dijk. Vort, aan de slag.