Dat geeft vertrouwen

Vanmorgen stond er een evaluerend gesprek en een reis naar Hoek op de planning. Dat betekende even geen tijd om te schrijven. We hadden de tijd samen vooral als verrijkend ervaren. Er zijn wat van die verwonderingen, waarop je je afvraagt hoe het zit met het tempo of het inzicht, of de beweegreden die er achter steekt. Is het mogelijk een ingeslopen gewoonte of een karaktertrek. Nu heb ik de lieverd acht jaar lang van haver tot gort leren lezen. In die zin zijn er maar weinig verrassingen. Vooral de laatste jaren hebben wat uitdagingen opgeleverd. Daar krasvrij uit komen is voor iedereen een opgave. Maar krasjes zijn te helen met de juiste sfeer erover. Het gaat goed komen. Dat voelen we in elke vezel en die wetenschap is het alles overwinnend geheim.

Ja, voor het eerst sinds al weer gelang hadden we een dag gepland vol eigen kunst, in dit geval lino-snijden bij vriendinlief. Iets wat we vorig jaar september ongeveer in het leven hebben geroepen. Gewoon omdat het niet alleen stimulerend werkt om met verschillende kunstvormen bezig te zijn, maar ook om elkaar weer te spreken en de levens te delen zonder alleen maar het eeuwige koffie-uurtje. We dreigement ons even te verliezen om schoolperikelen, maar kregen dat gelukkig bijtijds in de gaten. Geen werk maar liefdes en levensverhalen. Daar hadden we er in overvloed van. Ze stikten van nieuwsgierigheid omtrent vriendlief en het ontstaan van dat verhaal. Het ging uitgebreid uit de doeken en hun ontroering omtrent de samenhang der omstandigheden was treffend. Zo voelt het nog steeds.

Gisteren had ik al naar een paar objecten gekeken die ik wilde nemen voor die nieuwe lino-ronde. Een vrij modern wajangpop uit mijn gang, de Afrikaanse op het plastic waar de rozen waren ingewikkeld, die ik voor de gastvrouw had uitgezocht, en de objecten van Juan Munoz, een beeldengroep die ik in Voorlinden had gezien.

In aanvang volgde ik vooral het lijnenspel, later dorst ik meer het schaduw en lichtspel vorm te geven. Boeiende materie en eigenlijk heerlijk om te doen, zo simpel, aan de keukentafel. Kranten eronder, ininkten en afdrukken en verbaasd zijn om de toevalligheid waarin de afdrukken zich wenden. Adembenemend.

We stimuleerden elkaar op onze geheel eigen wijze. Er is een Pietje precies, een voorzichtig ontluikend talent en een eigenwijze vervormen. Zo vind je elkaar, door iets op te steken van elkaars ervaringen. ‘Hé, meer inkt geeft dit en te weinig dat effect’. Toe te passen dus, maar ook meerdere tinten en het mengen ervan. Hoe langer we bezig waren, hoe groter de lol. Na een heerlijke productie, terwijl er een van ons nog altijd bezig was te snijden en nog niet aan afdrukken was toegekomen maar dat straks in alle rust ging doen, namen we afscheid. Dag liefjes, tot de volgende creatieve stimulans.

Je kwaliteiten delen, je ontdekkingen en ervaringen meegeven, het hoogste goed. Zo creëeren we een platform voor anderen. Delen van de resultaten en inzicht geven in het proces baard kunst. Vriendinlief kocht na dit spontane kunstfestijn een hele gutste met drukinkten in een aantal kleuren. Hoe leuk is dat. De volgende weken gaan we een vulkaanuitbarsting aan creaties meemaken.

Vriendlief appt dat het goed gaat met zijn vriendinloze week. Haha. Hier ook hoor. Even nuchter het gemis bezien en tot de conclusie komen dat de gevoelde verrijking alleen maar bewaarheid was. Dat geeft vertrouwen.