Een verrassende wending

Iets later dan mijn wens werd me door een vriendelijke mevrouw een ingang gewezen in het labyrint van meerdere entrees. Ze bracht me naar de enorme sporthal, waar op dat ogenblik al de twee muzikanten werden binnengelaten door een wat norse zaalbeheerder, omdat hem niets bekend was van een voorstelling die ochtend. Er was een en ander in die ondoorgrondelijke wegen der communicatie blijven steken, maar de oplossing bleek al snel voorhanden. De mannen hadden er zin in en dit was een akkevietje dat geen strobreed in de weg legde. Monter gingen ze aan de slag met het opbouwen van hun podium.

Ik wist dat er de eerste keer zo’n 100 kinderen zouden zijn. Een snelle berekening mat twee rijen matten en drie rijen banken. Met die bescheiden afmetingen van de kinderen kwam het zo wel goed. Peer en Stefan bleken twee joviale mensen vol Brabantse gezelligheid. Peer kende kennelijk al de weg naar de kantine en zorgde voor thee en ik oefende mijn spierballen op de robuust houten banken, waar weliswaar aan één kant wieltjes onder zaten, maar die onwendbare staketsels bleken, maar binnen een stief half uurtje waren we klaar voor ontvangst.

Het feest kon beginnen. De afmetingen van de inmiddels gehalveerde sporthal waren dusdanig, dat de teugels konden vieren. Direct vanaf het begin wond Peer de kinderen om zijn vinger en sprongen, zongen, dansten en klapten ze vol enthousiasme mee, terwijl een enkeling in vervoering tussen al dat hossende spul idolaat naar hen of de instrumenten zat te kijken. Alles genoot ten volle van wat ze voorgeschoteld kregen.

Stefan begeleidde zijn partner, die op zijn wenken bediend werd als de volgorde hem wat ontschoten was. Dat bleek bij de tweede voorstelling, die, zoals dat gaat bij improvisorisch gevoelige mensen, weer net even een andere wending nam. Bij het bestuderen van het schema dacht ik trouwens dat er maar een optreden was. Kwestie van lezen, dame. Niets aan de hand. Alle gegevens schoven uiteindelijk naadloos in elkaar en de kinderen en de leerkrachten waren vol lof.

Er was een liedje bij van de Maori’s, die ik herkende uit mijn volksdansperiode uit het grijze verleden. Iets met handengeklap, herinnerde ik me. Maar later, toen de jongens allang weer weg waren, schoot het me te binnen dat het een heerlijke stokkendans was geweest, waarbij die korte exemplaren met droge tikken een staccato maar ritmisch effect hadden. Ik zal het ze een volgende keer nog eens influisteren.

Moe( want weer die banken)maar voldaan reed ik in de kleine blauwe naar huis, waar lief en ik in alle rust genoten van een lunch in alle stilte, tot zoonlief en schoondochter de spanning van hun voorgenomen vliegruis naar het Zuiden binnen brachten. Een klein dutje om de vroege ochtend te compenseren, was nu op z’n plek. De kinderen naar Amsterdam gereden en een snelle maaltijd geregeld bij het plaatselijke cafetaria. Verzadigd en toch veel te moe en met het vooruitzicht een hele week zonder elkaar te moeten, schoof de avond wat wrevelig in elkaar. Daar hebben we betere staaltjes van gezien.

Morgen maar eens bij de thee blijven en helder, dat scheelt een slok op een borrel. Maar eerst is het tijd voor een klein feestje met de vriendinnen van ons eigenhandig opgerichte kunstclubje. Linosnede de hele dag en lekker uitleven vooral, alle opgedane indrukken van deze ‘Wittebroodsweken’ zoals mijn lieve blogvriendin het noemde, verwerken in een liefdevolle en betekenisvolle afdruk. Lekker gutsen, inkten, afdrukken en erbij blijven. Heerlijk om lief en leed te delen met deze twee schatten en ze bij te spijkeren omtrent de liefde in het kwadraat ofwel, hoe een leven ook op oudere leeftijd nog een verrassende wending kan nemen.