Het is de hoogste tijd

Kaarslicht, Loudon Wainwright zachtjes met zijn Bluegrass op de achtergrond, wijntje onder handbereik, languit liggen op de loungebank en uren kletsen. Over vroeger, over gekke voorvalletjes toen, over nu, over alles wat er tussen ligt, over hoe mooi het kleine leven kan zijn als je het beperkt tot wat ons nu overkomen is. Kan het mooier in de maand van Valentijn, als alle dagen als die ene dag in het jaar blijken te zijn.

Vandaag gaan we over tot de orde van de dag. In het kleine dorp even verder op wachten straks 101 kindersnoetjes totdat ze binnen gelaten worden in het gymlokaal van het sportcomplex. Het wordt even moeizaam sjouwen met banken en matten, maar daarnaast er een uur lang vertier ende vermaak met de liedjesatlas van Koos Meindert vertolkt door Peer & Stefan. Een kleine vakantieparade door een aantal landen heen. Ze nemen ons op sleeptouw en we zijn zeer benieuwd.

Vanavond brengen we zoonlief en schoondochter naar Schiphol voor een weekje zon happen. Om de overgang te vergemakkelijken is er daar regen voorspeld vanavond, maar het is er wel 18 graden. Daarna belooft men zon, dus de lieverds kunnen hun hart ophalen.

Gisteren was het hier maar bitter koud. Het is de wind, die het extra guur maakt. Dan haasten mensen zich met wapperende jassen een supermarkt of winkelcentrum in en het gezwiep van takken en alles wat meewaait brengt de onrust binnen. Misschien was het antwoord wel de avond met de weldadige lome muziek, die de tijd remde en dirigeerde.

Hoera, er komen versoepelingen. We mogen straks weer gewoon op een terras gaan zitten of zonder reserveringen een museum in. Ik kan niet wachten. Het lijkt me het summum van heerlijk, nu het voor mijn lieve outsider zo moeilijk is met de slecht verstaanbare papieren QR-code, die men nauwelijks begrijpt. Ook de kinderen mogen weer allemaal tegelijk op bezoek komen en is er een mogelijkheid om er met iedereen een dag op uit te trekken naar het strand en de duinen, om onze opgekropte boodschappen van het afgelopen jaar in het zand te schrijven. Er kan eindelijk afgerekend worden met de heersende angst, de allergrootste boosdoener van deze periode.

Vriendlief vordert in De biografie van Erasmus, ik heb ondertussen al een begin gemaakt met Willem de Zwijger en ben ook bezig met de vijf kinderboeken. Daar tussendoor loopt het verhaal van de Historische Kring waar de verhalenverteller opa weer op zal komen draven voor een verhaal uit de ijzertijd, dat zacht smeult in de gedachten en al wat contouren begint aan te nemen.

Zo kabbelen we voort. Er wacht een onderzoek in het ziekenhuis, waar we erg benieuwd naar zijn, het huis in Verweggistan wordt nog steeds verbouwd en zal eind april klaar zijn voor een inspectieronde. De tuin wacht op een rigoureuze snoeiwerk na de uitslag van het een en ander en vriendlief kan niet wachten om de spieren weer te spannen met noeste landarbeid. Zullen we nu eindelijk opnieuw, maar dan samen, mogen genieten van dat kleine paradijs. Hoe meer ik eraan denk, hoe groter het verlangen. Per slot van rekening is daar twee jaar geleden de kiem gelegd voor wat er nu tussen ons twee plaats vindt. Twee zielen, een gedachte.

Pluis heeft haar plek heroverd op mijn schoot en geniet spinnend van de aandacht. De nieuwe baas wordt geaccepteerd, maar met gepaste nuffigheid. ‘Een beetje Poes wil veroverd worden’, hoor ik haar denken. Dat doet hij met verve. Ze krijgt eten van hem, hij speelt grappige spelletjes met allerlei stembuigingen en de juten verenbal aan het touwtje en hij daagt haar uit op een vrolijke manier. Daarna ligt ze tevreden op haar kleed als de koningin van Sheba.

Koffie in de thermoskan en gaan. Het is de hoogste tijd.