De kersen op de niet te versmaden taart

De ochtendstond kende vanmorgen een andere indeling. Voor ons doen vroeg uit de veren met een kalm ontbijt als start en omlijst door de muziek van George Moustaki bespraken we de bezigheden van de dag. Om elf uur werden we verwacht in het museum aan de rand van de stad, om de oude gebruiksvoorwerpen van het stenen tijdperk te bekijken en daar opnieuw een verhaal met projectmogelijkheden te verzinnen.

Op het vriendelijke weggetje langs de boomgaard, de schapen en de knotwilgen, al dan zonder pruik, omlijstten onze voetstappen op de enige juiste manier. Het ademde land en buitenlucht. Drie mannen waren halsbrekende toeren aan het verrichten bij de waterwipmolen, vermoedelijk onderhoud en, wat zou dat fantastisch zijn, om hem aan de praat te krijgen. We werden achterop gefietst door onze afspraak, die, zoals gewoonlijk, een golf van spontane blijdschap en enthousiasme aan de dag legde. Het werkte als altijd aanstekelijk.

We liepen de kinderboerderij op, waar enkele ouders met kind heen en weer keuvelden tussen konijnen, pauwen, kalkoenen en kippen in hun hok. Ergens registreerde mijn blik twee witte pauwen. Pas naderhand fronste het voorhoofd zich bij die gedachte. Zeldzaam, leerde Google en inderdaad, ze hoorden echt bij de levende have van de Stee.

We gingen door de zijingang van het historisch museum om daar, met gebogen hoofd, de veel te kleine toegangsdeur in te lopen. Een vrolijke verhandeling over de herkomst van de hem onbekende gast was de inleiding, met opvallende toevalligheden in wonen, straten, buurten van de oude stad.

Daarna bekeken we de nagebootste attributen van een samenleving uit het stenen tijdperk. Gewapend met twee Duitse boeken over die tijd en alle informatie die ik nodig had, incluis een rondleiding door de inzichtelijke geschiedkundige basis van ons bestaan met haar appetijtelijke voorstellingen voer mijn verhaal al, voor een deel gevuld met beeld, de stroom af in die uitgehakte holle boomkano van lang geleden. Om in de termen van het aanwezige weefgetouw te spreken, daar viel wel goed garen mee te spinnen en te vlechten en zeker met voldoende schering en inslag. Niet zo moeilijk als beelden zo helder en duidelijk zijn.

Onze gastheer had nog wat te verhapstukken en wij wandelden langs dezelfde weg terug, waar nu de molen met haar indrukwekkende wieken wind probeerde te vangen, terwijl het waterrad met haar schoepen het water schepte in een vrolijk draaiende beweging en net zo hard er weer uitgooide. Al met al een blije gebeurtenis. Ik had haar nog niet eerder aan het werk gezien. Alles draaide soepel en steevast. De mannen stonden er met rode konen en nauwelijks verhulde trots van te genieten.

Nu restte alleen de boodschappen nog en al het leesvoer dat geduldig thuis lag te wachten. We doen met koken een rondje dwars door de koelkast en de kast en het spel dat we spelen heet: ‘Hoe haal ik iets voor de laagste prijs’. Niet in de laatste plaats om de gestegen prijzen die de pan uit lijken te rijzen, maar ook als sport. Bepakt en gezakt kwamen we thuis.

Gisteren werd naast een pakket met de dikke pil van ‘Willem de Zwijger’ door René van Stipriaan en het boek van Thomas Moore: ‘De ziel kent geen leeftijd’ ook een prachtig boeket bezorgd. Hooglijk verrast nam ik het over van de man met het vriendelijke goedlachse gezicht dat half schuil ging achter de enorme bos. Het was van de vrouw die de planning deed omtrent mijn vrijwilligerswerk en dankbaar was voor de flexibiliteit om altijd en overal te kunnen invallen. Zo’n lieve geste, die waardering…Het zijn de kersen op de niet te versmaden taart.