Succes verzekerd

‘De verschrikkelijke jaren tachtig’ komt langs, een programma over een woongroep uit die tijd, waarbij de volwassenen op een wonderbaarlijke schreeuwerige en bedillerige manier met elkaar omgaan en de kinderen verwaarloosd worden. Aan het hoofd staat een brallerige man, die de regels heeft verzonnen en daar zichzelf niet aan hoeft te houden omdat hij de enige man is.

Nu wil het geval dat ik met de vader van de kinderen ook een tijdje in een woongroep heb gewoond. Wij deden bijna alles samen in overleg. Mijn oudste dochter is er geboren, maar daarna zijn we snel naar een optrekje voor onszelf gegaan. Het enige wat ik niet echt fijn vond was de kattenbak, die gruwelijke geuren verspreidde nadat de week vorderde. Het huis was van een vriend, die ook in de woongroep woonde. In die zin was het niet helemaal democratisch, maar toch vrij harmonieus. We waren met z’n vieren en dat bleek behapbaar.

Anders was het in de woongroepen waar ik later kwam, omdat de tweeling op de bijbehorende crèche zat. Als ze gingen spelen was het altijd in ‘De Hof‘. Alternatieve gezellige bende, maar veel gestructureerder dan de groep uit de serie. Er waren hele lijsten met taken. Kookbeurten, schoonmaakacties, kinderopvang, tuinieren, maar er was ook genoeg ruimte om je terug te trekken, als dat zo uitkwam. Iedereen hielp elkaar met klussen.

Het waren een aantal huizen om een binnentuin heen en dat gaf een veilige kindvriendelijke omgeving. Alles ging naar dezelfde school, net als mijn kinderen. De hof was een soort thuiskomen, ook voor ons, al woonden we veel verder weg. Gelijkgestemde zielen met ieder hun eigen eigenaardigheden en daarom zo leuk. Het verloop was in het begin niet groot.

Toch hield ik van onze privacy. Het feit dat je zelf kon bepalen hoe je iets wilde aanpakken en je je niet hoefde te voegen naar een algemene regel was het summum van vrijheid. Dat leerden we vooral uit de eerste ervaring. Daarna is vrijheid, blijheid altijd de norm gebleven.

Op de voederplaats zit dikke Dolly duif en pikt al het lekkers naar binnen. Twee Turkse tortels probeerden in de buurt te komen, het mannetje met gespreide vleugels op de rand van de plank, maar Dolly maakte zich extra groot en sloeg de aanval met verve teneer. Het mannetje vloog weg en het vrouwtje keek vanuit de prunus lijdzaam toe terwijl Dolly onverstoorbaar het lekkers onder diens snavel aan het wegpikken was.

Vriendlief is aan het schrijven. We hebben net ontbeten, of nou ja, gebruncht en hij zit aan de tafel, terwijl ik de woorden op de kleine IPad intik. Het eerste kinderboek, waar ik gister in begonnen bent, ligt naast me. Het is een verrassend verhaal, waar je in de groep goed mee uit de voeten kunt. Gespreksstof te over in het Land van alles, waar vreemde regels gelden. Het volk mag namelijk geen grijze gedachten hebben, die zouden ondermijnend zijn voor de goede sfeer. Dat alleen al is voldoende om een goed gesprek mee te beginnen. Waar denk je aan bij de term grijze gedachten, schrijf er eens een paar op of teken ze( in de onderbouw). Het begint alweer te kriebelen. Waar zijn die groepen als je ze nodig hebt. Haha.

Donderdag mag ik met wat kleutergroepen aan de slag bij de voorstelling ‘De liedjesatlas’ van Koos Meinderts, in een uitvoering door Peer en Stefan. Ben zeer benieuwd en heb erg veel zin. Ook zo leuk om die genietende snoetjes te zien, er zijn veel liedjes en instrumenten bij. Succes verzekerd.