Wie zal het zeggen

Na de onderdompeling in het paradijselijke gevoel komt de nuchtere kijk eindelijk weer om de hoek zetten. De zorgeloze vakantie is voorbij. Hier moet gewerkt worden en met vaart. Haha. Sommige zaken voelen luchthartiger, anderen wegen juist zwaarder, omdat de wetenschap dat je er behoorlijk door kan worden opgeslokt, op de loer ligt. Juist door het volkomen gericht zijn op elkaar in de roze bubbel met diffuse geluiden van de buitenwereld, zorgen voor minder ondernemingslust. Maar er valt iets door te prikken. Vandaag maak ik een afspraak om een oude woonstee te bezoeken voor het volgende verhaal van de historische kring voor de groepen zeven en acht van de basisscholen. Ook wegen de kinderboeken steeds zwaarder achter het luikje recensies voor deze maand. De hoogste tijd voor een volgende stap.

In de bubbeliaanse ochtenden was tijd een ondergeschoven factor. De dagen werden ingekort tot middag en avond. Het draait inderdaad om kwaliteit en niet om kwantiteit, maar als de volledige dag benut kan worden is dat wel een prettige bijkomstigheid. Meer tijd om te genieten van het al. Mijn wereld en zijn wereld.

Op bezoek bij dochterlief met de oudste twee, die tersluiks onder de wimpers door deze vreemde meneer in ogenschouw namen. Al kwetterend en gamend vlogen de opmerkingen en de vragen over en weer. Het huis werd opgezocht in Google Earth en oogstte bijval. Dribbel kwam iets later met zijn vader binnenvallen. Daarmee kwamen ook de taartjes voor bij de thee. Een in te studeren danschoreografie voor school, door de oudste, bleef in de lucht hangen evenals de spreekbeurt van de tweede lieverd. Toch een tikkie verlegen onder de vreemde blikken.

Stralende zon sprak het weerbericht tegen. Hadden we toch een mooie wandeling met het coronavrije gedeelte van de familie kunnen maken. Wat in het vat zit verzuurd niet. Afdeling scheerapparaat was toe aan een oriënterend onderzoek om het oude exemplaar in het etui van vriendlief, die ternauwernood nog schoor, te zijner tijd te kunnen vervangen. Evenzo gold het voor een nieuw hoeslaken. Geen weet meer van de afmetingen van zo’n prinses-op-de-erwtbed. Kingsize was misschien wel te groot. Wonderlijke vragen op een wonderlijke dag.

‘S Avonds was ‘Matthijs gaat door’ op een later tijdstip dan normaal, met daarvoor een aflevering van project Rembrandt. Beiden de moeite waard om te bekijken. Rijk de Gooijer werd aangehaald bij Matthijs en tegelijk ook zijn beruchte eigenschap om zijn verhalen te overdrijven, of nog beter, aan te dikken tot grote hoogte. Het bracht mijn vader mee, die een diepe verachting koesterde voor deze Utrechtse Bon Vivant. In zijn ogen wilde hij maar niet deugen. Zijn vriend Maarten Spanjer en Matthijs gniffelden om de schavuit zijn zogenaamde heldendaden. Ach ja. Stormpjes in een glas water, of toch niet?

De opluchting bij de man die naar huis werd gestuurd na deze aflevering van project Rembrandt was groot. Het koste hem erg veel inspanning en hij wilde weer vrij zijn om zijn eigen ding te kunnen doen, de ontwikkelingen in eigen tijd en eigen uur weer op te pakken. De druk was hem te hoog. Een verademing, zo’n nuchtere reactie en kijk op de zaak. Iets van ‘Laat mij de vergetelheid’ of de tol van de roem.

Wel kriebelt het programma de lust wakker weer met schilderen en de andere bezigheden te beginnen. Tuin op orde brengen, atelier schoon poetsen, roodborstje begroeten en aan het werk, terwijl er tegelijkertijd hier en daar de wilgen onder handen kunnen worden genomen om met de takken nieuwe omheiningen te vlechten. Het kriebelt al, dat voorjaar en tikt zachtjes de stoffige winter weg. Of is dat alleen in het hoofd bij het smeden van de nieuwe plannen. Wie zal het zeggen.