De prachtige, maar stormachtige, dag

Een stralende dag verwarmde de geest. Wat een beetje zonlicht al niet vermag. De weilanden en landerijen lagen er groener bij dan sinds lang. De vogels zwierden in groten getale dartelend boven het veld. Kauwen, ganzen, aalscholvers, de spreeuwen in hun eigen sierlijke patronen. Op weg naar de uiterste rechterpunt van de kust. Het is één weg en makkelijk af te leggen. Voldoende gespreksstof ter afleiding.

Schoonzus en broer zaten al klaar achter de gedekte tafel. De keuze tussen te laat of op tijd komen belemmerde om de bloemen te halen, die bij zo’n eerste kennismaking hoorde. Mijn streven is op tijd of ruim op tijd. De begroeting was evenzeer hartelijk. Broer herkende mij niet meer van toen, ooit, lang geleden. Er was de helft meer van hem dan destijds. Hartelijke ontvangst en het voorzichtig aftasten van wat voor vlees men in de kuip had. ‘Een zelfgebrouwen tomatensoep met balletjes’ deelde broer mee terwijl hij zijn vrouw met onverdeelde trots toeknikte. ‘ Het was een gokje hoor, wist niet of je het lustte.’ Was het bescheiden, bijna verlegen antwoord. Mijn moeders soepje in een vreemde kom.

De kleine oude terriër was uit zijn mandje opgestaan en kwam zijn oude baas begroeten, daarna kwam hij naast hem liggen. Schoonzus zorgde voor het diertje met heel veel liefde, maar het werd een beetje te zwaar en nu alle bezigheden in de Corona-luwte weer een aanvang namen en ze de verantwoordelijkheid had voor twee grote kerkkoren moest er wel iets veranderen. Al keuvelend en afwegend kwamen we tot een mooie tussenvorm, die haar een aantal dagen zou ontlasten en meer lucht gaf.

Door alle verhalen heen en de wandeling met het beestje, de oortjes parmantig omhoog, koddige kleine stapjes, moest ik aan het begin van deze ontmoeting denken, waar ik een versie van de man terugzag, die ik tijdens het oriënterend gesprek had aangetroffen, een aantal weken geleden. Alle energie was eruit, het leek wel of hij in een andere dimensie van de tijd was gegleden. Het trok bij, maar het was een wonderlijke gewaarwording.

In de auto bespraken we wat hem overkwam op dat moment. Het was alles bij elkaar. De plek, het diertje, de problemen die er lagen. Het opgebouwde optimisme verdween tijdelijk als sneeuw voor de zon en dat kon met gemak nog wel eens voorkomen. Het was geen probleem, maar een waarschuwing hoe kwetsbaar een helend proces kon zijn. Met stappen vooruit en af en toe pas op de plaats of een stap terug. Zo werkt het dus.

Met patatjes als diner, waar zoonlief en schoondochter ook nog van peuzelden, was de rest van de avond voorbestemd om bij te komen. Beetje televisie, beetje onderuitzakken. In alle vroegte was ik, bij het wakker worden, verrast door zoonlief die met zijn toekomstplannen onder de arm ernstig de behoefte had, ze op dat moment uit de doeken te doen. Het arme brein moest zich twee maal zo hard inspannen om alles goed door te laten dringen en de bodemloze hazenslaap daarna was er het gevolg van, dat ik aan de dag begon als Alice in Wonderland. Een tikkeltje vervreemd.

Met alle nieuwe indrukken nog op het netvlies laveerde ik de televisie naar ‘Matthijs draait door’ om te constateren dat het deze avond er niet was. Altijd een gemis, als totale ontspanning had ik me er zo op verheugd. Dat betekende opnieuw schakelen. Tijd voor een onderdompeling in Morpheus armen, en dromen en verlangens weven tot een harmonieus geheel. De diepe rust voelde weldadig na de prachtige, maar stormachtige, dag.