Binnen handbereik

Diep weggedoken in het donzen dekbed mijmer ik de blog bij elkaar, terwijl lief de reis door dromenland aan het maken is en straks zal ontwaken met een waterval aan gestolen kusjes. Ik plak, knip en scheur de aaneengeregen woorden, die horen bij dit zoete geluk. Lief te hebben is fantastisch, maar door de ander geliefd te worden is te vergelijken met de hemel op aarde, roze suikerspinnen tot in de eeuwigheid, alle dagen Valentijn. Langzaamaan kleurt mijn wereldbeeld roder dan rood, rozer dan roze, hemelsblauwer dan blauw. Kleuren zijn sowieso intenser en leggen hun film over de grauwe dagen. de werkelijkheid buiten de bubbel is een brug verder, voorlopig gaan we er niet overheen. Eerst genieten, plannen maken, toekomst bouwen. Of dat nu voor even is of voor dertig jaar. Ons krijg je niet meer uit elkaar.

Die wetenschap is zo’n groot cadeau, de strik er omheen als bezegeling. 25 Jaar lang ben ik er bewust van verstoken geweest. De deuren gingen destijds dicht en het slot, gewapend met de droeve elementen uit een van de verledens, was onverbreekbaar. Nu stroomt er licht en ruimte, als de zon zelf, door de geopende deuren, verwarmt elke vezel van dit tere gevoel. Liefde. Je hebt er geen Valentijn voor nodig en toch ga ik het dit jaar vieren, als in ‘samenzijn, het leven vieren, je verbonden weten’.

Vandaag hadden we daar voor het eerst gehoor aan gegeven met een port en een kaasplateau. Als bijzonderheid stond er een schaaltje ingelegde gember naast. Het summum van liefde. Het zachte, welhaast doorzichtige roze, op de romige cremeux de Normandië, de fromage Chèvre of de zachte Cantal. Deze euforische dagen munten uit in feestvieren. Niet alleen met dergelijke uitingen, maar ook in de kleine dagelijkse dingen en vooral in de blikken die dieper gaan dan diep en voelbaar worden in een verfijnd verlangen. Liefde is onvervangbaar, nooit half maar intens aanwezig.

Samen verder, ouder worden, bedenken hoe het verder gaat, plannen maken, doelen stellen. Ineens is het volle leven, dat doorgaans toch al behoorlijk gevuld was, terug en springlevend, met deze extra dimensie. Het leven lacht ons toe, bedacht ik achter de dichte oogleden vanmorgen, en het is geen roze wolk. Daar hebben we al te lang voor geleefd. Dit is voor onze eeuwigheid. Inderdaad, zolang als het duurt en daarom vanaf dag één in bedrijf. Zoals De Dijk al zong: ‘Als het golft dan golft het goed/niet te stuiten, niet te sturen/duurt het dagen, duurt het uren/als het golft dan golft het goed.’

Vandaag gaan we met het openbaar vervoer naar de stad. De O.V. Is nieuw voor hem, waar haal je ze, wat kan je ermee, waar moet je op letten. Het heeft voor ieder ander ogenschijnlijk niets te betekenen, voor hem is het een berg om te slechten. Vooralsnog eerst met de tram en terug met de bus, zodat beide opties bekend zijn. Het doel is simpel. Sleutels bij laten maken om uiteindelijk totale vrijheid te bewerkstelligen. Liefde is loslaten.

In het magazine De Zin schreef Stef Bos in zijn column een waar woord. Hij zat een aantal jaren geleden naast zijn oude vader en vroeg hem: ‘Wat vind je eigenlijk van deze tijd Pa.’ ‘Wil je dat echt weten jongen.’ ‘Ja.’ ‘Wel, laat ik beginnen met jou…Je zit de hele tijd op je telefoon te kijken en praat met mensen hier ver vandaan, terwijl wij naast elkaar zitten. Volgens mij is dat het probleem van deze tijd, jongen. We zijn niet meer samen. We kijken elkaar niet in de ogen. Ons vermogen om te luisteren is er slecht aan toe.’

Precies hetzelfde ondervinden we hier, maar dan de essentie, waar de vader op doelt. We zijn op dit ogenblik heel erg samen en het kent een grote meerwaarde. Daar weer naar terug te gaan, dat aan den lijve ondervinden, brengt het pure geluk binnen handbereik.