Voor eeuwig in de ziel geëtst.

Het is goed om je eigen kwaliteiten te kennen. Een keer per jaar vertoeven ik en vriendin in Drenthe in het Reesdal. Onder de bezielende leiding van Han van Hagen en de goede zorgen van Lia van Rijn duiken we de wereld van de grafiek in en gaan we een weekend lang etsen. Op zinken platen leggen we een nieuwe wereld vast in lijnen en punten samen met een aantal vaste etsvrienden. We zijn stuk voor stuk gehecht aan dit bijzondere samenzijn. We kiezen zinken of koperen platen met een formaat waarvan we denken dat het werk op past, maken tekeningen naar aanleiding van genomen foto’s, zetten die over op het plaatje met zelfgemaakt carbon of overtrekpapier en gaan dan, met de naald in de aanslag, door tot we van vermoeidheid de punt dubbel zien.

Bladeren van Renee.

Ondertussen reddert Lia zich voort in haar keuken en trekken er heerlijke kruidige geuren door het huis. Met vaardige hand werpt ze zich op voor dat hele grote gezin van rondom de dertien personen en voorziet ons van koek en zopie. We komen aansnellen met de zwarte vegen op het gezicht, een afwezige blik die bij de vorderingen is, met de au naturelle rouwranden pakken we de bolussen uit het verre Zeeland en de Gouds stroopwafels gedoneerd door de mensen uit die streken. We vullen de stilte met verhalen van de voortgang van het proces, de problemen waar we tegen aan lopen, een gemoedelijke kouten over het voorgaande jaar. Han heeft aanvullingen, prachtige verhalen over zijn kunstreizen, over etsers, over tentoonstellingen en Lia vertelt op geanimeerde wijze keramische wederwaardigheden aan vriendin, die haar eerste schreden in de pottenbakkerij gezet heeft.

Verfijn werk van Rini.

Wat een rijkdom. We wisselen tips and tricks uit om daarna weer te verdwijnen binnen de kaders van het zink. De wereld vernauwt zich tot onderwerpen, die bij elkaar worden bestippeld en belijnd. Waar bij de andere een serene rust heerst, kras ik mijn hele ziel en zaligheid eruit. Op de een of andere manier heb ik niet de verfijnde inborst om de juiste snaar van het etsen te raken. Ik snap het principe van licht en donker en hoe je dat bewerkstelligt. Het vertrek vanuit de zwartste lijnen, die geen lijnen mogen zijn maar opgebouwd worden uit de tussenvormen. Als ik het dan uiteindelijk op de plaat wil zetten dan heeft mijn tekening mijn eigen ‘zelf’ nodig om het beeld compleet te maken.

Zonnebaars door Linda

Han is lief en zegt dat ik een klare taal spreek. Mijn fantasie gaat altijd op hol. De voorgenomen Portugese vissen op het bord worden sardienen in blik. Het is meer illustratief dan het betere etswerk. Het werk van de anderen zie ik met mijn foto-oog en iedere keer weer neem ik me voor om de volgende keer, volgend jaar, er nog serieuzer mee om te gaan, een echte ets te maken. Aan de andere kant staat mijn manier van etsen garant voor de vreugde die het me oplevert. Wat is het heerlijk om te doen en wat een wonder als onder al het lijnenspel en punt zich die nieuwe wereld openbaart.

Poes Pluis soest door zijn ontstaan heen.

De kleine prins en zijn verwondering ten voeten uit met alle gedachten, die zich door de bezigheid heen breien, dat is etsen voor mij. Tussen de naalden en de zuren, de poeders en de doordringende geuren van de spiritus en de terpentine weven zich de verhalen in mijn hoofd, de geurige kruiden van Lia en de grote tafel met gemeenschappelijke bezieling.  Naast het zink zijn deze beelden voor eeuwig in de ziel geëtst.