Ik kan niet wachten

Vroeger bestond de analoge wereld uit zwart-wit. De televisiebeelden  en de foto’s waren in grijstinten en contrasten. De belevingswereld,waar de foto’s deel van uit maakten, waren echte sfeerbeelden. Steeds vaker grijpt men weer terug naar de kennis van vroeger op het gebied van de analoge fotografie en de vertaling in zwart/wit. Voor de tekencursus was ik al een tijdje bezig om sfeerbeelden om te zetten in het krachtige geschakeerde denken. Op die manier was de vertaalslag naar schaduw en licht makkelijker te maken. Ineens krijgen personen en objecten een andere lading.

Afgelopen zaterdag was ik op een opening van de tentoonstelling Drentse Drukkers in de galerie van Strien in nieuw Amsterdam. Ik was behoorlijk onder de indruk van het werk van Krin Rinsema, dat, naast de vele vogels en landschappen, opviel door de lijnen, de leegte en de verstilling van haar kinderen en personen.

Ze zoekt ermee de kwetsbare kanten van de mensheid op. Zelf zegt ze al geboeid te kunnen raken door een zorgelijk loopje van een man. Heel duidelijk komt dat naar voren in haar etsen, waarbij een groot zwart vlak, afsteekt tegen de tere contouren. Haar techniek is net zo kwetsbaar als haar etsen. Het is met droge naald geëtst op aluminium offset platen van de drukkerij, die na zes à zeven keer drukken op zijn.  Voor haar schilderijen gebruikt ze ziekenhuisgordijnen die al een verhaal op zichzelf te vertellen hebben. Haar materiaal is net zo doorleefd als haar onderwerpen.

De soberheid van het zwart/wit, met weinig nuances erin, de grootte van haar doeken, waar soms haar kinderen in lijken te verdwalen, focust zich op details. De open handen van een kind, het gebogen hoofd, de witte handen, de rollende zee, de opdoemende mist met vage contouren van een gestalte. Bij de etsen van Krin horen gedichten, gedachten op papier. Ze werkt veel met houtskool. In een van haar vroege interviews in de telegraaf van 1998 staat dat ze een gruwel heeft aan grijstonen. Je komt ze ook niet tegen. Ze is een zwart wit denker. Iets is goed of niet goed. Een tussenweg bestaat niet voor haar.

Jammer genoeg was deze interessante etser niet aanwezig bij de opening. Door het hele verhaal achter haar werk, intrigeert ze minstens zo, als haar etsen zelf. Altijd denk ik bij het volgen van drijfveren en normen bij uitgesproken meningen en keuzes aan de Spin Sebastiaan: Eigenzinnig en niet bang.

Nu ik dit aan het opschrijven ben, weet ik ineens welke foto ik in zwart/wit had moeten nemen, al is door de lichtval de kleur hier ondergeschikt. Wel weer even lekker om in contrasten te denken. Het is een foto van mijn kleinzoon aan de kust van Portugal. De handen open, het gespannen lijf in afwachting van de golf die komen gaat. De intentie verkleedt zich soms in schijnbare eenvoud.

Vandaag ga ik met een zwart/witte bril op pad, al hou ikzelf wel van subtiele nuances, al was het maar, dat een sfeer zich op allerlei manieren aandient en het een uitdaging op zich is, om die goed neer te zetten. ‘Er leiden vele wegen naar Rome’, hoor ik het verleden roepen. Gelukkig maar, anders hadden we naast het werk van Krin, niet zo genoten van de houtsnedes, de steendruk, de litho’s de etsen van de andere exposanten.

Litho’s van Lidwien Chorus

Poëzie zit overal en gedachten zijn te vangen in elk klein detail. De kunst is om ze uit te vergroten tot de kracht die het verdient. Ik kan niet wachten.