Ik geef me over

Ik stond gisteren in de hectiek van Utrecht rond spitstijd in de avond. Het valt me op dat dat verkeersinfarct meer en meer de overhand neemt gedurende de piekuren. Opeens begon er een lampje te branden op het dashboard. Het was alarmerend oranje en stelde een Engelse sleutel voor. Met alle tijd om er over te piekeren werd de picto groter en groter. Daarmee begon het. Er trad een siddering op die al snel uitbreidde naar een grotere huivering. Vanuit het niets stoomden de doembeelden in alle hevigheid op, aangewakkerd door het plastische vermogen van de verbeelding.

Ooit had ik een spontane brand in een van de auto’s gehad en de angst daarvoor bleef altijd sudderen. Met het grootste gemak trokken de mogelijke opties aan me voorbij. De eventuele ongemakken aan remschijven, remblokken, de versnellingsbak, accu, distributieriem en het vloeistofpeil, een wetenschap in jaren ‘second hand’ opgebouwd, schoven langs. Helaas ook de bijbehorende gevolgen van eventuele mankementen en de keren dat ik, ANWB-proof, de hogere hand van de hulpverlening nodig had, omdat ik  niet meer verder kon en onthand aan de kant van de weg stond. Destijds was er geen sprake van een Iphone in de buurt.Een hulpeloos mens was overgeleverd aan de grote gele praatpalen met hun blikken stemgeluid. Gevangen in de gassende lange rij auto’s had ik alle tijd om te piekeren en werd de kleine blauwe steeds groter, terwijl mijn eigenwaarde smolt en smolt.

Het tweede deel van de reis ging wat voorspoediger en eindelijk kon ik de prins aan de kant zetten, griste de handleiding in zijn mooie zwarte hoesje uit de la en bestudeerde met schoonzoon de eventuele mogelijkheden. Het eerste dwingende advies was ongenaakbaar en priemend aanwezig. ‘Zoek zo spoedig mogelijk de Merkdealer.’ Ik zweer bij mijn eigen garage, die dat predicaat draagt, maar het is wel een handige zet van de fabrikant. Hoe jaag ik mensen, arme onwetende stakkers met een lichte zenuwaanval door de voedende onzekerheid, in de armen van het grootkapitaal.

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik moest morgen naar Drenthe en had beloofd te rijden. Ik had helemaal niets aan een auto die uitviel, maar met de oranje sleutel in het vizier was er geen haar op mijn hoofd, die negeren als optie overwoog. Er zat niets anders op dan de volgende ochtend om acht uur op de stoep van de garage te gaan liggen en de eventuele mogelijkheden te onderzoeken. Tot dan toe zou ik opgescheept zitten met een unheimisch gevoel dat zwaarder en zwaarder drukte. Een droom diende zich onrustig en woelend aan, waar ik als Alice in Wonderland het hele motorblok in onderdelen uiteen zag vallen, de baco de rol kreeg van het witte konijn, die met zijn zeurende toon het lied:’Te laat, te laat, je weet wel hoe dat gaat’ de bodem onder het laatste restje hoop sloeg.

‘De soep wordt nooit zo heet gegeten als zij wordt opgediend’, knikte mijn oma vriendelijk achter mijn lede ogen en daar begon de dag mee. Nou vooruit. Eventuele onrust zo goed mogelijk onderdrukken, straks de zon in mijn koffer pakken, tekenspullen mee, school opbellen dat ik iets later kom en als laatste optie de mogelijke leenauto overwegen als verlossing. We gaan het zien en beleven. Ik geef me over.