Wat deze nieuwe dag brengen zal

De Javaanse jongens komen steeds beter uit de verf, maar het is nog te prematuur om ze ten toon te stellen. Het is natuurlijk maar een oefening.

De wielewaal riep zo hard vanuit zijn boom dat zijn bijzondere klanken zelfs mijn dove oren door de dichte deur binnen bereikten. Het is net een soort hol echo-achtige roep. Heel herkenbaar. Wat een fijn buitenleven is het toch.

De waterkoker had de geest gegeven. Onontbeerlijk voor het kopje koffie in de vroege morgen. Niet waar natuurlijk, want de ouderwetse gemoedelijke fluitketel op het gasfornuis is nog steeds haalbaar, al wordt dat in dit geval wel een pannetje. Op fluitketels was ik altijd verliefd. Voordat zoonlief met een vooruitziende blik betreffende het gas aandrong op de waterkoker in Nederland had ik een lieflijk blauw-wit gewolkt keteltje dat er schattig uitzag. Een buik als een piramide, de tuit fier opgeheven. Zonder fluit trouwens. Daar hield ik niet van, waarschijnlijk door het lied van Annie M.G,Schmidt over de nood van een zo’n fluitende ketel op het fornuis. Zover kwam het hier trouwens niet, al staat er in de Datsja zo’n prachtig ouderwets exemplaar van indrukwekkende omvang, die vroeger ook werd gebruikt bij de padvinderij om er de koppen chocola mee vol te schenken. Ineens herinnerde ik me de nieuwe waterkoker die we vorig jaar in april hadden aangeschaft voor de Datsja. Een mooi glanzend en nog nieuw zwart geval. Ze staat nu hier in de keuken te schitteren.

Lief is gisteren opnieuw aan het boetseren geweest op het land. Overal komen paadjes en hoeken te voorschijn, een stuk schaduwtuin onder de morellen, een pad langs de hop en de irissen, de hibiscus in veelvoud langs een ander pad. Overal verschijnen verborgen of schijnbaar verdwenen kruiden en planten die overwoekerd waren door de hoge grassen en de ongeremde groei van het struweel. Straks hebben we een kruip-door-sluip-door-circuit voor de kinderen. Heerlijk om op kindhoogte door deze jungle te mogen lopen. Soms verlangt een mens er naar. De feeërieke en sprookjesachtige spannende wereld van het simpele ontdekken op ooghoogte.

In de Groene een mooi artikel met Elsbeth Etty en Anet Bleich, beiden oud communisten. Hun leven liep ongeveer paralel aan dat van ons, met vooral de gedachte dat het anders moest dan het gezapige leven van dat moment, waarin geen ruimte was voor kritiek en voor de vrijheid van de vrouw. Wie in die tijd, net als wij, discussies voerden met vrienden, doorgaans studenten, herkent onmiddellijk de beroering van die dagen. Erkennen dat ook in die ultra linkse beweging het dogma schoof, dat communisme een achterhaalde orde is, getuigt van moed. Natuurlijk moeten wij in het leven blijven schaven aan onze ideeën en zeker niet blijven hangen op ons eigen ideaal, een utopie puur sang. De wereld zal niet vreedzaam worden, een paradijs op aarde, maar we kunnen om ons heen wel een eigen paradijsje scheppen en daar anderen van laten meegenieten.

Dochterlief stuurde een foto van het knuffeltje van Dribbel. Hij had de gehaakte knuffel verstopt tijdens de vakantie in een van de hotels onderweg en was hem daardoor vergeten. Nu moet hij zonder zijn raket door het leven. We zochten met het facetimen naar een manier om het leed te lenigen. De afspraak is gemaakt dat ik hem ga schilderen en dat het schilderijtje dan boven zijn bed mag hangen. Lastig is het wel want het meest kenmerkende aan het geval, zijn ronde rode neus en zijn grote voeten staan niet op de foto.

We gaan het zien en beleven. Nu eerst maar eens naar de markt in de stad en zien wat deze nieuwe dag brengen zal.