Gezelligheid kent geen tijd

Gisteren was ik ineens heel erg moe. Waarvan dat begreep ik niet goed. Er waren alemaal goede berichten van het thuisfront. De kleine blauwe was verkocht voor een zeer behoorlijke prijs. Nu kan ik verzekering en mijn lidmaatschap opheffen, dat jaarlijks ook weer veel geld scheelt. Afscheid ervan had ik al eerder genomen. Mijn weemoed word opgeteld bij de andere veranderingen, niet in de laatste plaats om Pluis met zijn speciale plek in mijn hart. Dat zal nooit meer over gaan. Het is een mooi woord, weemoed, en geeft precies weer wat het met een mens doet als bepaalde wendingen in het leven het oude laten plaats maken voor het nieuwe fijne. Elke verandering vergt aanpassingen. Verstand kan alles beredeneren, maar het gevoel blijft daarbij soms dralen, een tikkie achter, nog even hangen in wat ooit was.

Die dappere kleine blauwe Prins heeft me per slot van rekening naar de wonderlijkste plekken gereden, avonturen met me opgezocht, glansrijke overwinningen op zichzelf behaald, het onderste uit de kan gegeven. Dan mag er geëerd worden door met een brede glimlach en een tikkeltje heimwee aan hem terug te denken. Maar nu hebben we haar, die mooie glanzende witte. Helaas ziet ze er door alle tochten die we hier maken uit als een echt Hongaars exemplaar, modder gebruind zeg maar. We hebben via vriendlief een autobedrijf gevonden dat ijverig auto’s van binnen en van buiten weer tot nieuw poetst. Eerdaags maar eens heen brengen.

Vannacht heeft het geregend, ik wist het al want ik lag twee uurtjes als vanouds wakker en daarna droomde ik weer een wonderlijk verhaal bij elkaar. Ik was in een Hongaarse bakkerij, waar het lekkerste gebak door kinderen gemaakt, werd verkozen in een wedstrijd. In het midden stond een tafel met allerlei heerlijkheden waar iedereen van mocht proeven, dat werd me tenminste met handen en voeten duidelijk gemaakt door de plaatselijke bevolking. Ineens hoorde ik Nederlands praten. En daarna nog een keer. Binnen de kortste keren hadden we een genoeglijk onderonsje over van alles en nog wat, als gemoedelijke buurvrouwen die elkaar ontmoetten op de hoek van de straat. De bewoners keken ons een tikje verwonderd maar vriendelijk aan. Het was prettig wakker worden. Oei, een gat in de dag geslapen, kwart over achten al.

Er piept zoveel aan plantjes omhoog dat ik benieuwd ben hoeveel van het zaaigoed zal zijn en hoeveel onkruid er is. De buuf van de volkstuin leerde me de drie blaadjes af te wachten, dan pas zijn ze te determineren. Het beluisteren van de vogels neemt ook een grote vlucht. We onderscheiden er steeds meer en met behulp van de app en van google leren we zo van heel veel vogels het bijpassende gekwinkeleer kennen.

Deze week gaan we op onderzoek uit naar leuke plekken en stekken om met dochterlief en co te bezoeken. Het zijn echte kinderen van de natuur, alle vier, dus zal het geen moeite kosten om ze in deze ongerepte wildernis aan hun trekken te laten komen. Er zijn weliswaar geen spectaculaire watervallen of besneeuwde toppen van de bergen te vinden zoals in Slovenië, maar wel veel elanden, herten, en ander wild, bijzondere vogels en vlinders. Er is een pijpenmuseum in een piepklein dorpje hier in de buurt, en er zijn grotten en meren te kust en te keur. Bovendien zijn er de grote wildparken waar onder andere de Drava en de Donau zich doorheen slingeren.

Ziezo, nu eerst maar even een snelle douche en dan verder met het schilderij van de Javaanse jongens, waarvan er een al goed uit de verf begint te komen. Bij Pluis heb ik de snorharen vergeten, ontdekte ik. Vandaag nog een dagje aanrommelen en morgen eerst naar de overdekte markt in Kaposvar en daarna eens kijken of het museum al klaar is met de spectaculaire verbouwingen van November. Gezelligheid kent geen tijd.