Ruimte voor nieuwe ontdekkingen

Een kabbelend dagje met vooral het kleine leven om ons heen. De grote blauwzwarte houtbij had inderdaad de balk al een heel eind uitgehold. Dat bemerkte lief toen hij er letterlijk en figuurlijk een stokje voor stak om het holletje te dichten en om de snode plannen van de bij tegen te gaan. Op slag zoemden er drie grote houtbijen om de balk, gedesoriënteerd, want ze waren hun holletje kwijt. Het zijn sterke beesten en ze gingen net zo lang door met er omheen zoemen tot de stokjes eruit vielen, natuurlijk gevolgd door een nieuw exemplaar. Op het laatst zag ik ze voornamelijk om de oude druif heen. Ga daar maar een poosje knagen lieve vrienden. De omleid-poging had vooralsnog goed gewerkt.

Tussen het maaien door wilde ik alvast het verdroogde gras wegharken. De bladhark had haar beste tijd gehad, maar ook bleken de longen niet bestand tegen het overdadig optimisme. Het leverde een hoop gehoest en geproest op. Dit was werk voor lief. Wel met een betere bladhark want de oude had er al decennia opzitten en was met hier en daar wat tandeloosheid en losgeraakte onderdelen aan vervanging toe. Letterlijk had hij geleden aan de tand des tijds.

Het vogelseizoen is in volle hevigheid aan de gang. Alles is druk in de weer om op te vallen of juist niet, nesten te bereiden, jongen te voeren. We zien en horen de meest uiteenlopende soorten voorbij komen. Sommige zijn prachtig gekleurd. De vogel-app maakt overuren. Ze maken dankbaar gebruik van de omgewoelde grond waar gezaaid is en pikken de dikke regenwormen er met liefde tussen uit. De een zijn dood is de ander zijn brood.

In de late namiddag reflecteren we altijd even, in de zon bij een glaasje van het een of ander en vlakbij het Boeddhabeeld met zicht over de hele tuin om de gedane arbeid in ogenschouw te nemen, te bedenken wat de voortgang zal zijn en vooral ook om even uit te rusten. Daar was het de beurt aan twee Argusvlinders om de show te stelen. Ze fladderden om elkaar heen en maakten elkaar het hof. Eenmaal op de droge grond werd er gepaard en voort ging het weer. Vlinderlicht en vrolijk.

Vanmorgen brachten de foto’s ons op het idee om vanmiddag de dagvlinders van de Magyarlukafa te bezoeken. Dat is hier niet meer dan een half uurtje rijden vandaan. Hongarije telt heel veel vlindersoorten en dit gebied kent bijzondere soorten, zelfs de hier zeldzame, en opvallend is ook dat er soms in grotere getale gevlogen wordt. Het is druk bezocht door vlinderliefhebbers, die speciaal hiervoor naar toe komen. De moeite van het ervaren waard.

In de familie-app komen er foto’s van de reizende kinderen binnen in…De sneeuw, Lachende gezichten met genietende kinderkopjes. Ze zijn in Slovenie de berg opgegaan om meer sneeuw te snuiven dan ze de hele winter in Nederland gedaan hebben. Ziezo, deze ervaring pakken ze niet meer af, moeten ze gedacht hebben. Natuurlijk hoort er bij dit feest een uitbundige warme chocomel met slagroom. Een winters uitstapje in hartje lente.

Veel rondreizende vrienden komen langs. Bali, Frankrijk, Noorwegen, noem maar op. Men trekt er flink op uit in deze meivakantie-periode. Het weer is er dan ook naar om zonnewarmte op te zoeken, begreep ik.

Kleinzoon groeit als kool. Gelukkig komen er iedere dag wel foto’s langs. Het Facetimen gaat soms een beetje moeizaam omdat het bereik minder is. Maar iedere glimp is mooi meegenomen.

Omdat de trek in een Oosterse stoofpot groot was, ben ik dwars door de koelkast heen gegaan. In de supermarkt hadden we Ras-El-Hanout gevonden. Iets waar doorgaans hier moeilijk aan te komen is. Van huis had ik de komijn, de kaneel en de saffraan meegenomen. In plaats van de versuikerde honing gebruikte ik marmelade om te zoeten. Alle andere ingrediënten waren voorradig, lekker laten stoven en samen met de bulgur opgediend. Omdat ik nog steeds ongeveer ter grootte van de ‘vlees’potten van Egypte kook, is het vaak voor twee of drie dagen. Dus een paar dagen respijt als keukenprinses en ruimte voor nieuwe ontdekkingen.