Een nieuwe belofte voor later

Het was een dag om in te lijsten. Niet in de laatste plaats omdat de zon voor het eerst echt uitpakte en uitbundig scheen. De temperatuur noopte mensen om hun laagjes uit te trekken en in hemdsmouwen, t-shirts, korte broeken en jawel, zomerjurken verder te gaan. Het ritje naar Virovitica liet derhalve het land van haar beste kant zien. Geurende koolzaadvelden, uitgestrekte bruine poesta’s, groene woudreuzen en bossen in een glooiend landschap met op de achtergrond de grijzige schaduwen van het middengebergte. Er tussenin lagen de lieflijke lintdorpen in hun pasteltinten. Velen prachtig onderhouden, anderen van een schilderachtig verval.

Bij Barcs reden we over de brug van de Drava pardoes Kroatië binnen, stapvoets langs onbemande grensposten. Het eerste wat opviel waren de keurige huizen en tuinen van de dorpen die volgden en onze zo bekende zwart-wit gevlekte koeien, vredig grazend, in een wei. Het stadje dat we op wilden zoeken leek aanvankelijk alleen maar een imposante binnenkomst te vertonen met het kasteel Pejačević waar je recht op afreed, maar verder leken er alleen maar langgerekte straten te zijn. Bij nader onderzoek en na een ritje in de omgeving, stapten we toch maar uit bij het stadspark. De parkeermeter bleek simpel te werken, dat legde een Kroatische jongen in zijn beste Engels uit. Wonderlijk genoeg gaf het bonnetje aan dat we voor twee euro tot 2 mei onder de pannen waren. Vermoedelijk was het gratis in het weekend.

Het kasteel lag op de heuvel met het het stadspark aan haar voeten. Een pianobrug, die uitnodigend pianoklanken te berde gaf als je er over heen liep gaf toegang tot het park. Heerlijke speelse entree. We liepen om het paleis heen en het bleek ook het nationale museum te zijn. ‘Zullen we’, vroeg ik lief. ‘Ik heb zo’n zin in een beetje cultuur’. Dus duwden we de enorme deur open en stonden aarzelend te wachten in een verlaten hal.

De beheerder van het winkeltje kwam uit zijn hok en begroette ons enthousiast. Ook hij sprak Engels, zij het met een zwaar Kroatische tongval, maar hij haalde er een dame bij die ons begeleidde naar boven waar een tentoonstelling moderne kunst en twee afdelingen folklore te vinden waren. We begonnen bij de schilderijen. Het hele museum was een waar genieten en het beste wat we hadden kunnen doen. Niet alleen was het een pracht gebouw, maar de majestueuze grote koepelramen gaven een goed zicht op het park dat symmetrisch was aangelegd. Van bovenaf was het patroon goed te zien. De schaduwen van de ramen vielen als ornamenten op de marmeren vloeren van de galerij, waar de verschillende kamers met de tentoonstellingen aangrensden.

Wooden Age heette de eerste tentoonstelling na de moderne kunst. We liepen regelrecht het bos in, een kunstig nagemaakte natuurbeleving met foto’s, video’s en immens grote audio-visuele installaties van de wouden en bossen die de natuur in Kroatië herbergt. Daarop aansluitend werden alle houtbewerkingen die er geweest zijn door de jaren heen zoals oude ambachten van meubelmakers, timmermannen en houten gebruiksvoorwerpen, vertoond. De tweede tentoonstelling gaf de cultuur en de geschiedenis van de streek weer in sfeervolle ruimtes. Een salon met een immens grote vleugel met de schilderijen aan de muur van de bewoners van het kasteel onder begeleiding van pianostukken. Sfeervolle vertrekken met veel liefde en aandacht tentoongesteld. Na de eerste verdieping waren we volledig verzadigd en bewaarden de tweede verdieping voor een volgend bezoek. ‘Dobredan’ galmde het naar de medewerker in de winkel. In het volle zonlicht wandelden we terug naar de auto.

Op de terugweg reden we over de hobbelige landweggetjes nog even naar de oevers van de Drava, waar spechten met hun roffels in de hoge bomen ons enthousiast begroeten. Maar hoe we ook tuurden, we zagen ze niet. Het water stond hoger dan van de zomer en kalm spiegelde de trage rivier voort met hier en daar wat eenden en aan de overkant een paar bootjes langs de steiger. Een idyllisch tafereel en een nieuwe belofte voor later.