Ook hier zal kalmte ons redden

Pluis heeft een huis. Wat een geweldig bericht. Er was iemand die haar een schoonheid vond toen ze geplaatst was op de website. Bij het bezoek was zij zo blij met de persoonlijke aandacht dat ze van de weeromstuit kopjes en knuffeltjes uitdeelde. Ze is gelijk meegegaan naar huis. Er is een balkon en rust en iemand die veel van haar gaat houden. Ideaal dus. Ik heb de opvang bedankt voor de goede zorgen en nu kan ik het los laten, al zal ze altijd een speciaal plekje blijven houden achter een van de deuren van mijn hart.

Gisteren had ik de euvele moed om de kamer van de voorzolder te gaan zuigen. Dat is geen sinecure want er liggen doorgaans een flink aantal voortijdig aan hun eind gekomen insecten, van wants tot hommel, van mug tot vlieg. De stofzuiger had in een mum van tijd haar werk gedaan. Even aarzelde ik of er al geschoven moest worden met de meubels van de grote rommelzolder erachter. De jugendstil kaptafel staat er te verstoffen en ik wil van het logeerkamertje een gezellig vertrek maken. Het hoeft niet direct een boudoir te worden, maar een beetje aankleding kan geen kwaad. Alleen gaan sjouwen was natuurlijk niet te doen. Raadzamer was wachten. Geduld is een schone zaak, fluisterde mijn vege lijf en slaakte een zucht van verlichting.

Het werk in de tuin vordert gestaag. Lief knipt en dan vallen de kortere grashalmen verder door mij te maaien met de lieflijke maar beperkt toereikende damesmaaier. Zij en ik gaan goed samen. Zolang je maar kalm de route rijdt en af en toe ervoor zorgt dat het mes wat verheven is. Quark de kwartel is al drie dagen op rij niet meer gesignaleerd. Opmerkelijk hoe snel we geneigd zijn te hechten aan zo’n diertje.

Het andere leven bestaat verder uit heel veel vogels, achterin het bos zitten de nachtegalen en de merels en vooral in de vroege avond laten ze zich horen als je op de veranda van de Datsja vertoeft, vlinders, soms hele grote, en ander vliegend klein grut. Rond het terras zoemt ook een grote zwarte hommel of een bij op hommelgrootte rond. Vanmorgen bij een eerste inspectieronde van de tuin zag ik waarom ze altijd verdwenen was als ik haar nader wilde bestuderen. Ze kroop in een spleet van de balk van het dak. Lief fronste zijn wenkbrauwen toen ik dat vertelde. Dat vraagt om een onderzoek. Wat spookt ze daar uit.

Vandaag gaan we naar Kroatië. Vignetten zijn niet nodig, dat scheelt weer. De brug over de Drava bij Barcs is hier een half uur vandaan en de stad die we willen bezoeken 52 minuten, geeft onze onvolprezen wegwijsmevrouw aan. Goed te doen. Het zou vandaag rond de negentien a 20 graden worden. Een ideale temperatuur.

Alles groeit en bloeit er lustig op los. Zodra de zon erop schijnt, zie je knoppen en bloemen groter worden. De blauwe regen die zich hoog in de fluweelboom heeft geslingerd belooft straks een waterval aan bloemen. Dat moet een grappig effect zijn. De druif gaat ook razendsnel, even als de pioenrozen en de irissen. De hosta, die bevrijd is van al het kleefkruid en de Roomse kervel wiegt zich ruim in de breedte, het prachtige lichtgroene blad wijd uitwaaierend. In de bewerkte grond piept nog geen dahlia omhoog. Bij de dame met de kruik moet eerst de grond nog zaaiklaar gemaakt worden, alvorens ik er de Oost-Indische kers in kan stoppen. Bij het andere beeld staan er volop lelies in knop, maar als we ze niet vrijwaren van het lange gras, zien we ze niet. Alles op z’n tijd. Ook hier zal kalmte ons redden.