Een kinderhand is gauw gevuld

Een vreemd vogelgeluid buiten. De buitendeur van de dubbele buitendeur staat open en daarom is het in de keuken goed te horen. Daar zitten we aan de keukentafel in het zonnetje te werken. Buiten is het net iets te koud. Ik loop naar buiten met de vogelapp en hij geeft aan een staartmees en een nachtegaal te horen. Binnen luisteren we de trillers van de nachtegaal af. Inderdaad. Het geluid komt overeen. Die zit hier dus ook al en vrij dichtbij. Wat een bof.

Gisteren heeft Lief heel hard gewerkt om het lange gras te beteugelen en ik kwam pas veel later in actie. Door het wakker liggen ‘’s nachts, gemiddeld vanaf vier uur, is de fitheid er even uit. Een ochtendsoezen is een probaat middel, een soort hazenslaapje, om daarna kwiek aan het werk te kunnen. Soms is luisteren naar het lijf echt de enige juiste oplossing. De kleine maaier en ik zijn vriendinnen geworden. Ik weet nu dat ik niet te hard moet pushen maar haar rustig het parcour kan laten lopen op eigen snelheid, achteruit weliswaar, dan werkt ze op haar best.

Met een uurtje hield ze het weer voor gezien en moest de accu opnieuw opgeladen. We halen er vanmiddag een tweede bij, dan zit er meer schot in de zaak. Beetje bij beetje ontginnen we de woestenij. Quark liet zich niet zien. Misschien zit ze allang weer bij de kippetjes van de buurman. Beide buurmannen houden kippen en de twee hanen kraaien inde vroege ochtend rond vijven om het hardst. Wie kan er het hoogst, snoeven ze tegen elkaar op, tot het hoogste geluid eindigt in een schorre overslaande toon. Malle beestjes.

Daarna toog ik met penselen en de olieverf naar achteren. Ineens had ik die ochtend het idee gekregen om natuurlijk mijn werktafel voor het raam te zetten en voor het open raam te genieten van het uitzicht. Met wat duwen en trekken stond het robuuste gevaarte op z’n plek. Zicht op de dame met de kruik en aan de andere kant keek je het bos in met het andere vrouwenbeeld. De grote glasplaat erop voor het drukwerk, met de sapulini veegde ik de vloer aan en eigenlijk vel het stof me reuze mee. Heerlijke werkplek met voldoende inspiratie er omheen.

De kast op de veranda waar een bezem en een oude thermoskan in staat, mag weg. De stoelen moeten geschuurd en zwart geverfd, samen met de witte originele schapenvachten zal het een nieuwe weelde zijn. Lief trekt de wenkbrauwen samen, Zwart met een vraagteken, dat is duidelijk. Ik knik overtuigend. Echt, dat staat zo prachtig.

Zo vullen zich de dagen van onze retraite. Met de boodschappen voor een week verzin ik nieuwe maaltijden. Rond zessen eten we gemiddeld, daarna strekt de avond zich uit. Beetje lezen, journaal kijken, spannende serie volgen of terugkijken wat we niet hadden mogen missen zoals ‘Even tot Hier’. Als er schot in de tuin komt, trekken we er op uit. Kroatië is het eerste doel.

Het is Koningsdag. Het zegt ons beiden niet zoveel. De drukte zijn we al ontwend, de massale vrijmarkten ook. We hebben eigenlijk niets meer te wensen en zouden er eerder zelf kunnen gaan staan met onze overtollige huisraad. Er hoeft niets meer bij. Het is goed zoals het is.

Met Piet kuiper en zijn biografie vorder ik gestaag. Het lezen op de Ipad is wel vermoeiender dan uit een boek. Na een aantal bladzijden leg ik het graag weer een poos weg. De ochtend leent zich er goed voor, dan ben ik veruit het best in staat om stof op te nemen. Dat hoofd met die grijze hersencelletjes, om met Poirot te spreken, is ook niet helemaal piep meer per slot van rekening.

Vanmiddag rijden we naar Pecs om een nieuwe accu op de kop te tikken en de enige echte naturel chips, die alleen daar te krijgen is. Alleen zit ze niet in rode zakken maar in gele zakken van hetzelfde merk. Het duurde even eer we doorhadden dat het geen smaakje van het een of ander bevatte. Dus kan ik me vrijelijk laven aan deze tamelijk onschuldige zonde. Een kinderhand is gauw gevuld.