Niets ontgaat je meer

De zon doet haar uiterste best, maar de warmte die ze afgeeft, wordt bij tijd en wijle ingehaald door een koude wind. Ik zit op het randje van het terras, in diezelfde zon en negeer de wind. Het is zo heerlijk stil buiten. De tortel fladdert naar een volgend boom om daar het hoogste lied te roekoeren, de huismussen tjilpen hun vreugde om de nieuwe dag. Alles is stil en vredig. Verscheidene vogels laten zich horen, maar doorgaans te kort om te registreren wie ze zijn. Gisteren kwam onze gast weer opdagen. De kleine kwartel, die zich niet liet afschrikken door ons en zelfs steeds in de buurt kwam stappen om hier en daar tevreden een wormpje mee te pikken in de door ons omgewoelde aarde. We hebben hem Quark genoemd en zijn blij met dit au naturelle huisvriendje.

Stukje bij beetje ontginnen we de tuin. Geen gehaast, maar dat wat binnen de mogelijkheden ligt. Het veel te lange gras dat er tussenin staat moet wachten op de bosmaaier, die we vermoedelijk wel even van vriendlief kunnen lenen en daarna valt het kort te maaien met de nieuw aan te schaffen grote benzinemaaier. Stap voor stap is de boodschap.

Op Facebook komt het overlijden van Paul van Vliet door. Gisteren al die van Harry Belafonte. Langzaam en soms veel sneller rafelt het verleden uiteen. Steeds vaker vertoont het hiaten, die anders zo vertrouwd de wereld mede bevolkten. Al die stemmen die nooit meer op zullen gaan en alleen in herinneringen en gedachten zullen bestaan. Die je nu uit duizenden kan herkennen en die je straks alleen nog maar weet als je een verdwaald fragment of een liedje van langer geleden zal horen. Nooit meer in het nieuws, nooit meer op een podium, nooit meer met dat vertrouwde hoofd op de buis om een of andere actie aan te prijzen.Vroeger wordt stillig om ons heen.

De koude wind dreef ons naar binnen toe, maar lief gaat toch opnieuw buiten aan de slag. Ik verpoos een wijle hier in huis en lees, schrijf, teken en stofzuig hier en daar. We hebben geen haast. Het leven in Verweggistan is de perfecte manier om te onthaasten. Nieuws laten we mondjesmaat toe en de familie is er via appjes en FaceTime. Alle andere zaken die van belang zijn, gelden vooral de eerste levensbehoeften. Boodschappen doen in het stadje een kwartier verderop of in de grote cultuurstad Pecs op ongeveer een half uur rijden. Het enige contact is met de caissière. ‘Kusenam’.

Gisteren werd de Molukse vlag gehesen aan de gevel van zoonlief en zijn vrouw. De kleine mocht als, denk ik, de jongste aanwinst mee’lopen’in de mars die gehouden werd in Den Haag ter gelegenheid van 5 april 1950 toen op Ambon de Republik Maluku Selatan (RMS) werd uitgeroepen waarbij de Molukken zich losmaakten van Indonesië. Het uitroepen van de onafhankelijkheid wordt jaarlijks gevierd op 25 april. Natuurlijk veilig en wel in de moderne slendang bij zijn vader onder diens dikke gewatteerde jas. Die kreeg het niet koud en niemand trouwens, als je de verbondenheid tijdens zo’n wandeling beleeft. Nu stuurden ze een filmpje om ons hier mee te kunnen laten genieten. Vrijheid is immers het hoogste goed.

Quark heeft zich nog niet laten zien. Gisteren heb ik hem wel alvast voor eeuwig vastgelegd op tekening. Waar je denkt dat zijn oog zit, zit het niet. Onder zijn brede wat platte koppie zitten onderaan de ogen. Grappig om te ontdekken. Tekenen is beter kijken. Niets ontgaat je meer.