Aan de slag

Langzaam trekken de grijze wolken over en ruimen al snel hun plaats in voor vriendelijke schapenwolken, die zonnestralen-doorlatend zijn en de wereld vriendelijker kleuren. Welkome groet na de sombere bewolkte dag van gisteren.

Wel een bijzondere dag, want we kregen alweer bezoek en ditmaal van een kwartel, die stilletjes bleef zitten toen lief hem gelukkig vanuit zijn ooghoeken zag, terwijl hij er bijna met de volle kruiwagen overheen zou zijn gereden. In eerste instantie dachten we dat het een fazant was, maar zoonlief, jawel De Vogelaar, wist direct te corrigeren. Een kwartel dus. Was hij nou gewond of niet, nog juveniel of wat. Ik ging het binnen opzoeken terwijl lief verder liep om de kruiwagen te legen. Toen ik terugkwam was de vogel gevlogen. Niet lettelijk natuurlijk, want dat lukt een kwartel niet zo best. Maar ze kunnen heel snel lopen, begreep ik. Gelukkig hadden we de foto’s nog. Fazanten lopen er hier wel rond, maar een kwartel was er tot dan toe nog niet geweest. Nu heeft de buurman nieuwe kippetjes aangeschaft. Misschien heeft hij er ook een paar kwartels bijgenomen. Het blijft een van die raadselen der natuur.

De bollen en zaden zitten in de grond. De hemel zegende het stukje grond extra met een paar fikse regenbuien. Perfecte omstandigheden dus. Van broer van lief en diens toekomstige vrouw vernamen we dat Nederland praktisch de ijstijden nadert met haar temperaturen van iets boven nul. Als de Dahlia’s daar het maar overleven en fijn om hier te zijn, was de conclusie.

Het boek van Koen Hilberdink over Piet Kuipers is tot nu toe boeiend te noemen. Een deel speelt zich af tijdens de oorlog, waarbij Kuipers bleef studeren in Utrecht. Dankzij de vorige biografieën van Marten Toonder, Etty Hillesum, en Dola de Jong krijgen we zo van alle kanten een aardig beeld over het verloop ervan in Nederland zelf. Al die verschillende stromingen, de verzetscentra, de meelopers en jaknikkers of degenen die alle ellende hardnekkig bleven negeren komen aan bod en in beeld. Zijn aanvankelijk strenge geloof van de gereformeerde bond kantelde langzaam maar zeker en maakte plaats voor een veel vrijer gedachtegoed. Hoe zich dat verder ontwikkelt ga ik nog meemaken. Ik ben benieuwd.

Een appje van vriendinlief die zelf op vakantie zijn in Sicilie, maar die een bericht onder ogen kreeg over de sloop in het Ondiep. Het oude buurtje waar ons ouderlijk huis nog steeds staat. De tekoorgang van de fruitbomenbuurt wordt genoemd, onder andere de Moerbeistraat, die vlakbij mijn oma haar huis in de Meloenstraat lag. Het brengt de herinnering terug aan het piepkleine huisje, naast onze kruidenier Overbeek die daar een petieterige buurtwinkel had. In de tuin van oma bloeiden en groeiden de dahlia’s welig. Het was er in mijn kindbeleving een waar insectenparadijs, met hommels, vlinders en bijen en last but not least enorm veel oorkruipers, waarbij we onze oren angstig dichthielden omdat men ons had wijs gemaakt dat die onmiddellijk je gehoorgang zouden opzoeken. Ze kropen vooral te voorschijn uit de pompondahlia’s. Het was dus griezelend genieten bij de twee oudjes in de tuin. Oma een kleine voorovergebogen vrouw en opa een lange, kaarsrechte rijzende figuur. Mijn angst voor oorwurmen ben ik te boven gekomen en het werd een van de voornemens om bij de kinderen in de groep nooit te laten merken dat je griezelde van bepaalde dieren. Daar hebben ze gelukkig dan ook geen last van gehad.

Hoera, de Groene is binnen. Zo leuk om die hier te ontvangen. Nu roept de warmte van de dag ons naar buiten, de tuin in. Kan ik vast de bollen omhoog kijken en bij de witte boeda de witte sneeuwklokjes poten. Ton sur ton. Hup, aan de slag.