Een peulenschilletje

Zondagsrust maar niet voor het vogelleven. Ze kwinkeleren er lustig op los. Dat ze ook zware tegenslagen te verwerken kregen was hier in de vrije natuur buiten kijf. Toen ik over het pad liep lag er een kaal vogeljonkie, morsdood. In de middag bemerkten we dat merel zich al een tijdje niet had laten zien. Dat was ongewoon vanwege de monden die hij tot dan toe te vullen had gehad. Het was een en al bedrijvigheid van zijn kant. Maar nu leek het alsof zijn aanvliegroute verstoord was, tot ons oog viel op nog een jong vogellijkje. Poes uit de buurt liep toevallig over een ander pad naar achteren te wandelen. De hele situatie verklaarde de afwezigheid van onze merel. Het bleef akelig stil.

We waren druk bezig in de tuin. Grond bewerken, de tegels onder het prieeltje schoonmaken, de roos achter de druif vrijwaren en. Meer van dat soort klussen. Opeens hoorden we een stem. ‘Jonapot‘, een lachend hoofd boven het tweede hek uit. Lief stond hem te woord. Mooie auto, mooi huis, Nog meer van dergelijke praat en of ie zijn kaartje af mocht geven in het geval dat…Hij was niet alleen, in een auto achter hem zaten nog twee dames. Uiterst vriendelijk was de man en bleef strooien met complimenten.

Een halve dag later opnieuw stemmen bij het hek. De man met de dames nu in zijn kielzog. Mochten ze even op het terrein kijken. Lief liet ze binnen en ze stelden allerhande vragen. Waren verbaasd over de grootte en hadden duidelijk het meest belangstelling voor de grond en het huis. We konden vrienden worden en meer van dat soort fraais. Ik haastte me in het Engels te benadrukken dat we het niet wilden verkopen. Ze waren alle drie in vol ornaat. Dik opgemaakte gezichten, leren broek, panties, stropdassen en jasjes. Het was puffen geblazen voor ze. Ik had voor de gelegenheid snel mijn bloes weer over mijn hemdje aangetrokken en ontdekte pas toen ze weg waren dat die binnenste buiten zat. Ze moeten ons een wonderlijk stel hebben gevonden. Ik vond ze te gretig. Geen vreemde mensen meer op het terrein, was de wijze les. Prompt piekerde ik in alle vroegte over deze mensen en kon niet meer slapen.

Bij het opstaan probeerde ik door de ramen een glimp van de rëeen op te vangen, die nog steeds ‘s nachts in het hoge gras lagen te rusten, maar het was aardedonker. Gehoorzaam aan de biologische klok toch maar weer terug naar bed en een half uurtje later, klaarwakker, opnieuw opgestaan. Tijd voor koffie.

Vandaag is het tijd voor het omgespitte tuintje. Dahlia’s, anemonen, phloxen, liatris, cocrosmis, het mag er allemaal in. Één grote bloemenzee mag het worden. Op hoop van zegen en een beetje geluk. Stokrozen, citroenmelisse en monnikskap staan er al.

Tussen de stenen van het prieeltje piepten vergeet-mij-nietjes, die mochten blijven staan. Veel te leuk. Naast de roos stond er ook nog van allerhande klein grut, dat overwoekerd was geweest door de grassen en de Roomse kervel.ziezo een en ander begint vorm te krijgen.

App van de tondreizende Europagangers. Ze zijn in Slovenië aangekomen en de oudste dochter met de hele familie hebben zich ondertussen bij hen gevoegd. Wat zullen ze het heerlijk hebben. Ze toeven goed beschouwd maar een paar uur van hier.

Met de jongste kleinzoon gaat het voorspoedig. Hij kijkt helder uit zijn kraaloogjes en laat zijn ouders op alle fronten wennen aan de nieuwe samenstelling. Ze zijn vermoeid, maar dolgelukkig. Af en toe een filmpje, daar hoop ik op en natuurlijk facetimen. De techniek zorgt voor de overbrugging van tijd en ruimte. Dat is nog eens wat anders dan die ellenlange brieven naar huis, zoals we ze vroeger schreven vanuit Leiden om de luitjes op de hoogte te houden. Tegenwoordig is dat een peulenschilletje.