Gedeelde smart is halve smart

Gisteren belde zoonlief, mijn eigen internetspecialist, omdat ik in de ochtend de noodkreet om het verdwenen boek had geappt. Instructies van de kenner. Draai je telefoon eens om, zodat ik met je mee kan kijken op de Ipad. Waar heb je ‘m besteld, wat heb je gedaan en meer van dat soort logische vragen. Stap voor stap liepen we het proces na. ‘Ga eens terug naar de site, waar je ‘m besteld hebt’. Braaf volgde ik de instructies op. Wie ben ik om deze kanjer tegen te spreken. ‘Welk boek heb je besteld. Druk nog eens op download….’Et voila. Met zijn magische blik had hij in een oogopslag de snelheid waarmee zijn moeder de handelingen placht uit te voeren gepeild en te licht bevonden. Daar verscheen mijn boek in volle glorie op Kobo. Wat een heerlijkheid is het toch om met zulke kinderen gezegend te zijn. Naast computerdeskundige is het ook een vogelaar. ‘Weet je een goede vogelapp voor mij’. Die had hij natuurlijk en het werd doorgestuurd. In de ochtenden dat we hier buiten op het terras aan het ontbijten waren kwamen talrijke vogelgeluiden voorbij, waarvan een aantal voor ons niet te achterhalen waren. Net ging ik gewapend met de telefoon er opuit, app stand-by en er bleken een Withalsvliegenvanger(zeldzaam in Nederland), een putter, een zanglijster, de zwartkop, een koolmees, een Turkse tortel, een roodborstje, de Fluiter, en de huismus voorbij te komen. In een tijdsbestek van een half uur.

De app is het gewicht dubbel en dwars in goud waard. Deze en de verrekijker blijven in het vervolg onder handbereik. Terwijl ik aan de terrastafel schrijf, gaat Lief de bloementuin te lijf. Er moet een stuk gras weggehakt worden en hij gebruikt daar een antiek boerenvoorwerp van de oude bewoners van het huis voor. In de brandende zon drupt het water in straaltjes langs hem af. Zwaar werk voor hem, maar hij doet het met veel liefde. Mijn vriendin de damesmaaier heeft met haar nuffigheid toch al een heleboel van het hoge gras klein kunnen krijgen. Ze bromt af en toe wat, maar gaat daarna toch dapper door. Langzaam maar gestaag, dat houdt de lijn erin. Het geldt voor ons beiden. Niet meer te hard van stapel willen lopen, maar wel in rustig tempo nog alles kunnen doen is een van die o zo belangrijke aanpassingen aan het lengen der jaren en de latente kwaaltjes, die op die manier wat verder onderuit worden geschoffeld.

Vriendinlief kwam met een verschrikkelijk bericht. Er was een ernstig ongeluk gebeurd in Utrecht waarbij een vrouw van 66 de dood vond en een van de twee kinderen die bij haar waren ook overleed in het ziekenhuis. Het was een kleuter van haar school. De impact in zo’n gemeenschapje is enorm. Het is een kleine school met een beperkt aantal leerlingen. Iedereen kent elkaar en ze zorgen ook allemaal voor elkaar. De school is in rouw gedompeld, want het betreft ook het lijden van de ouders, het grote gemis in de omgeving en bij vrienden en vriendinnetjes, de leerkrachten die zo nauw betrokken zijn bij hun kinderen. Mij is het nog nooit op die manier overkomen gelukkig. Wel toen vriendinlief overleed, die tevens intern begeleider was, ooit de school samen met een vriend had opgericht en ook als docent werkzaam was geweest. Bij zulke gelegenheden is het verdriet intens. Nu, bij zo’n jong lieverdje. die nog een hele toekomst voor zich zou moeten hebben, zo mogelijk nog groter. Verweggistan is dan erg ver weg. Niets liever zou ik nu naar haar toerijden, een arm om haar heen slaan, een stortvloed aan troost over haar uitstorten of alleen maar stil bij elkaar zitten. Vaak is dat laatste genoeg. Gedeelde smart is halve smart.