Dat zegt alles

E-readers zijn al niet favoriet, omdat ik knisperende levende boeken, die trouw en geduldig wachten om gelezen te worden en op het herlezen en nog eens, een warm hart toedraag. En dat zonder dat het je ogen vierkante pupillen oplevert. Het zijn mijn lievelingen geworden.

Ik heb sinds lang weer eens twee E-boeken besteld. Een kwam vlot en werd direct gedownload en in mijn boekenlijstje geplaatst, de ander laat zich niet downloaden. Er is al van alles geprobeerd en mijn humeur heeft moeite om de vrolijke zonnemorgen te begroeten. Niets kwalijkers dan iets wat niet wil functioneren en uren zoektijd vergt. Een van die onverkwikkelijke gebeurtenissen, onbelangrijk voor iedereen, maar omdat ik dan te weinig van het apparaat snap, toch een stekedoorntje. Ergens zweeft nu een heel boekwerk: In de cloud, in mijn bestanden, in handleidingen, in de krochten van het het internet misschien wel.

Gisteren voor het eerst sinds lang weer een paar tekeningen gemaakt, twee met blind de contouren tekenen in tien minuten en later ingevuld met turen naar de paardebloem en de paarse dovenetel en de tweede naar foto van de twee ooievaars op het nest. Fijn om te doen en eigenlijk te lang geleden. Lief en ik spreken af dat ik ergens een klein schetsboek op de kop probeer te tikken en onderweg tijdens de uitstapjes, gewapend met de tekentas en het kleine opvouwbare krukje, aan de slag ga. Goed plan, we hebben al twee steden op het oog, een in Kroatië en de ander aan het Balatonmeer. Heerlijke vooruitzichten tussen de tuinbedrijvigheid door.

Afgelopen donderdagavond was de boekenbabbel. Een avond waarbij we middels de boeken tot gesprekken komen met een zeer persoonlijke sfeer en diepte, iets waar je doorgaans niet zo snel aan toe komt. Het bevalt ons allemaal uitstekend en we schuwen dan ook niet de moeilijkere onderwerpen, zoals het omgaan met de veranderingen in deze tijd qua taalgebruik, qua habitat, kortom qua ontwikkelingen op een zo breed mogelijk vlak, aan te roeren. Iets wat heden ten dage dikwijls ervaren wordt als het kantelen van de tijd. We duiken met z’n allen een nieuwe fase in en daarbij is het een kunst geworden om af te stappen van de jarenlange gewenning aan een heleboel zaken. De vraag rees op of het allemaal niet een beetje aan het doorslaan is. Aan de andere kant zijn het ook de vraagstukken die de kinderen van nu anders beleven, dan wij ze ooit zullen doen. Tolerantie is alom aanwezig, maar moeten we in alle opvattingen zover mee. Natuurlijk, de toekomst zal het leren, maar vooralsnog behoren wij daar ook nog steeds toe. Wij met alle waarden en normen, die ooit van grote waarde waren, maar die door het vooruitschrijdend inzicht een andere en op sommige vlakken een negatieve betekenis hebben gekregen. Zie daar maar eens boven uit te groeien. Als we de jeugd de toekomst gunnen zullen we mee moeten stromen op de vaart der volkeren, maar tegengassen mag ook. Mits met respect en liefde.

Een bijeenkomst met een ‘meet’ is trouwens minder leuk. Je wilt er lijfelijk bij aanwezig zijn, maar het is wel een goede gelegenheid om aandachtig te luisteren en eigen gedachten een weg te laten vinden. Het zijn zulke belangrijke en waardevolle avonden om samen te delen. Niemand zou het willen missen. Het boek ‘Luister’ van Sascha Bronwasser is door iedereen en niemand uitgezonderd in een adem uitgelezen en dat zegt alles.