De doeltreffende eenvoud der dingen

‘Beschrijf een willekeurige ontmoeting met een onbekende waar je positief aan terugdenkt’, vraagt wordpress, bij het openen van de Ipad. Normaal gebruik ik deze suggesties voor het schrijven niet, maar deze is zo van toepassing, dat ik het wel even moet aantippen.

Ergens in de voorgaande jaren ging ik alleen in mijn kleine blauwe Prins naar de Zeister heide. Ik zat nog een tijdje in de auto om de route vanaf dit punt op te slaan met mijn telefoon, toen er op het raam geklopt werd. Een vriendelijk gezicht vroeg me naar de lengte van de gekleurde wegwijzers. De vrouw keek me vragend aan. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven. Bij de vraag of ik van plan was te gaan wandelen over de bloeiende hei, antwoordde ik bevestigend en stelde voor samen op te lopen. Enthousiast ging ze er op in en zo kon het gebeuren dat ik met een volstrekt onbekend mens raakvlakken bleek te hebben die er niet om logen. Allebei werkzaam in het onderwijs, allebei dezelfde visie op de ontwikkelingen daarbinnen, kinderen, kleinkinderen, vaak alleen aan de wandel. We namen foto’s van elkaar op de hei, temidden van, er voor, er achter, uiterst voorzichtig om haar niet te beschadigen en verdwaalden toch nog prompt. Het was een aangename uitwisseling. We beloofden elkaar bij een eventuele strandwandeling, want we bleken alle twee ook nog dol op de zee te zijn, te tippen en te kijken of de ander mee wilde lopen. Daarna namen we hartelijk afscheid. Zo’n ontmoeting dus. Natuurlijk is het er nooit meer van gekomen om elkaar nog eens te mailen, maar waardevol was deze volledig spontane actie in al haar eenvoud zeker.

Met deze herinnering begon de ochtend. Buiten schijnt alweer de zon uitbundig en nodigt uit om de oplichtende bolletjes van de paardenbloemenpluis te fotograferen. Bovendien zorgt de zonnewarmte ervoor dat je het prille vijgenblad bijna kunt zien groeien. Vol verve geeft ze de belofte aan een rijke oogst weer met de mini-vijgen in de dop.

Gisteren hebben we een grasmaaier gekocht. Het duurde even voor ik in de juiste wereld van de forintenkoers was aanbeland, want in mijn hoofd verwisselde er van alles behalve de euro’s, maar het rekenwonder naast me had er goed zicht op. Thuis op de rekenmachine uitgespeld, viel het kwartje, of liever gezegd, de forint. De maaimachine bleek een bouwpakket en lief nam er ruim de tijd voor om niet met overgebleven, nergens te plaatsen, schroeven om het hand te zitten.

Een lichtgewicht, deze grasetende grijs-met-oranje dame en goed voor de allereerste paden in het hoge gras. De bloemen mogen blijven staan, daar hebben de insecten hier teveel lol van. Ze zoemen en fladderen in grote getale rond in de dankbare omgeving met haar ontluikende bloemen, bomen en planten.

Op de terugweg naar huis lag het landschap met haar middelgrote bergen aan de einder er stralend bij. Tussen al het groen lagen de bruine omgeploegde en ingezaaide akkers en de goudgele koolzaadvelden, die zich uitstrekten tot zo ver je kijken kon. Een wonderschone lappendeken. Het mooiste punt om alles vast te leggen waren we al voorbij, dus reden we door naar het dorp even verderop om te keren en schoten, we waren er nu toch, een paar leuke landweggetjes in. Sommige daarvan liepen dood. Van één van de elektriciteitsmasten vloog een grote ooievaar boven de auto langs. We zagen een groot nest met het vrouwtje die de boel aan het schikken was. We konden niet zien of er kleintjes waren, maar dachten het wel, omdat het mannetje met lange kronkelende dingen in zijn snavel af en aan kwam vliegen. Maar van die afstand zouden het ook gewoon de takken kunnen zijn om het nest te verstevigen. Ze waren in ieder geval vlijtig aan de arbeid en lieten mij ongestoord een serie klikken.

Voldaan om de nieuwe aanwinst en de schatten aan beelden in het hoofd gingen we nu echt op huis aan. Een kinderhand is gauw gevuld met deze mooie natuur en de doeltreffende eenvoud der dingen.