Het stuk land wacht met smart op ons

In de tuin lag vorige week een heel klein bundeltje veren. Bij nader onderzoek bleek het bosje vast te zitten aan een pennetje. Zuslief had gisteren een graspieper vereeuwigd. Dat wist ze niet, maar iemand anders had het haar op facebook bij het zien van de foto ingefluisterd. Bij nadere bestudering van de graspieper en het bundeltje gevederte ben ik er van overtuigd dat het ook een graspieper is geweest die in de tuin te grazen is genomen.

Gisteren naar de wandelwinkel om vignetten voor Oostenrijk te regelen. In de ochtend hadden we al een langdurig vignet voor Verweggistan online geregeld en het hotel geboekt. Nu is het definitief en dat voelt altijd goed. Dan kunnen we gaan voorbereiden. Zorgvuldig de kleding overwegen, schilder-en-tekenspullen mee, papieren controleren, wasje draaien, alles met betrekkelijke kalmte.

Ik denk aan vroeger en de hectiek die er was vlak voor we met mijn vader en moeder aan een buitenlandse reis begonnen. Er moesten immers een sloot kinderen mee en het kon niet anders dan dat het huis opgeruimd en netjes werd achtergelaten. Dus alle bedden opgemaakt, wc en badkamer schoongemaakt, het gas en het water dicht gedraaid. Dat betekende dat mijn moeder op de dag van vertrek alles en iedereen naar buiten veegde en begon met poetsen.

Daarvoor was ze al dagen bezig geweest met inpakken. Summiere verschoningen voor regen en droogte, hopend op mooi weer zodat we alleen in badpak of korte broek hoefden rond te lopen, van alles een beetje. Meer plek was er niet. Bovendien moest er nog proviand mee, in het prille begin ook nog aardappelen en conserven, maar altijd de hagelslag, de campingboter, de zure bommen in het reuzenblik. En onderop de zware tent, de slaapzakken, de luchtbedden. Mijn vader was ingenieus in het creëeren van ruimte. Wat niet in de auto paste ging op het dak onder een klapperzeiltje, dat regelmatig tot ergernis leidde omdat het was losgeschoten en moest worden vastgesjord. Regelmatig moest er gestopt worden, omdat de auto haperde, of omdat mijn vader een vreemd geluid hoorde onder de motorkap vandaan. Mijn moeder las kaart en later mijn broer, de dat aanmerkelijk beter kon.

Vakantie. De eerste tochten naar het Ahrtal en Schleiden vielen regelmatig in het water, van Oostenrijk waren vooral de onweersbuien in de herinnering gebleven die tussen de bergen bleven rommelen en de reis naar Spanje duurde natuurlijk eindeloos maar uiteindelijk scheen daar altijd de zon en had mijn vader de daaropvolgende weken geen andere puf meer dan onder de boom in de schaduw te zitten en in de ochtend het blok ijs te hakken dat rondgebracht werd op de camping.

Wij, mijn moeder en de kinderen, vermaakten zich prima in de blauwe zee en aan het goudgele strand. Heerlijke oorden zonder enorme wolkenkrabbers langs de kustlijn, maar slechts lieflijke vissersdorpjes. We schrijven halverwege de jaren zestig. Steeds lichter werd de bepakking daarna, omdat er minder kinderen meegingen en omdat we gewend waren geraakt aan de producten die in het land zelf te verkrijgen waren.

In Verweggistan zijn we gewend om in de lokale supermarkten de boodschappen te doen, die allemaal conform het concept van dezelfde supermarkten als hier, hun waar aanprijzen. Het verschilt slechts op enkele onderdelen. Drop zal je er niet aantreffen, maar tegenwoordig is zelfs pindakaas te verkrijgen. Het reizen is een routine geworden. De outillage voor onderweg bekend, de wegen bekend, de dagen waarop ik het liefste rij worden in acht genomen. Geef mij maar de weekenden zonder vrachtverkeer. Goed beschouwd is het één lange rechte weg met maar een klein stukje binnenland.

Kippie-eitje vergeleken met vroeger. We maken er een relaxte tocht van. Wat proviand en extra drop voor onderweg en verder afgaan op wat de dagen brengen mogen. Het stuk land wacht met smart op ons.