Tot volgend jaar misschien

Eerste Paasdag was uitstekend geschikt om te beginnen aan de grote klus. Ruimte in de tuin scheppen door te wieden, want het land vergrast waar je bij staat. Binnen een jaar presteert het een weiland bij elkaar. Lastig want laag-bij-de-gronds werk en ellenlange wortels van het grove gras. Brandnetels verwijderen is, daarmee vergeleken, een fluitje van een cent. Dezelfde lange wortels, maar veel meer aan de oppervlakte.

Af en toe even zitten en de rug rechten, die strammig werd van het voorovergebogen zitten op het wiedkrukje met zicht op lief, die op zijn knieën het terras aan het vrijwaren was van alles dat een eigen draai had gegeven aan groei en bloei. Waarom zou je de voorkeur geven aan de volle grond als het tussen de stenen door ook prima toeven is. Eigenzinnige planten, daar hou ik van. Maar voor de lange periode die ze moesten overbruggen zonder onze hulp was grondig opschonen geen gek idee.

Tussendoor maaide ik het gras. De grasmaaier had na een winterlange rust zo haar bedenkingen en weigerde in het begin eenvoudigweg dienst. We probeerden met magische handjes en instralen haar weer aan de praat te krijgen, terwijl ik vergeten was of je nu eerst moest indrukken en dan de hendel naar je toe trekken of omgekeerd, eerst de hendel dan de knop. Maar na wat gemier klonk ineens een schorrig aanslaan en weer afslaan. Dat gaf de burger moed. Met volharding bleven we proberen en toen pas ging ze als een zonnetje lopen, als beloning op onze wilskracht haar aan de praat te krijgen.

Zoonlief en zijn lief waren bezig in de tuin van zijn zus en op de terugweg liepen we langs om het resultaat te bewonderen. Daarna reden we snel op huis aan. Na gedane arbeid was het zoet rusten.

Tweede paasdag hadden we om tien uur met de kinderen afgesproken bij de piramide van Austerlitz. Een plek waar de nostalgie nog tussen de bomen hing. Opa en Oma 50 jaar getrouwd vertelden de zwart/wit kiekjes uit de jaren zestig, terwijl ongerimpelde broers en schoonzussen de speeltuin inliepen. Mijn gedachten voorbij renden de kleinkinderen voor ons uit en stoven op de speeltoestellen af, die nog niets hadden ingeboet aan plezier, maar wel vrolijk waren opgefleurd door felle kleuren. De kermis op het achterste stuk, met botsautootjes en zweefmolen lieten we voor wat het was. Een ouderwetse speeltuin is plezier voor twee. Het was er druk, maar er was voldoende ruimte.

Afhankelijk van middagslaapjes en ander bijkomstige wensen besloten we in twee lichtingen de paashaas op te zoeken. Die bleek allang weer de kuierlatten te hebben genomen maar had wel achteloos hier en daar wat eieren laten vallen. Ze waren nietig en klein, de meesten gelukkig fel gekleurd en sommige speelden ton-sur-ton met het bruine bladerdek. Kleine handen die naar de eitjes graaiden, verheugde snoeten, ogen die speurend zochten naar meer, er op af rennend kijken wie er het eerste was. Voor de grootste kleinzoon hadden we ze hoger in de bomen verstopt. Emmertjes werden gevuld, jaszakken volgeladen. Het lege zilverpapier ging mee terug.

Daarna was het wachten op de tweede lichting terwijl lief en ik ondertussen voor paashaas bleven spelen. Twee nieuwsgierige kinderen kwamen vlakbij naar takken zoeken om hutten te bouwen en mochten ook een paar eitjes vinden. Opgetogen werden uitgestrekte handen met de lekkernij erin aan de twee moeders getoond, die op het pad waren blijven staan. In de herhaling konden we helemaal uitpakken want nu mocht alles op. Met alle zakken gevuld en de paaseierentas zo goed als leeg, er waren maar liefst vijf zakjes eieren doorgegaan, was er ruimte om wat te spelen, te eten en te drinken in het restaurant, dat er al zo lang stond als ik me kon heugen en sliep de allerkleinste kleinzoon dwars door alle paashazenenthousiasme en geluiden heen.

Zo rond de tafel was het goed toeven. De dag kon niet meer stuk. Na nog een laatste keer op de schommel, op de Engelse wip, op de draaiende ton, tot de vermoeidheid zichtbaar werd, was het de hoogste tijd om ieder zijns weegs te gaan. Dag speelparadijs, dag Paashaas, tot volgend jaar misschien.