Zo’n wonder

Terwijl de wereld nog ligt te sluimeren onder een dikke deken van mist en nevel en ik daarachter de volle maan weet, buitelen de woorden over elkaar heen in mijn hoofd. Eindelijk mag ik het wereldkundig maken. Deze kersverse nieuwe kleinzoon is vorige week vrijdag om zes voor half twaalf geboren en ik moest al die tijd mijn mond houden over dit glorieuze moment, omdat eerst de ouders aan bod waren. Weet je hoe moeilijk dat is.

Vorige week werden we om tien uur in de avond gebeld door zoonlief die meldde dat de voorweeën van de dag ervoor hadden doorgezet en dat er nu zeven tot acht centimeter ontsluiting was. Om elf uur waren we in het geboortehuis, waar de bevalling al in volle gang bleek te zijn. We konden wachten op de gang. Ondertussen was er een en al bedrijvigheid. In zo’n geboortehuis is het een drukte van belang. Baby’s die geboren willen worden hebben maling aan de klok en de tijd. Ze komen nog altijd op eigen tijd en in eigen uur.

Af en toe gingen de deuren van de lift open, baadde de omlijsting van de lift zelf in een stralenkrans van neon en werd er met een robot-stem gesommeerd de lift te verlaten. Op dergelijke momenten, zo bleek later, moest er iemand met spoed vervoert worden naar beneden en werd men met bed en al, infusen aan alle kanten en verpleegkundigen in het kielzog, naar binnen gereden.

De liftdeur bracht bij tijd en wijle bleke zwangere vrouwen zwaar steunend op hun partners en een wolk familie om hen heen, gehaaste vaders met maxi cosy’s, ouders of moeders die hun dochter of zoon bij wilden staan. Het was een bont gezelschap en een komen en gaan. Wij hadden ruim zicht over dat alles, maakten plaats voor twee vrouwen, waarvan er een rechtstreeks uit Irak bleek te komen en door de bijzondere omstandigheden vond er gretig een uitwisseling plaats. Allemaal hadden we hetzelfde gevoel. We wisten wat zich daar in de kamertjes voltrok, voelden dezelfde barensnood als zij door het verleden heen en wisten hoeveel oerkracht er aanwezig zou zijn om dat op te vangen. Ogen zeggen in dergelijke gevallen meer dan woorden. We keken elkaar over de grenzen aan, een warme blik, en begrepen elkaar.

Om half een kwam zoonlief naar buiten en vielen we elkaar in de armen. Een zoon, een half uur voor de gevreesde nieuwe datum van één april. Opgelucht, zichtbaar wat vermoeid maar zielsgelukkig wandelde hij vervolgens weer naar binnen. Na een half uurtje konden we de kleine man bewonderen. Eerst een dikke knuffel voor de dappere schoondochter, die het, als alle vrouwen van de wereld, toch maar weer had geleverd, dit staaltje van natuur. Naast haar stond het opblaasbad, waarin ze bevallen was. In die zin was er veel veranderd met de tijd waarin wij kinderen kregen. Dat je in het ziekenhuis een thuisbevalling kon nabootsen met sfeervolle attributen behoorde nu tot de mogelijkheden, evenals de keuze hoe je dat wilde doen.

De kleine lag op haar borst en sabbelde zijn eerste behoefte bij elkaar. Zo klein nog, zo gekreukt door de zware weg die hij heeft moeten gaan, maar zo onmiskenbaar mooi en vertederend. Na tien minuten lieten we ze weer alleen om zich klaar te maken voor de reis naar huis. Met een intens gelukkig gevoel reden we huiswaarts. Zo mooi, zo teer, zo’n wonder.