Hoe meer bloemen, hoe meer vreugd

Een van de medebloggers, die ik regelmatig lees, schreef een stukje over filmrecensies en eigen bevindingen. De film die ze zag, kreeg laaiend goede recensies, de bioscopen zaten telkens afgeladen vol en toch kwam ze er teleurgesteld uit. ‘Was dat nou alles’, scheen ze zich af te vragen. Toevallig hadden lief en ik dezelfde film gezien. Aftersun, een film over een vader en zijn dochter. We moesten even graven en toen wisten we het weer. Een wat trage film, maar de onderhuidse spanning liep er als een rode draad doorheen en daardoor bleef de film tot op het laatst boeien. Hoe het komt dat de een dat zo oppikt en de ander niet zal met name met bijvoorbeeld herinnering, ervaring en herkenning te maken hebben.

Het is als met bestsellers. De sfeer in het boek pakt je of gaat aan je voorbij. Het liefst bekijk ik de film of lees ik het boek blanco, zonder de recensies. Daardoor blijft de blik open en onbevangen, de ontvankelijkheid groter. Ieder woord dat je over iemand anders mening leest of hoort plant ongewild zaden die je mening danig kunnen vervormen. Achteraf recensies lezen is dan alleen maar fijn. Toetsen of er meer mensen zijn die dezelfde ervaring hebben gehad. De beweegreden om een film uit te kiezen schoeien we op het voorprogramma, de trailers die voorbij komen. Het heeft een boeiende winter opgeleverd.

Gisterenavond vielen we via het zappen pardoes in de film ‘Love and Mercy’ van Bill Pohlad uit 2014. Het is een biografisch getint verhaal over de singer/songwriter en muzikant Brian Wilson, de man die zulke grote hits heeft geschreven voor de legendarische Beach Boys. Met een barse en agressieve vader en zijn eigen bovenmatig talent krijgt hij op een gegeven moment de diagnose Paranoide Schizofrenie opgeplakt. Door alcohol en drugs glijdt hij verder af en komt onder invloed van een alles bepalende psycholoog Gene. Door een onverwachte ontmoeting met een vrouw komt er na een lange periode een eind aan die situatie. De film boeide vanaf de eerste tel. Misschien ook omdat de Beach Boys tot onze eigen bagage behoren en we de songs woordelijk mee kunnen zingen.

Op de mail naar het dierenparadijs kreeg ik als antwoord dat Pluis nog wat moet bijkomen, maar al wel gegeten heeft. Gelukkig, dat is een eerste stap naar de gewenning. Gisteren had lief afgewassen en uit macht der gewoonte het waterglas gevuld voor Pluis, die nuffig het liefst alleen maar stromend water drinkt uit de kraan en het glas. Gelukkig kenden ze daar ook drinkfonteintjes voor poezen die die eigenzinnige eigenschap bezitten. Ik ben wel heel benieuwd hoe ze op de andere poezen reageert. Morgen nog maar eens mailen.

We maken een opmaatje naar de tuin. Goed uitgerust aan de laatste loodjes beginnen. Een wilg moet zeker nog gesnoeid, dan nog anderhalf hek vlechten van de kale wilgentenen en de rest van de wilgentakken aan zoonlief meegeven, die straks ook van de partij zal zijn om de tuin van zijn door Europa reizende zus bij te houden. Dan de bollen erin op hoop van zegen. Wie weet wat voor moois eruit komt. Wat wild bloemzaad is misschien ook nog een idee om overal tussendoor te zaaien. Hoe meer bloemen, hoe meer vreugd.