Een vleugje joie de vivre

Oproep van de tandarts voor lief. Razendsnelle beslissing, dan maar later weg. Er is per slot van rekening tijd genoeg. Beter ook misschien want dan kan ik nog bij de Biografiemiddag zijn, aanstaande woensdag.

Door een zonovergoten Nederland schonken we de nieuwe Witte een paar kilometers op zijn teller erbij. Het tijdelijke onderkomen van Pluis lag regelrecht tussen de boerderijen. Eindeloos groene weiden, mesthopen, smalle weggetjes met scheurende tegenliggers, doodlopende wegen. Zwanen, eenden, ganzen en roofvogels maken zich op voor een nieuwe lente. De natuur rekt zich uit.

Pluis is muisstil, voorvoelt door de lange rit dat er iets aan zit te komen. Behoedzaam kijkt ze door de ruitjes van de reismand heen. Af en toe een mauwtje dat we sussen in geruststellende woorden. Nummer 15 blijkt aan de andere kant van een kennelijk doodlopende weg te liggen. Eens was het een hele lange weg, maar nu doorklieft een nieuwe autoweg haar in tweeën. We vragen het aan een van de bewoners met een stel poezen in hokken in zijn tuin. Als hij uitleg geeft, ‘rechts, rechts en dan weer rechts’ in onvervalst tukkers, komt een rode kater aangehompeld. Het lijkt alsof het een pootje mist. Hier was de bestemming gelukkig in ieder geval niet. Dus via nieuwe kronkelweggetjes naar de overkant en helemaal aan het eind van die weg zien we de opvang. Het is er druk. Meerdere auto’s in de berm, een klein parkeerplaatsje, waar ik dan toch maar inrij, want we hebben alle eigen spullen van Pluis meegenomen, zodat ze zich nog een beetje thuis zal voelen.

We worden vriendelijk ontvangen en mogen gaan zitten. Honden aan leidsels lopen af en aan, uitgelaten door de vele vrijwilligers, die er zijn. Pluis houdt zich koest. De gegevens worden uitgewisseld, papieren ondertekend, afscheid nemen kan in het hok waar ze als gewenning komt te zitten. Dag lieve lieverd. Niet te lang naar haar koppie kijken, niet nadenken ook, niet denken aan ‘nooit meer’. Vertrouwen ligt even in brokstukken op de vloer. Pas in de auto gloort de hoop, maar ook zijn er de vragen, die we van de weeromstuit niet gesteld hebben. ‘Wanneer mag ze naar een ruimer verblijf, zal ze het redden met andere poezen, hoe lang duurt het gemiddeld voor er een warm huisje is gevonden’.

Terugkomst in een leeg huis, ruimer dan anders, zonder haar spulletjes, vervreemdend ook. In alle vroegte schreef ik vanmorgen een mailtje met de vraag of ze al een beetje gewend was. Dat zal zo snel niet gaan, maar ik wilde wat laten horen. Bovendien kreeg ik van de chip-dienst bericht dat ze jarig is vandaag en dat de wijzigingen moeten worden doorgegeven. Dat is aan hen.

Tussen alle bedrijven door ben ik al een eind opgeschoten in het boek ‘Luister’ van Sacha Bronwasser. Wat een heerlijke schrijfstijl heeft ze. Het boek is ingenieus gelaagd en zeer de moeite waard. De Hollandse Au Pair doet me denken aan dochterlief. Een aantal jaar verbleef ze als au pair bij een Belgisch gezin midden in Parijs. Ze heeft er ongetwijfeld ook diverse avonturen beleefd, maar niet alles is om te delen. In ieder geval hebben we een heerlijke Franse kant van de familie erbij gekregen en daarmee een vleugje Joie de vivre.