We zijn niet voor een gat te vangen

In onze gang hangt een klein tegeltje aan de muur. Het is een kunstwerkje van een van de kinderen op school. Met watervaste viltstift is er op getekend. Het is de tekening van een poes. De achtergrond is met donkerrood ingekleurd. Met hanenpoten staan de letters erboven. ‘Merlijn’. De poes heeft pootjes als handjes, rondjes met vijf nagels. Ze kijkt intens tevreden en blij. Het koppie en de staart zijn onmiskenbaar poes.

Ik wist in eerste instantie niet waarom ik aan het tegeltje dacht. maar de wegen van onze gedachten zijn onmiskenbaar doeltreffend. Het is een herinnering aan de jongen, de school, de poes, in mijn geval Pluis, ook al heeft ze geen model gestaan en de onbevangenheid waarmee kinderen vorm geven aan hun belevingswereld. Echte onbevangen kunst. Het tegeltje hangt er al vele jaren en ik ben er aan verknocht.

Merlijns poes heeft zich bovenaan mijn verbeelding gewrochten en geteemd om haar te nemen als opening van dit schrijfsel. En dat alleen maar omdat vandaag helemaal in het teken van Pluis zal staan en het afscheid van onze lieve trouwe vriendin. Wat kreeg ik veel reacties van iedereen. Vooral de dierenvrienden onder jullie die weten hoe het voelt als je poezen moet loslaten, maar ook iedereen die weet hoe fijn we het samen gehad hebben. Trouwe vriendin in bange dagen.

Merlijn is inmiddels een echte vent geworden, maar de herinnering gaat rechtstreeks terug naar de tijd dat hij nog maar vijf of zes was. Gisteren kwam zoonlief foto’s schieten van Pluis. Vastleggen van zeven jaar lief en leed. Straks hebben we gelukkig de foto’s nog, maar ook de verankerde herinneringen voor altijd in het hart. De aanmoedigingen van mijn lieve vriendinnen en familie helpen als een zachte pleister op de wonde. Het gaat goed komen. Inderdaad, daar vertrouw ik op.

Beneden lopen ouders met hun kinderen aan de hand. Ze zijn op weg naar school. Een moeder draagt onmiskenbaar een traktatie met vier witte en roze ballonnen er aan vast. Feest in de straat. De zon doet mee, maakt het extra feestelijk. Het meisje naast haar huppelt vrolijk mee. Het leven van alledag en alles draait door.

De voorbereidingen van de reis worden op een rijtje gezet. Vignetten, hotel, bagage, bloembollen. De laatste niet vergeten en misschien ook nog wat heesters. Het liefst zou ik ook een vracht witte petunia’s mee nemen voor het lieflijke beeld schuin tegenover de Datsja. Ooit zag ik eenzelfde soort beeld in zo’n weelderige bloemenpracht. Sfeervol en sierlijk. We nemen ons voor om daarginds ook een keer een tuincentrum te bezoeken, al zijn die niet dik gezaaid.

De helft van de kruidenkast mag ook mee en alles wat nog op moet. Maar eerst gaan we de Pasen tegemoet. Mooie traditie is tweede paasdag waarbij we eieren gaan zoeken. In dit geval niet in het Julianapark maar ergens in het midden tussen Amersfoort en Utrecht. Zonder de familie in Italië toch een mank gevoel. Zij hebben eieren meegenomen om ze daar te verstoppen. Zo vieren we het dan toch een beetje samen. We zijn niet voor een gat te vangen.